همزمان از نقاط مختلف افغانستان خبر میرسد که طالبان به روی کسانی که با پرچم ملی کشور، با تفکر طالبانی اعتراض مسالمتآمیز کرده بودند، آتش گشوده است. مانع ورود برخی شهروندان به فرودگاه شده است. لیستی از مخالفان را برای دستگیری در دست دارد، در ولایات مختلف برخوردهای خشن با معترضان کرده است، زنان را از محل کار به خانه برگردانده است، ازدواج اجباری راه انداخته و بسیاری را ضرب و شتم کرده است.
همه قرائن نشان میدهد این تصور که آنچه ذبیحالله مجاهد گفته است محقق شود خیال خامی است، چرا که طالبان را افکار، رفتار و کنشهای طالبانی سخنگوست نه ذبیحالله مجاهد.
برخی رهبران طالبان بورسیه کشورهای غربی از جمله آمریکا بودهاند و خوب میدانند اگر بخواهند ادای دموکراسی دربیاورند و عملکردشان، عملکرد نیمبند دولت اشرف غنی و حامد کرزی باشد، هم مردم خواهند گفت که اگر شما بخواهید نسخه بدل آنها باشید، که خودشان بهتر از شما بودند ثانیاً نیروهای سخت متعصب و متصلب طالبانی، با دیدن چهره دگرگون و مستحیل شده آنها، ریزش میکنند.
بنابراین بنیان طالبان در رفتار طالبانی خواهد بود و حرفهای مجلس آرا و کادو پیچ شده ذبیحالله مجاهد، بیشتر به مزاح شبیه است. برای همین است که برخلاف این حرفهای دهان پر کن، پر رونق ترین منطقه کابل فرودگاه است که به گریزگاه روشنفکران، هنرمندان، ورزشکاران و بسیاری از مردم تبدیل شده و آنها از وحشت «عصبیت» ابن خلدونی طالبان، خود را حتی به هواپیمای در حال پرواز آویزان میکنند تا از زیستن زیر سیطره و حاکمیت طالبان برهند.