ممیزی یا سانسور خودجوش!
گونه‌ای که این روز‌ها فروش و مخاطب بیشتری در گیشه دارد؛ بنابراین فیلمساز باید با طراحی صحنه‌هایی حرفه‌ای یک اثر کمیک را از دیگری مجزا و ارجح‌تر کند. البته علاوه بر ممیزی‌ها، نبود فیلمنامه‌های خوب و شاید به عقیده‌ی عده‌ای حضور شبکه‌های اجتماعی با شوخی‌هایی که خط قرمزی هم برایشان وجود ندارد کار اهالی سینما را کمی دشوارتر کرده باشد. در همین خصوص با «امیر برادران» فیلمنامه‌نویس و طنزپرداز گپ و گفتی داشتیم که از نظر می‌گذرانید.
امیر برادران فیلمنامه‌نویس و طنزپرداز سینما و تلویزیون که نگارش آثاری، چون «ساختمان پزشکان»، «آفتاب پرست»، «هیولا» و فیلم سینمایی «هزارپا» را در کارنامه‌ی کاری خود دارد در خصوص چگونه خنداندن تماشاگری که در فانتزی از نویسنده‌ها و کارگردان‌ها جلوتر است به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ گفت: اگر منظورتان از جلوتر بودن در فانتزی این است که تماشاگر به منابعی بیشتر از چیزی که در تلویزیون و سینمای ایران به او داده می‌شود دسترسی دارد، کاملا با شما موافقم. برای ما امکان شوخی کردن با بسیاری از مسائل وجود ندارد. شوربختانه سال به سال و روز به روز هم این امکان کمتر می‌شود. به گونه‌ای که ممکن است سریال یا فیلمی که سال گذشته مجوز گرفته، امروز امکان پخش نداشته باشد. برای نمونه می‌توانم فیلم «شیشلیک» یا سریال‌های «شب‌های ببره»، «قهوه‌ی تلخ» و «هیولا» را مثال بزنم که قطعا امروز مجوز تولید نمی‌گیرند. واضح است که با دست و پای بسته، هرکاری مشکل می‌شود. این امر و این نگاه طبیعتا به آثار کمدی هم لطماتی را وارد می‌کند.
نویسنده‌ی فیلم سینمایی «هزارپا» در خصوص شوخی‌های معمولی شبکه‌های اجتماعی که خط قرمزی هم برایشان وجود ندارد و به عقیده‌ی عده‌ای مخاطب را بیشتر می‌خنداند اظهار داشت: بیشتر یا کمتر خندیدن مخاطب را همینگونه و بدون تحقیق نمی‌توان تایید کرد. دستمایه کردن مسائل روز اجتماعی نیاز به واکنش سریع دارد که در سینما و تلویزیون به خاطر پروسه‌های نگارش، اخذ مجوز و تولید عملا امکان‌پذیر نیست.
او در این‌باره ادامه داد: به شخصه تا حد ممکن سعی می‌کنم از شوخی‌ها و تکیه‌کلام‌هایی که حول و حوش مسائل روز جامعه شکل می‌گیرد پرهیز کنم تا به خاطر پروسه‌ی طولانی نگارش تا اکران، شوخی‌ها تاریخ مصرف پیدا نکنند. چرا که معمولا این مدل شوخی‌ها بعد از مدتی فراموش می‌شوند.
نویسنده سریال «ساختمان پزشکان» در خصوص ممیزی در نگارش و ساخت آثار کمدی گفت: در آثار کمدی ممیزی وجود ندارد چرا که ما به صورت خودجوش نوشته‌هایمان را سانسور می‌کنیم.
او در پاسخ به این پرسش که چرا افرادی مانند «باستر کیتون»، «چارلی چاپلین» و... سال‌ها ماندگارند، اما سینمای ایران در خلق کمدی‌های اینگونه عاجز است عنوان کرد: معتقدم این دو نفری که نام بردید جدا از نبوغی که داشتند، روی موضوعات فراگیرتر با زبانی فراگیرتر کار کردند. این خصوصیت اکثر آثار صامت کمدی است چرا که زبان بدن و پانتومیم برای همه‌ی جهان و تمام سنین قابل فهم است و خود به خود این آثار را در سطح بالاتری قرار می‌دهد.
او در این‌باره ادامه داد: سینما و تلویزیون ما در این سال‌ها بیشتر مشغولِ نقدِ معضلات اجتماعی خودمان بوده است که اتفاقا به لطف مسئولین در این زمینه کاملا خودکفا هستیم؛ اما بعضی مسائلی که در جامعه‌ی ما به عنوان مسائل روز با آن‌ها شوخی می‌شود در خیلی کشور‌های دیگر جرم محسوب می‌شوند برای همین ممکن است این شوخی‌ها درک نشود. هرچند در کشور خودمان هم چه قبل و چه بعد از انقلاب افرادی مثل آقای «مهران مدیری» و «پیمان قاسمخانی» آثاری را نوشته و یا کارگردانی کرده‌اند که حداقل در این سال‌ها به دست فراموشی سپرده نشده‌اند.
