محمد متوسلانی، بازیگر و کارگردان پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون پس از سالها از همکاریهای قدیمی خود روایتهایی را بازگو کرد.
شما تجربه همکاری با آقایان خاچیکیان و بهروز وثوقی را هم دارید. خاطرهای از این دو دارید؟
من، چون خیلی تشنه آموختن بودم بسیار سعی میکردم ببینم آقای ساموئل خاچیکیان چی کار میکند. حتی از ایشان سوال میکردم که این چیست و آن چیست؟ ایشان هم لطف داشتند و پاسخ مرا میدادند. حتی، چون هر دو به موسیقی کلاسیک علاقه داشتیم با هم در این باره صحبت میکردیم.
اما درباره آقای بهروز وثوقی، من از کار با ایشان لذت میبردم، چون آدمی بود که کارش را خیلی دوست داشت. فقط سر فیلم ذبیح با او مشکل کوچکی پیدا کردم و آن اینکه قرار بود در آن فیلم روی سرش کلاه بگذارد و او دوست نداشت.
خاستگاه کار شما با کمدی بوده است. سینمای کمدی ایران را در سالهای پس از انقلاب چطور دیده اید؟
چند کار خیلی خوب شده است مثل اجاره نشینهای آقای داریوش مهرجویی یا تازه چه خبر خانم تهمینه میلانی و همین طورکارهای آقای کمال تبریزی و فیلمهایی از آقای سامان مقدم، ابوالحسن داوودی و پیمان قاسم خانی. این آثار سعی در خنداندن مخاطب نمیکند بلکه موقعیتی را ایجاد میکند که مخاطب خنده اش میگیرد. این طور نیست که هنرپیشه شکلک در بیاورد یا زمین بخورد تا بلکه بیننده بخندند.