فقط ده درصد افراد از این ویروس در امان هستند
این ویروس فقط انسان‌ها را مبتلا می‌کند. ویروس اپشتین بار از خانواده "هرپس ویروس‌ها" است و به عنوان ویروس هرپس انسانی ۴ یا HHV-۴ نیز شناخته می‌شود.
تخمین زده می‌شود که تا ۹۰ درصد از جمعیت بزرگسال جهان به ویروس اپشتین بار مبتلا هستند، اما بسیاری از افرادی که این ویروس را در بدن خود دارند، هیچ علائمی ناشی از ابتلا به این ویروس را تجربه نمی‌کنند. همچنین بسیاری از افراد در دوران کودکی یا نوجوانی به این ویروس آلوده می‌شوند.
بر اساس آمارها، در ایالات متحده حدود نیمی از جمعیت تا سن پنج سالگی به ویروس اپشتین بار مبتلا شده و بقیه افراد نیز بیشتر در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی به این ویروس مبتلا می‌شوند.
افرادی که در دوران کودکی به این ویروس مبتلا می‌شوند، علائم عفونت را نشان نمی‌دهند با این حال افرادی که در دوران نوجوانی یا بزرگسالی به آن مبتلا می‌شوند ممکن است به بیماری مونونوکلئوز عفونی مبتلا شوند.
به گزارش پایگاه داده‌های تخصصی "آدا"، معمول‌ترین علائم بیماری مونونوکلئوز عفونی ناشی از ابتلا به ویروس اپشتین بار شامل گلودرد شدید، تب که معمولا با لرز همراه نیست، خستگی شدید، تورم غدد لنفاوی و سردرد که می‌تواند چندین ماه ادامه یابد. علائم کمتر مشاهده شده نیز شامل بدن درد، بثورات جلدی یا سرفه هستند.
همچنین پس از پایان عفونت اولیه، این ویروس در بدن نهفته باقی می‌ماند.
درمان مونونوکلئوز عفونی نیز که معمولا توسط EBV ایجاد می‌شود، شامل درمان علائم و نظارت بر عوارض است.
عوامل خطر بیماری مونونوکلئوز عفونی
ویروس اپشتین بار بسیار مسری است و شیوع آن به ویژه در جمعیت بزرگسالان دبیرستانی و دانشگاهی شایع است.
ویروس عامل این بیماری از طریق تماس با مایعات عفونی بدن فرد مبتلا به ویژه بزاق منتقل می‌شود. از این رو برخی روش‌های انتقال این ویروس عبارتند از:
* مسواک مشترک
* استفاده از ظروف آشامیدنی و کارد و چنگال مشترک، به خصوص اگر در فاصله زمانی بین دو نوبت استفاده، شسته نشود.
* سرفه و عطسه کردن فرد بیمار
* پیوند عضو یا انتقال خون از اهدا کننده مبتلا به ویروس اپشتین بار
همچنین کودکان خردسال ممکن است از طریق گذاشتن اسباب بازی‌هایی که در تماس با بزاق آلوده سایر کودکان بوده در دهان خود یا از دست مراقبانی که بزاق آلوده روی آن‌ها وجود دارد، به این ویروس مبتلا شوند.
افرادی که این ویروس را در بدن خود دارند حتی زمانی که خودشان هیچ علائمی را تجربه نمی‌کنند می‌توانند آن را به دیگران منتقل کنند. دوره نهفتگی بین ابتلا به این ویروس و بروز علائم آن نیز بسیار طولانی است و ممکن است این ویروس تا هشت هفته در بدن افراد بدون بروز هیچی علامتی وجود داشته باشد.
