علی صارمیان:
خودسانسوری قانون روزنامه‌نگاری شده
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: یک روزنامه‌نگار ، در خصوص وضعیت قشر روزنامه‌نگار در انتخابات گفت: «روزنامه‌نگاری شغل نیست بلکه یک دغدغه و یک مشغله‌کاری 24 ساعته فکری است».
علی صارمیان(آستانه) در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی آفتاب با بیان اینکه «مشغله روزنامه‌نگاری در چارچوب قوانین کار تعریف نشده»، گفت: «اکنون معیار حقوق روزنامه‌نگاران و خبرنگاران ساعات حضور آنان است در صورتی که یک خبر ممکن است دغدغه 24 ساعته یک خبرنگار شود».
وی روزنامه‌نگاران را سلول حساس جامعه دانست و افزود: «اولین دردها را خبرنگاران احساس می‌کنند و آن را به صاحبان قدرت و سرمایه انتقال می‌دهند. روزنامه‌نگاران وقایع آینده را رصد می‌کنند و یا گزارش‌هایی از فجایع حال ارائه می‌دهند».
صارمیان افزود: «قانونی برای حمایت از این قشر وجود ندارد و به همین دلیل آنان را زیر اخیه می‌برند. روزنامه‌نگار و خبرنگار سلول حساس بیرونی و هم لایه بیرونی و چشم جامعه هستند و به همین دلیل آسیب‌پذیر شده‌اند».
وی بزرگترین درد جامعه رسانه‌ای کشور را عدم ثبات شغلی دانست و گفت: «امتیاز روزنامه‌ها را به صاحبان فکر نمی‌دهند، بلکه امتیاز رونامه‌ها در دست صاحبان قدرت است و آنان هم خبرنگاران را کارمند جزء می‌دانند. هنگامی که صاحب رسانه به عنصر فکری مانند روزنامه نگار به شکل یک کارمند نگاه کند هر که مجیز صاحب رسانه را نگوید، شورش تلقی و اخراج می‌شود».
صارمیان خبرنگاران و روزنامه‌نگاران را دچار خودسانسوری دانست و افزود: «متاسفانه خودسانسوری تبدیل به یک قانون شده است. روزگاری روزنامه‌نگار را کسی می‌دانستند که با یک تلفن نخست‌وزیر یا رئیس جمهور را پای مصاحبه بکشاند اما اکنون معنای خبرنگار و روزنامه‌نگار را کسی می دانند که حرف‌های پراکنده می زند و خودسانسوری می‌کند».
وی گفت: «به نظر من معیشت روزنامه‌نگاری باید از شغل آنان جدا و معیشت آنان تامین شود، خبرنگاران قهرمانان خبر هستند، از سوی دیگر قانون کار باید یک استثناء برای اصحاب رسانه قائل شود، تا دست صاحبان رسانه برای اخراج روزنامه‌نگاران باز نباشد».
آفتاب: یک روزنامه‌نگار ، در خصوص وضعیت قشر روزنامه‌نگار در انتخابات گفت: «روزنامه‌نگاری شغل نیست بلکه یک دغدغه و یک مشغله‌کاری 24 ساعته فکری است». علی صارمیان(آستانه) در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی آفتاب با بیان اینکه «مشغله روزنامه‌نگاری در چارچوب قوانین کار تعریف نشده»، گفت: «اکنون معیار حقوق روزنامه‌نگاران و خبرنگاران ساعات حضور آنان است در صورتی که یک خبر ممکن است دغدغه 24 ساعته یک خبرنگار شود».
وی روزنامه‌نگاران را سلول حساس جامعه دانست و افزود: «اولین دردها را خبرنگاران احساس می‌کنند و آن را به صاحبان قدرت و سرمایه انتقال می‌دهند. روزنامه‌نگاران وقایع آینده را رصد می‌کنند و یا گزارش‌هایی از فجایع حال ارائه می‌دهند».
صارمیان افزود: «قانونی برای حمایت از این قشر وجود ندارد و به همین دلیل آنان را زیر اخیه می‌برند. روزنامه‌نگار و خبرنگار سلول حساس بیرونی و هم لایه بیرونی و چشم جامعه هستند و به همین دلیل آسیب‌پذیر شده‌اند».
وی بزرگترین درد جامعه رسانه‌ای کشور را عدم ثبات شغلی دانست و گفت: «امتیاز روزنامه‌ها را به صاحبان فکر نمی‌دهند، بلکه امتیاز رونامه‌ها در دست صاحبان قدرت است و آنان هم خبرنگاران را کارمند جزء می‌دانند. هنگامی که صاحب رسانه به عنصر فکری مانند روزنامه نگار به شکل یک کارمند نگاه کند هر که مجیز صاحب رسانه را نگوید، شورش تلقی و اخراج می‌شود».
صارمیان خبرنگاران و روزنامه‌نگاران را دچار خودسانسوری دانست و افزود: «متاسفانه خودسانسوری تبدیل به یک قانون شده است. روزگاری روزنامه‌نگار را کسی می‌دانستند که با یک تلفن نخست‌وزیر یا رئیس جمهور را پای مصاحبه بکشاند اما اکنون معنای خبرنگار و روزنامه‌نگار را کسی می دانند که حرف‌های پراکنده می زند و خودسانسوری می‌کند».
وی گفت: «به نظر من معیشت روزنامه‌نگاری باید از شغل آنان جدا و معیشت آنان تامین شود، خبرنگاران قهرمانان خبر هستند، از سوی دیگر قانون کار باید یک استثناء برای اصحاب رسانه قائل شود، تا دست صاحبان رسانه برای اخراج روزنامه‌نگاران باز نباشد».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید