انتقاد خبرگزاری اصولگرا از مجلس بخاطر تصویب طرح صیانت
خبرگزاری تسنیم، نزدیک به سپاه در واکنش به تصویب طرح صیانت در مجلس در مطلبی با عنوان "پیشنهادی برای «صیانت» از شأن نمایندگی در مجلس/ این نوع برخورد با فضای مجازی چه نسبتی با تدبیر دارد؟ "، نوشت: اعضای کمیسیون مشترک بررسی طرح موسوم به صیانت از کاربران فضای مجازی ظهر امروز و در فاصله تعطیلی میان دو نوبت صبح و عصر مجلس شورای اسلامی آن هم در بحبوحه بررسی لایحه بودجه ۱۴۰۱، به صورت غیرمنتظره تشکیل جلسه داده و کلیات نسخه جدید طرح صیانت را با نام طرح «نظام تنظیم مقررات خدمات فضای مجازی» به رأی گذاشتند. این کلیات با ۱۸ رای موافق و فقط یک رای مخالف به تصویب رسید.
درباره جزییات این طرح نسبتاً مفصل، می‌توان به تفصیل بحث کرد، اما مراد از این نوشته چیزی فراتر از متن آن و پرداخت به یک سری ضرورت‌های نسبتاً بدیهی در امر قانونگذاری است.
اول: فرض کنیم این طرح اساساً هیچ عیب و ایرادی هم در متن و جزییات ندارد و ایده پخته‌ای برای ساماندهی فضای مجازی است؛ حتی اگر چنین باشد –که نیست- باز هم این شیوه از مدیریت روند مربوط به تصویب آن هیچ نسبتی با درایت ندارد. درست یا غلط، هرگونه که می‌خواهید تصور کنید، بخش مهمی از مردم نسبت به این طرح بدگمان‌اند و تصور می‌کنند که محدودیت‌های قابل توجهی را می‌تواند برایشان ایجاد کند؛ صاحبان کسب و کار در برخی از این پلتفرم‌ها نگرانند و بعضی دیگر هم احساس می‌کنند آزادی شان در حال تحدید شدن است؛ مهمتر اینکه این انتقادات حتی در بدنه مذهبی و انقلابی هم وجود دارد و نمی‌توان نقد‌ها را به غیرانقلابی بودن و امثال آن نسبت داد.
در چنین شرایطی، عقلانیت ایجاب می‌کند که دیالوگ و گفتگوی بیشتری با جامعه برقرار شود، بررسی و دقت نظر بیشتری روی طرح صورت بگیرد و نهایتاً یک مشارکت سیاسی قابل توجه برای چنین ایده‌هایی شکل بگیرد. اما مسئله اینجاست که به این ظرایف توجه نمی‌شود و برخی اعضای کمیسیون به نحوی رفتار می‌کنند که می‌تواند این تصور را پیش بکشد که ظاهراً گویا مردم برای آن‌ها موضوعیتی ندارند.
شما «نماینده» مردم هستید؛ غیر از آنکه باید به حقیقت و مصلحت واقعی کشور توجه کنید، حتماً باید به اقناع مردم و رضایت آن‌ها نیز بیندیشید.
آیا از برخی افراد که حتی شکل کار را در چنین مسئله مهمی رعایت نمی‌کنند و نحوه رفتار آن‌ها از اصل طرحشان هم بیشتر با انتقاد مواجه شده، دارای چنان عمقی هستند که بخواهند در تصمیم اینچنین مهم با دربرگیری نزدیک به ۸۰ میلیون ایرانی ورود مدبرانه کنند؟
دوم: یک زمانی درباره نوسان قیمت دلار این طنز در جامعه جاری شد که وقتی از نرخ این ارز سوال می‌شد می‌گفتند الان؟... یا الان؟ حال طرح معروف به صیانت که حالا ظاهراً نام دیگری به خود گرفته نیز آنقدر طی ماه‌های گذشته چه به لحاظ محتوا و چه از منظر حتی «نام» و عنوان، تغییر کرده که هرگاه از نام و محتوای این طرح پرسیده می‌شود باید بگوییم الان؟ ... یا الان؟
همین تغییرات و اصلاحات متعدد و پذیرش برخی از این انتقاد‌ها توسط نویسندگان –که از قضا نویسندگان و مشاوران هم در یکی دو نوبت عوض شدند- نشان می‌دهد که طرح می‌تواند اشکالاتی داشته باشد و تغییر آن هم غیرعقلانی نیست؛ لذا وقتی اینچنین است، چرا باید آن را به این شکل غیر اصولی به رای گذاشت و اینهمه نقد و اتهام به کل مجلس را پذیرفت؟ یکی از سایت‌ها در همین ساعات بعد از ظهر امروز با برخی نمایندگان گفتگو کرده و پرسیده که کمیسیون امروز کلیات کدام نسخه از طرح را تصویب کرد؟ یکی گفته که طرح مصوب امروز همان نسخه دی ماه بود و دیگری گفته نسخه مربوط به بهمن بود! این بدان معناست که در بعضی از این نمایندگان اشراف دقیقی حتی به این مسئله هم وجود ندارد؛ لذا حتی اگر در فرآیند این گفتگو‌ها درباره اصل موضوع و محتوای آن، نویسندگان و مجموعه مجلس به این نتیجه برسند که هزینه آن بیشتر از نبود آن است، اشکالی ندارد اگر اصل موضوع به کنار گذاشته و به ایده‌هایی اندیشیده شود که هم به نفع کشور است و هم اینقدر بدگمانی‌ها به آن وجود ندارد.
سوم: در همان هفته‌های اول مطرح شدن چنین طرحی، برخی منتقدان نکات قابل توجهی درباره آن مطرح کردند؛ یک حرف بسیار درست آن بود که بسیاری از دغدغه‌های بعضی آقایان برای مثلاً تقویت پیام رسان‌ها یا پلتفرم‌های داخلی و امثالهم، الان نیاز به قانون هم ندارد؛ اگر شما معتقدید که می‌توان پلتفرم‌های داخلی یا مشترک با برخی کشور‌های دیگر ساخت که محبوب هم باشد و مشکلات و دیکتاتوری‌های برخی پلتفرم‌های فعلی را هم نداشته باشد، کار پیچیده‌ای نیست و نیاز به آسمان ریسمان هم ندارد؛ بفرمایید و انجام دهید.
چهارم: نهایتاً به نظر می‌رسد ورود به موضوعات بسیار مهمی مانند فضای مجازی، نیازمند دقت نظر و عقلانیت بیشتری است. نمایندگان مجلس به دلیل شأن نمایندگی که از طرف مردم دارند، نمی‌توانند نسبت به نظرات آن‌ها بی‌اعتنا باشند. مسئله مفتون بودن در برابر مردم نیست، بلکه ضرورت توجه به نظرات آن‌ها در امر حکمرانی – و در عین حال تلاش برای رعایت مصلحت‌های کلان ملی- است.
