هاشمی سردار همدانی را فرمانده دلاور حرم می‌دانست

احسان مازندرانی در یادداشتی در این باره می‌نویسد: فعالان اجرایی و سیاسی آنجا تبدیل به چهره و شخصیت در تراز ملی می شوند که به واسطه کارنامه خود در دوران مسوولیت نزد افکار عمومی نمره قابل قبول یا درخشانی کسب کرده باشند. این مقبولیت و محبوبیت نزد افکارعمومی تبدیل به پایگاه اجتماعی می شود که مصداق سیاسی آن را در اشخاصی چون آیت الله خامنه ای، مرحوم هاشمی رفسنجانی، شهید حاج قاسم سلیمانی، محمدجواد ظریف و ... در برهه پس از انقلاب می توان یافت.

نقض این قضیه نیز درباره برخی شخصیت ها مشاهده شده که چگونه محبوبیت سیاسی و اجتماعی خود را که حاصل فرایندهایی نظیر انتخابات بوده و یک شبه حاصل شده با موضع گیری های غلط و لجوجانه زایل گشته است. مصداق چنین موردی محمود احمدی نژاد است که خود را به بهار و درختان بهاری سپرد و چنین شد که می بینیم نه در حاکمیت جایگاهی دارد نه در شکاف دولت- ملت توانسته افکارعمومی را جلب کند که هیچ، تعداد زیادی از حامیان خود را از دست داده است. آنچه برای آن خادم مهرورز و عادل ملت این روزها مانده فرصت عکس یادگاری با رهگذران و سخنرانی های هست که حتی از سوی اپوزیسیون جمهوری اسلامی نیز مورد توجه قرار نمی گیرد.

یکی از چهره های محبوب سال های پس از انقلاب که به واسطه عملکرد درخشان اجرایی در کسوت نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران از یکسو نزد نخبگان جامعه و حکومت جایگاه خاصی داشت و در افکارعمومی نیز شخصیتی متین، پاکدست، بدون حاشیه، آکادمیک، هنرمند و ناجی شناخته می شد، میرحسین موسوی بود. عملکرد قابل قبول کابینه او از سال 60 تا 68 که سال های دشوار جنگ تحمیلی بود و نیمی از بودجه کشور برای جنگ هزینه می شد و مابقی برای بودجه های جاری، فراموش شدنی نیست. اعتماد و اعتقاد عمیق امام خمینی(ره) نسبت به نخست وزیر آن سال ها و تاکید میرحسین موسوی بر سال های رهبری امام راحل که از آن به دوران طلایی امام یاد می کرد، تمایل به سیاست گریزی پس از پایان مسوولیت نخست وزیری و برگزیدن کنج فرهنگستان هنر به جای قرار گرفتن در کانون کارزار سیاست و بسیاری از موارد دیگر باعث شد تا نخست وزیر امام تبدیل به ظرفیت قابل اتکا برای دموکراسی و رقابت های دموکراتیک انتخاباتی باشد. این ظرفیت شخصیتی که از یک پایگاه اجتماعی و سیاسی برخوردار بود در نهایت برای دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری فعال شد. رفاقت او با رهبر انقلاب و انتشار اخبار تایید نشده از اینکه حضرت آیت الله خامنه ای ملاحظه ای برای کاندیداتوری میرحسین موسوی ندارند، باعث شد تا برخی رسانه های خارجی او را گزینه نظام برای آن دوره انتخابات فرض کنند.

او با شعار بازگشت به دوران طلایی امام و بازگشت به قانون که در واکنش به رویکردهای خارج از چارچوب دولت نهم بود به انتخابات ورود کرد. اعتقاد میرحسین موسوی به قانون به اندازه ای بود که در یکی از مناظره های تلویزیونی اعلام کرد: "حتی اگر قانون را قبول نداریم باید به آن عمل کنیم و اگر به قانون پایبند نباشیم دیکتاتوری می‌شود."

چرخ روزگار اما طوری چرخید که نتیجه آن انتخابات طوری رقم خورد که احمدی نژاد برنده انتخابات ریاست جمهوی دهم شد. شاید میرحسین موسوی و بسیاری چهره های دارای مسوولیت در سطوح عالی نظام نیز انتظار آن نتیجه را نداشتند لیکن واقعیت آنجا بود که احمدی نژاد آن زمان می دانست چگونه آرای دهک های پایین و مردمان شهرستان های دورافتاده اما پای کار انتخابات را به خود اختصاص دهد چه آن تاکتیک ها مشروع بود چه نامشروع و غیرقانونی.

این میان اما میرحسین موسوی که قانون برای او فصل الخطاب بود نتیجه را برنتاید و نپذیرفت که در برابر روش های گوبلزی و ماکیاولیستی احمدی نژاد شکست خورده است. این همان نقطه ای است که در 13 سال گذشته تبدیل به یک مناقشه پایان ناپذیر در ایران شده که هرچه از آن می گذرد کنش های رادیکال تر از خود بروز می دهد. اگر حوادث خیابانی تا اسفند 89 را بخشی از ذات دموکراسی فرض کنیم که اعتراض در آن محترم شمرده می شود، انتشار دو بیانیه میرحسین موسوی در سال 98 و 1401 که در آن شخص رهبر انقلاب و شهیدان مقاومت را خطاب و عتاب قرار داده نشان می دهد آن میرحسین موسوی مرد سال های جنگ هشت ساله که می خواست در سال 88 از طریق رجوع به قانون به دوران طلایی امام بازگردد تغییر فراوان کرده است.

موضوع سوریه از جمله تصمیم های استراتژیک ایران در مواجهه با داعش و تلاش برای حفظ بشار اسد بود که در داخل مخالفان و منتقدان نظامی و سیاسی کم نداشت از جمله مرحوم هاشمی رفسنجانی که مشخصا در موضوع سوریه نسبت به حضور نظامی و مستشاری ایران همواره انتقاد داشت لیکن آنجا که خبر شهادت سردار حسین همدانی منتشر شد از او به عنوان فرمانده دلاور و ارشد دفاع مقدس و مدافع سرافراز حرم بانو زینب کبری (س) نام برد.

این همان مشی سیاست ورزی اعتدالی و در چارچوب مختصات کنشگری سیاسی با نگاه ملی است که باعث شد هاشمی رفسنجانی تا پایان عمر در سپهر سیاست ایران بماند و هرچه بیشتر گذشت بر پایگاه اجتماعی او افزوده شد تا جایی که یک بار از خوف رای 30 میلیونی ردصلاحیت می شود و یک بار بر دوش میلیون ها شهروند ایرانی تشییع می شود. مدارا در روش سیاست ورزی هاشمی رفسنجانی آنجا تبلور پیدا می کند و مثال زدنی می شود که دو فرزند آن در پی همان اختلافات و حوادث پس از انتخابات روانه زندان می شوند اما او از چارچوب قانون خارج نمی شود و اصرار به طی شدن روند طبیعی پرونده فرزندش حتی نزد دوست و رفیق 60 ساله خود یعنی آیت الله خامنه ای می کند.