گوشت‌خواری چقدر حیات ما را به خطر می‌اندازد؟
وقتی مردم در مورد سیستم‌های غذایی صحبت می‌کنند، همیشه به گاو در مزرعه فکر می‌کنند. درست است که گاوها منبع اصلی متان هستند که مانند سایر گازهای گلخانه ای گرما را در جو به دام می اندازد. اما متان، دی اکسید کربن و دیگر گازهای گرمایشی سیاره از چندین منبع دیگر در طول زنجیره تولید مواد غذایی آزاد می شوند.
قبل از سال ۲۰۲۱، دانشمندانی از سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد، اعلام کردند که کشاورزی و تغییرات کاربری اراضی مرتبط، تقریباً ۲۰ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای سیاره را تشکیل می‌دهند. چنین تغییرات کاربری اراضی شامل قطع جنگل ها برای ایجاد چرای دام و پمپاژ آب های زیرزمینی به مزارع به منظور کشاورزی است.
یکی دیگر از محرک‌های بزرگ انتشار گازهای گلخانه‌ای زنجیره تامین مواد غذایی است.
طبق تحقیقات به عمل آمده تمام مراحلی که غذا را از مزرعه به بشقاب های ما و سپس به محل دفن زباله می برد - حمل و نقل، فرآوری، پخت و پز و ضایعات مواد غذایی - انتشارات گازهای گلخانه‌ای مربوط به مواد غذایی را از ۲۰ درصد به ۳۳ درصد افزایش می دهد.
برای کاهش سرعت تغییرات آب و هوایی، غذاهایی که ما می خوریم مستحق توجه زیادی هستند، درست مانند سوزاندن سوخت های فسیلی. تصویر کامل‌تر از انتشارات مربوط به مواد غذایی نشان می‌دهد که اگر می‌خواهیم به اهداف بین‌المللی برای کاهش گرمایش جهانی برسیم، جهان باید تغییرات اساسی در سیستم غذایی ایجاد کند.
دانشمندان در سال‌های اخیر از طریق پایگاه‌های داده‌ای مانند EDGAR یا پایگاه داده‌های انتشارات برای تحقیقات جهانی جوی که توسط اتحادیه اروپا توسعه یافته است، درک روشن‌تری از انتشارات جهانی مرتبط با انسان به دست آورده‌اند.
این پایگاه داده فعالیت‌های ساطع‌کننده توسط انسان‌ها در هر کشور، از تولید انرژی گرفته تا دفن زباله، از سال ۱۹۷۰ تا کنون را پوشش می‌دهد. مونیکا کریپا، مسئول علمی مرکز تحقیقات مشترک کمیسیون اروپا می گوید EDGAR از یک روش واحد برای محاسبه انتشار گازهای گلخانه ای برای تمام بخش های اقتصادی استفاده می کند.
محاسبات تیم که در ماه مارس ۲۰۲۱ در Nature Food گزارش شد، انتشارات سیستم غذایی را به چهار دسته کلی تقسیم کرد؛ زمین (شامل کشاورزی و تغییرات کاربری مرتبط با زمین)، انرژی (مورد استفاده برای تولید، پردازش، بسته بندی و حمل و نقل کالا)، صنعت (شامل تولید مواد شیمیایی مورد استفاده در کشاورزی و مواد مورد استفاده برای بسته بندی مواد غذایی) و ضایعات (از مواد غذایی استفاده نشده).
بخش زمین بزرگترین مقصر در انتشار گازهای گلخانه‌ای است که حدود ۷۰ درصد از کل تولید جهانی را تشکیل می‌دهد. اما تصویر در کشورهای مختلف متفاوت به نظر می رسد. ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته برای بیشتر تولیدات غذایی خود به مزارع بسیار متمرکز متکی هستند. بنابراین مقوله انرژی، صنعت و زباله بیش از نیمی از انتشارات گازهای گلخانه‌ای سیستم غذایی این کشورها را تشکیل می دهد.
در کشورهای در حال توسعه، کشاورزی و تغییر کاربری زمین سهم بسیار بیشتری دارند. انتشار گازهای گلخانه ای در کشورهای کمتر توسعه یافته تاریخی نیز در ۳۰ سال گذشته در حال افزایش بوده است.
در نتیجه، کشاورزی و تغییرات چشم‌انداز مرتبط باعث افزایش عمده در انتشارات گازهای گلخانه‌ای سیستم غذایی در میان کشورهای در حال توسعه در دهه‌های اخیر شده است، در حالی که انتشار گازهای گلخانه‌ای در کشورهای توسعه‌یافته رشد نکرده است.
به عنوان مثال، طبق پایگاه داده، انتشار مواد غذایی در چین از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۸ تقریباً ۵۰ درصد افزایش یافته است که عمدتاً به دلیل افزایش مصرف گوشت است. تای می گوید در سال ۱۹۸۰، یک فرد چینی به طور متوسط حدود ۳۰ گرم گوشت در روز می خورد. در سال ۲۰۱۰، یک فرد به طور متوسط در چین تقریباً پنج برابر بیشتر از ۱۵۰ گرم گوشت در روز می خورد.
مصرف گوشت باعث انتشار گازهای گلخانه ای می شود
در سال‌های اخیر، شش اقتصاد، که بزرگترین تولیدکننده‌های گازهای گلخانه‌ای هستند، مسئول بیش از نیمی از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای مواد غذایی در جهان بوده‌اند. این اقتصادها به ترتیب چین، برزیل، ایالات متحده، هند، اندونزی و اتحادیه اروپا هستند. جمعیت عظیم چین و هند به افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می کند. برزیل و اندونزی در این فهرست قرار دارند زیرا بخش‌های وسیعی از جنگل‌های بارانی آنها از میان رفته است تا فضایی برای کشاورزی فراهم شود. هنگامی که آن درختان پایین می آیند، مقادیر زیادی کربن به جو جریان می یابد.
ایالات متحده و اتحادیه اروپا به دلیل مصرف زیاد گوشت در این لیست قرار دارند. ریچارد ویت، محقق برنامه غذایی مؤسسه منابع جهانی در واشنگتن دی سی، می گوید در ایالات متحده، گوشت و سایر فرآورده های حیوانی بخش عمده ای از انتشارات گازهای گلخانه‌ای مربوط به مواد غذایی را تشکیل می دهند.
ضایعات همچنین یک مشکل بزرگ در ایالات متحده است؛ طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده در سال ۲۰۲۱، بیش از یک سوم مواد غذایی تولید شده هرگز خورده نمی شوند. وقتی غذا نخورده می ماند، منابعی که برای تولید، حمل و نقل و بسته بندی آن استفاده می شود هدر می رود. به علاوه، غذای خورده نشده به محل های دفن زباله می رود که با تجزیه مواد غذایی متان، دی اکسید کربن و گازهای دیگر تولید می کند.
فعالان تغییرات آب و هوایی که خواهان کاهش انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از مواد غذایی هستند، اغلب بر مصرف گوشت تمرکز می کنند، زیرا محصولات حیوانی منجر به انتشار بسیار بالاتر گازهای گلخانه‌ای از گیاهان می شوند.
