قدرت ما در تکثر ما نهفته است
آفتاب‌‌نیوز : 
نیوزویک سه ماه پیش تحقیقی بر روی شهرهای بزرگ و حیاتی جهان انجام داد. عکس روی جلد این شماره نیوزویک به تصویری از شهر لندن اختصاص داشت.
در آن زمان هیچ کس نمی توانست هیجانی را که لندن در دو هفته اول ماه جولای تجربه می کرد، پیش بینی کند. دوم جولای لندن میزبان کنسرت لیوایت بود. کنسرتی که هزاران نفر در سرتاسر جهان به تماشای آن نشستند. ششم جولای لندن موفق شد میزبانی المپیک 2012 را از آن خود کند.کمتر از 24 ساعت پس از این خبر، چندین انفجار مهیب لندن را به شدت لرزاند. بیش از 50 نفر در یک روز جان خود را از دست دادند. هفته گذشته، مردم سرتاسر بریتانیا به احترام روز هفتم جولای و قربانیان این حمله تروریستی یک دقیقه سکوت کردند. پس از جنگ جهانی دوم این اولین باری است که لندن دچار چنین هیجانی می شود.
پس از حوادث لندن بود که لایه زیرین ظرفیت های این شهر بزرگ انگلیسی نمود پیدا کرد.
برای آغاز بهتر است شخصی را به شما معرفی کنم که هرگز او را ندیده ام، اما او به خوبی لندن را می شناسد. خانم ماری فتایه ویلیامز، زن مسلمانی است که پس از مفقود شدن پسرش ـ آنتونی ـ از نیجریه به لندن می آید. ماری پیش از آن که متوجه شود پسرش هنگام انفجارهای لندن در یکی از اتوبوس هایی بوده است که منفجر شده اند، در مصاحبه ای مطبوعاتی که در کنار یکی از خیابان های لندن صورت گرفت، شرکت کرد، وی در این مصاحبه در خصوص پسرش گفت: آنتونی اهل نیجریه است که در لندن متولد شده است. امروز در آشوبی که این شهر را در برگرفته است، همگان از مسلمان، یهودی، مسیحی و هندو نگران سرنوشت آنتونی من هستند.
در میان کشته شدگان این حوادث، قربانیانی از ملیت های متفاوت لهستانی، ترک، امریکایی، فرانسوی، ایتالیایی، اسراییلی و ایرانی دیده می شوند. مذاهب اصلی ما شامل اسلام، مسیحیت، یهودی و یا هر چیز دیگری است که من از آن بی اطلاع هستم. به خوبی به یاد دارم که پس از این حوادث یکی از دوستانم به من گفت که لندن تبدیل به شهری شده است که به تمامی قومیت ها و ملت ها قومیت تعلق دارد، این جمله شاید کمی اغراق آمیز باشد اما تا حدی حقیقت هم دارد. جمله دیگری که پس از حوادث لندن بسیاری از رسانه ها و مطبوعات در خصوص این واقعه نوشتند اما من اعتقادی به آن ندارم این است: این انفجار ها افرادی از ملیت های متفاوت را به کام خود کشید. آنچه در لندن اتفاق افتاده دقیقا مانند این بود که در سرتاسر جهان بمب هایی منفجر شوند. پس از این انفجار ها در سطح شهر لندن تنها یک شعار شنیده می شد: یک شهر، یک جهان.
بهتر است برای آن که لندن را بشناسیم کمی به گذشته باز گردیم. لندن در طول قرن های متوالی یکی از بزرگترین بندرها در سطح جهانی بود. در طول تاریخ لندن بیش از هر شهر دیگری در جهان با سایر شهرها در تماس بوده است.
شکسپیر شاید در لندن متولد نشده باشد، اما در لندن زندگی کرد و از این شهر بود که به اوج رسید.
علاوه بر تمامی این مسائل فرهنگی، لندن یکی از بزرگترین مراکز تجاری جهان محسوب می شود، شاید بسیاری نیویورک را بزرگترین مرکز تجاری ایالات متحده بدانند اما لندن حتی گوی سبقت را از این شهر بزرگ امریکایی نیز ربوده است.
جایگاه بین المللی لندن از این جا مشخص می شود که این شهر بیشتر از حوادث تجاری در آسیای شرقی تاثیر می گیرد تا حوادث داخلی.
بسیاری از مدیران مالی رده بالای مشغول به کار در لندن، اصلیت خارجی دارند.
بیش از یک میلیون نفر از ساکنان لندن نیز آسیایی هستند. با وجود تمامی قابلیت هایی که پایتخت انگلیس در خود جای داده است، شاید امروز اندک افرادی باشند که این کشور را به عنوان بزرگترین مرکز تجاری جهان بشناسند.
زمانی که انفجارهای لندن رخ داد، من در استانبول بودم ، به محض شنیدن این خبر تنها این جملات در ذهنم تداعی یافت، جملاتی خطاب به کسانی که دهها نفر بی گناه را به خاک و خون کشیدند:
« به خوبی می دانم که شما هرگز از فدا کردن جان خود در راستای گرفتن جان دیگران نمی ترسید. دقیقا به همین دلیل است که بسیار خطرناک هستید. البته به خوبی می دانم که آنچه شما را می ترساند، این است که نتوانید با حملات خود، آزادی را از جامعه ما بگیرید. من به شما می گویم که چرا نتوانستید به اهداف خود برسید تنها نگاهی به روزهای پس از حملات لندن بیندازید. به فرودگاه ها و ایستگاه های قطار و متروها نگاهی بیندازید. با وجود حمله شما مردم همچنان به لندن می آیند و از لندن خارج می شوند، بی هیچ ترس و واهمه ای از حملات شما. آنها به زندگی روزمره خود ادامه می دهند چرا که می خواهند آزاد زندگی کنند. آزاد، آزاد.
لندن نمی خواهد کسی نحوه زندگی کردن را به ما یاد دهد. حتی اگر هزاران نفر را هم بکشید باز به هدفتان نخواهید رسید.
نیوزویک سه ماه پیش تحقیقی بر روی شهرهای بزرگ و حیاتی جهان انجام داد. عکس روی جلد این شماره نیوزویک به تصویری از شهر لندن اختصاص داشت.
در آن زمان هیچ کس نمی توانست هیجانی را که لندن در دو هفته اول ماه جولای تجربه می کرد، پیش بینی کند. دوم جولای لندن میزبان کنسرت لیوایت بود. کنسرتی که هزاران نفر در سرتاسر جهان به تماشای آن نشستند. ششم جولای لندن موفق شد میزبانی المپیک 2012 را از آن خود کند.کمتر از 24 ساعت پس از این خبر، چندین انفجار مهیب لندن را به شدت لرزاند. بیش از 50 نفر در یک روز جان خود را از دست دادند. هفته گذشته، مردم سرتاسر بریتانیا به احترام روز هفتم جولای و قربانیان این حمله تروریستی یک دقیقه سکوت کردند. پس از جنگ جهانی دوم این اولین باری است که لندن دچار چنین هیجانی می شود.
پس از حوادث لندن بود که لایه زیرین ظرفیت های این شهر بزرگ انگلیسی نمود پیدا کرد.
برای آغاز بهتر است شخصی را به شما معرفی کنم که هرگز او را ندیده ام، اما او به خوبی لندن را می شناسد. خانم ماری فتایه ویلیامز، زن مسلمانی است که پس از مفقود شدن پسرش ـ آنتونی ـ از نیجریه به لندن می آید. ماری پیش از آن که متوجه شود پسرش هنگام انفجارهای لندن در یکی از اتوبوس هایی بوده است که منفجر شده اند، در مصاحبه ای مطبوعاتی که در کنار یکی از خیابان های لندن صورت گرفت، شرکت کرد، وی در این مصاحبه در خصوص پسرش گفت: آنتونی اهل نیجریه است که در لندن متولد شده است. امروز در آشوبی که این شهر را در برگرفته است، همگان از مسلمان، یهودی، مسیحی و هندو نگران سرنوشت آنتونی من هستند.
در میان کشته شدگان این حوادث، قربانیانی از ملیت های متفاوت لهستانی، ترک، امریکایی، فرانسوی، ایتالیایی، اسراییلی و ایرانی دیده می شوند. مذاهب اصلی ما شامل اسلام، مسیحیت، یهودی و یا هر چیز دیگری است که من از آن بی اطلاع هستم. به خوبی به یاد دارم که پس از این حوادث یکی از دوستانم به من گفت که لندن تبدیل به شهری شده است که به تمامی قومیت ها و ملت ها قومیت تعلق دارد، این جمله شاید کمی اغراق آمیز باشد اما تا حدی حقیقت هم دارد. جمله دیگری که پس از حوادث لندن بسیاری از رسانه ها و مطبوعات در خصوص این واقعه نوشتند اما من اعتقادی به آن ندارم این است: این انفجار ها افرادی از ملیت های متفاوت را به کام خود کشید. آنچه در لندن اتفاق افتاده دقیقا مانند این بود که در سرتاسر جهان بمب هایی منفجر شوند. پس از این انفجار ها در سطح شهر لندن تنها یک شعار شنیده می شد: یک شهر، یک جهان.
بهتر است برای آن که لندن را بشناسیم کمی به گذشته باز گردیم. لندن در طول قرن های متوالی یکی از بزرگترین بندرها در سطح جهانی بود. در طول تاریخ لندن بیش از هر شهر دیگری در جهان با سایر شهرها در تماس بوده است.
شکسپیر شاید در لندن متولد نشده باشد، اما در لندن زندگی کرد و از این شهر بود که به اوج رسید.
علاوه بر تمامی این مسائل فرهنگی، لندن یکی از بزرگترین مراکز تجاری جهان محسوب می شود، شاید بسیاری نیویورک را بزرگترین مرکز تجاری ایالات متحده بدانند اما لندن حتی گوی سبقت را از این شهر بزرگ امریکایی نیز ربوده است.
جایگاه بین المللی لندن از این جا مشخص می شود که این شهر بیشتر از حوادث تجاری در آسیای شرقی تاثیر می گیرد تا حوادث داخلی.
بسیاری از مدیران مالی رده بالای مشغول به کار در لندن، اصلیت خارجی دارند.
بیش از یک میلیون نفر از ساکنان لندن نیز آسیایی هستند. با وجود تمامی قابلیت هایی که پایتخت انگلیس در خود جای داده است، شاید امروز اندک افرادی باشند که این کشور را به عنوان بزرگترین مرکز تجاری جهان بشناسند.
زمانی که انفجارهای لندن رخ داد، من در استانبول بودم ، به محض شنیدن این خبر تنها این جملات در ذهنم تداعی یافت، جملاتی خطاب به کسانی که دهها نفر بی گناه را به خاک و خون کشیدند:
« به خوبی می دانم که شما هرگز از فدا کردن جان خود در راستای گرفتن جان دیگران نمی ترسید. دقیقا به همین دلیل است که بسیار خطرناک هستید. البته به خوبی می دانم که آنچه شما را می ترساند، این است که نتوانید با حملات خود، آزادی را از جامعه ما بگیرید. من به شما می گویم که چرا نتوانستید به اهداف خود برسید تنها نگاهی به روزهای پس از حملات لندن بیندازید. به فرودگاه ها و ایستگاه های قطار و متروها نگاهی بیندازید. با وجود حمله شما مردم همچنان به لندن می آیند و از لندن خارج می شوند، بی هیچ ترس و واهمه ای از حملات شما. آنها به زندگی روزمره خود ادامه می دهند چرا که می خواهند آزاد زندگی کنند. آزاد، آزاد.
لندن نمی خواهد کسی نحوه زندگی کردن را به ما یاد دهد. حتی اگر هزاران نفر را هم بکشید باز به هدفتان نخواهید رسید.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید