سگ‌های بدون صاحب مهم‌ترین مخازن بیماری
رضا فرجی اظهار کرد: سگ‌ها به عنوان گونه جانوری مهاجم برای زیستگاه‌های طبیعی محسوب می‌شود و موجب بروز خطرهایی از قبیل رقابت با گونه‌های بومی، انتقال بیماری و تخریب اکوسیستم می‌شود.
وی افزود: با توجه به گزارش‌های فراوان مستند در سازمان حفاظت محیط زیست، سگ‌های بدون صاحب و رها شده در طبیعت منجر به حمله گروهی و شکارگونه‌های حیات وحش کم توان از جمله بره. های قوچ، میش، آهو و جبیر و همچنین بزغاله‌های کل و بز و برخی از گونه‌های بزرگ جثه از جمله مرال می‌شوند.
وی ادامه داد: گزارش‌های متعددی از حمله گروهی و کشتن گونه‌های شاخص گربه سانان از جمله یوز، پلنگ، کاراکال، سیاه گوش، گربه پالاس، گربه شنی، گربه جنگلی و گربه وحشی و سایر گونه‌ها توسط حملات گونه‌های مهاجم در محیط زیست کشور وجود دارد.
فرجی «اختلالات ژنتیکی» با سگ‌سانان حیات وحش را از مهم‌ترین آسیب‌های سگ‌های ولگرد و بدون صاحب در طبیعت عنوان کرد و گفت: «اختلالات ژنتیکی» می‌تواند منجر به تهدید خلوص ژنتیکی گرگ خاکستری و شغال طلایی و از طرفی به حضور گرگاس بینجامد که بر خلاف خصوصیات رفتاری حیات وحش، انسان گریز نیستند و با نزدیکی به جوامع انسانی منجر به آسیب و حتی مرگ و میر کودکان می‌شوند.
وی با اشاره به این که با افزایش جمعیت سگ‌های بلاصاحب که متاسفانه در سال‌های اخیر و باعدم آگاهی عموم از خطرات غذارسانی به آن‌ها است، گفت: وجود سگ‌های بدون صاحب موجب افزایش بیماری‌های مشترک از قبیل هاری، سالک، کیست هیداتیک و انواع بیماری‌های عفونی و انگلی در جامعه می‌شود این در حالیست که در اغلب کشور‌های پیشرفته در جهان نسبت به کنترل جمعیت این حیوانات آسیب‌رسان تمهیدات ویژه‌ای اتخاذ شده و در برخی کشور‌های اروپایی نظیر هلند و آلمان جمعیت آن‌ها به صفر رسیده است.
فرجی گفت: سگ‌های بدون صاحب به عنوان مهم‌ترین مخازن بیماری در طبیعت محسوب می‌شود و نقش غیر قابل انکاری در انتقال بیماری‌های مشترک با حیات وحش دارند که از جمله بیماری‌هایی که در سال‌های اخیر جمعیت حیات وحش را تهدید می‌کند، می‌توان به بیماری دیستمپر سگ سانان اشاره کرد. همچنین با افزایش جمعیت این حیوانات با غذارسانی، عدم جمع آوری و کنترل جمعیت، با افزایش بیماری‌هایی نظیر هاری که چرخه انتقال آن‌ها بین حیات وحش و سگ ولگرد مشترک است، مواجه هستیم.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان حفاظت محیط زیست فرجی گفت: غذارسانی به عنوان یک عمل نادرست و مخرب منجر به افزایش سایرگونه‌های ناقل بیماری ازجمله موش‌های شهری می‌شود که می‌تواند آسیب‌های جبران ناپذیری به وضعیت سلامت انسان در شهرها و روستاها وارد سازد. غذارسانی در اغلب کشور‌های پیشرفته با سیستم بهداشتی قوی جرم تلقی می‌شود و افرادی که این عمل خلاف و آسیب‌رسان به محیط زیست و سلامت و امنیت جامعه را انجام می‌دهند مشمول جرائم سنگین می‌شوند.
