ماجرای حضور سفیر فرانسه در منزل صادق زیباکلام
صادق زیباکلام، استاد اصلاح طلب دانشگاه به ماجرای حضور سفیر فرانسه در منزلش واکنش نشان داد و نوشت: بعد از پُستِ میهمانی سفیر فرانسه و تصویرِ مربوطه، تعدادِ زیادی پیام برایم آمده که آیا آن تصویر حقیقت دارد، جعلی وفتوشاپ نیست؟ برخی از پیام‌ها جنبه پرسش ندارند و من را متهم به جاسوسی، وطن‌فروشی، مزدوری بیگانگان و... کرده بودند. من البته به این گونه کامنت‌ها عادت دارم و چیز جدیدی نیست. اما آنچه مایه شگفتی‌ام شد تماس و پیام‌های برخی از عزیزان بود که دوستشان دارم و برایم محترم هستند. آنان ناباورانه پرسیده بودند که آیا داستان حقیقت دارد؟
من واقعاً متحیرم و نمیتوانم درک کنم که در دعوت از سفیرِ محترم فرانسه و همسرشان، من مرتکبِ کدام خیانت عظما شده‌ام؟ سالهاست که بسیاری از سفرایِ کشورهایِ غربی خواهان دیدار با بنده بوده‌اند. بعضاً میامدند به دفترم در دانشگاه، بعضا میبردمشان برای نهار به رستوران صفا میدان انقلاب که با صاحبش آشنا هستم، بعضاً میامدند منزلم و بعضاً هم من به سفارتشان میروم.
بمجرد دریافت تقاضای دیدار، بلافاصله هم نامه کتبی به وزارتخانه‌های اطلاعات و خارجه مینویسم و خودم هم نامه‌ها را با پست سفارشی برایشان ارسال میکنم. آن‌ها هم هرگز نگفته‌اند که ملاقات نداشته باش یا بعدش نپرسیده‌اند که گفتگو‌ها چه بود؟
اوائل میپرسیدم که چرا سفیر انگلستان، سوئد، دانمارک، ژاپن، آلمان یا فرانسه مرا انتخاب کرده‌اند؟ و پاسخ این می بود که بخش مطبوعات سفارت، خلاصه مطالب مطبوعات را برای سفیر روزانه ترجمه می کنند و توجه سفیر یا کاردار اینگونه بمن جلب شده. ممکن هم هست دروغ میگویند و همانطورکه مقامات انگلستان به کلنل آیرونساید و شاهپور ریپورترفراماسون دستور داده بودند به رضاخان نزدیک شوند، نزدیکی با من هم به همان انگیزه‌ها صورت میگیرد و خودم خبر ندارم. یکسری هم نوشته بودند که چه زندگی اشرافی. من نمیدانم چه چیزِ اَشرافی درآن تصویر وجود دارد؟
مشکل درجای دیگری است. در فرهنگ غلط و ریاکارانه ارج نهادن به فقر، محرومیت و مستضعف بودن است که بعد از انقلاب رواج پیدا کرده. فرهنگی که معمولا مسئولین با افتخار تظاهر میکنند که در خانواده‌ایی محروم متولد شده‌اند. من برعکسِ مسئولین، همواره گفته‌ام که در خانواده‌ایی ثروتمند متولد شده ام. پدرم یکی ازبزرگترین واردکنندگان لوازم کامیون از انگلستان بود و خانواده مادری هم ملاک بودند. نه از این بابت سرم را پایین نگه میدارم و ریاکارانه خودم را به محرومین میچسبانم و نه آنرا مایه افتخار و سربلندی میدانم.
