رهاسازی آب از سد زاینده‌رود/ آب در اصفهان جاری می‌شود
جریان آب زاینده رود به نزدیکی پلهای تاریخی شهر اصفهان رسید و شماری از شهروندان اصفهانی که از ساعاتی پیش به استقبال زاینده‌رود آمدند، امشب را پا به پای آب، شب زنده‌داری می‌کنند. جریان آب در زاینده رود تا ساعات آینده به پلهای تاریخی سی و سه پل و خواجو می‌رسد.
خروجی سد زاینده رود ۱۰ صبح روز سه‌شنبه ۱۲ بهمن ماه به منظور توزیع نوبت اول آب برای کشت پاییزه دوم کشاورزان شرق اصفهان به مدت ۱۲ روز افزایش یافته‌است.
بنا به مصوبه جلسه شورای تأمین استان اصفهان و براساس توافق میان کشاورزان شرق و غرب استان، آب تنها به منظور کشت پاییزه کشاورزان شرق توزیع می‌شود و به مدت ۹ روز در شبکه‌های آبیاری شرق جریان خواهد داشت و آنطور که مهران زینلیان معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار اصفهان اعلام کرده قرار است در این مدت حدود ۵۰ میلیون مترمکعب آب از سد رهاسازی شود.
حسن ساسانی مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای اصفهان تاکید کرده که رهاسازی آب از سد زاینده‌رود با رعایت خط قرمز شرب به میزان ذخیره ۱۲۰ میلیون مترمکعب آب در مخزن سد زاینده رود انجام خواهد شد.
ذخیره سد مخزنی زاینده‌رود روز چهارشنبه ۱۳ بهمن ماه ۱۶۱ میلیون مترمکعب، ورودی به آن ۱۱ مترمکعب بر ثانیه و خروجی از آن ۴۲ مترمکعب بر ثانیه بود.
رودخانه زاینده رود اصفهان در ۱۶ ماه گذشته تنها یک مرتبه به مدت ۱۰ روز در تیرماه سال جاری برای آبیاری باغات کشاورزی شرق جریان یافت.
۹ تیرماه امسال بود که با افزایش خروجی سد زاینده رود ابتدا آب برای کشاورزان غرب اصفهان تخصیص یافت و تا ۱۹ تیرماه حدود ۳۰ میلیون مترمکعب آب توزیع شد و پس از آن زاینده رود بامداد یکشنبه ۲۰ تیرماه پس از اتمام بنش ۱۰ روزه باغات غرب، با هدف توزیع آب برای کشاورزان شرق از سد نکوآباد (شهرستان مبارکه) رهاسازی شد و تا ۳۰ تیرماه در شهر اصفهان جاری بود که در مجموع در مدت ۲۰ روز بیش از ۶۰ میلیون مترمکعب آب برای کشت تابستانه بین کشاورزان غرب و شرق توزیع شد.
سد زاینده رود با ظرفیت اسمی یک میلیارد و ۲۳۹ میلیون مترمکعب به عنوان یکی از اصلی‌ترین سدهای مرکز کشور و تأمین کننده آب آشامیدنی، محیط زیست، کشاورزی و صنعت در منطقه مرکزی ایران است.
این سد قوسی شکل که سال ۱۳۴۹ به بهره‌برداری رسید در ۱۱۰ کیلومتری غرب اصفهان در شهرستان چادگان قرار دارد.
رودخانه زاینده‌رود به طول افزون بر ۴۵۰ کیلومتر بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران به شمار می‌رود که در عین حال در سال‌های اخیر خشکانده شده است.
