ادعای رهبر ارکستر ملی ایران درباره نواختن قطعات پیچیده
نصیر حیدریان موسیقیدان و رهبر ارکستر متولد تهران، نخستین گام موسیقی خود را در سن ۶ سالگی همزمان با تحصیل در مدرسه موسیقی گذاشت و در هنرستان موسیقی مشغول به تحصیل در رشته ساز ترومبون و تئوری موسیقی شد. وی پس از دریافت دیپلم در رشته ساز ترومبون به عنوان نوازنده در ارکستر سمفونیک تهران فعالیت خود را آغاز کرد و به مدت ۲ سال در کنار کار اصلی خود، به عنوان رهبر و سرپرست گروه کُر ارکستر سمفونیک تهران نیز فعالیت داشت.
حیدریان سال‌ها بعد برای ادامه تحصیل راهی کشور اتریش شد و در دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی شهر وین، رشته ساز ترومبون را زیر نظر Horst Küblböck ادامه داد و در سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۷ میلادی در دانشگاه موسیقی شهر گراتز تحصیل خود را در رشته رهبری ارکستر زیر نظر استادانی همچون Martin Turnovsky , Arturo Tamayo , Wolfgang Bosic ادامه داد.
وی در سال ۱۹۹۹ موفق به دریافت جایزه Die Richard Wagner Stipendienstiftung شد و پس از اتمام تحصیل و دریافت دیپلم رهبری، سرپرستی چندین ارکستر و آنسامبل را به عهده گرفت. حیدریان از سال ۲۰۰۳ به عنوان استاد دانشگاه در رشته رهبری ارکستر در دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی شهر گراتز فعالیت دارد و سرپرستی ارکسترهایی همچون ارکستر بادی، موسیقی فیلم را به عهده دارد و در کنار کار اصلی و هنری خود، مستر کلاس‌های رهبری متعددی را در کشورهای اتریش، کره جنوبی و ایران برگزار می‌کند.
همچنین این موسیقیدان در سال‌های گذشته بارها به ایران آمده و ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی ایران را رهبری کرده است. حیدریان مردادماه امسال طی حکمی از سوی مجید زین‌العابدین مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرعامل بنیاد رودکی وقت و با پیشنهاد اعضای شورای هنری ارکستر، برای یک دوره یک ساله به عنوان رهبر دائم ارکستر سمفونیک تهران انتخاب شد.
این موسیقیدان و رهبر ارکستر در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا معتقد بر این هستید که قطعات و آثار ارکستر ملی به سمت آثار حرفه‌ای‌تر پیش رفته است و شنونده عادی و معمولی شاید نتواند خیلی با آثار آن ارتباط برقرار کند؟ به خبرنگار ایرنا گفت: موضوعی که به آن معتقد هستم این است که نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی ایران، مانند وزنه‌بردار می‌مانند. یک وزنه‌بردار اگر بخواهد وزنه‌ای را بلند کند، ابتدا کارش را با وزنه پنج کیلویی آغاز می‌کند، سپس به تدریج باید وزنه‌های ۱۰، ۱۵، ۲۰ و ۴۰ کیلو بردارد تا عضلاتش قوی شود و به هدف مورد نظرش دست پیدا کند.
وی افزود: ارکسترهای ما هم خوب است به جز قطعاتی که ساده تر هستند و مخاطبان علاقه‌مند به شنیدن آنها هستند، بتوانند قطعات پیچیده و به اصطلاح سنگین‌تری را بنوازند تا تکنیک ارکسترها ارتقا پیدا کند، همچنین گوش‌های مخاطبان هم به تدریج بتوانند این قطعات را هضم کنند و بشنوند.
حیدریان در پاسخ به این سوال که آیا شایسته است ارکسترهای ملی و سمفونیک، موسیقی‌های فیلم را بنوازند و اجرا کنند؟ اظهار کرد: با این رویکرد موافق هستم، از آن رهبران نیستم که بگویم ارکستر سمفونیک فقط باید قطعات کلاسیک را بنوازد حتی من در برنامه‌ریزی‌هایی که برای ارکستر سمفونیک تهران انجام دادم، این ارکستر در سال یک شب باید یکی از کنسرت‌هایش را به موسیقی فیلم اختصاص دهد؛ همزمان صحنه‌هایی از فیلم‌های مورد نظر بدون صدا پخش شود و ارکستر نیز قطعات مربوط به آنها را اجرا کند؛ نواختن موسیقی فیلم تمرین خوبی برای ارکستر است و برای مخاطبان هم خیلی جالب خواهد بود. هر چیزی که خوب و با کیفیت انجام شود، با آن موافق هستم.
این موسیقیدان و رهبر ارکستر با اشاره به اینکه در روند اجرای آثار محدودیتی قائل نیست، گفت: همیشه بخشی از دایره را بازمی‌گذارم، آن را کامل نمی‌بندم چون می‌دانم بالاخره هر چیزی می‌تواند بهترم باشد و به تدریج پیشرفت کند تا به آن اوج برسد و باید جا داشته باشد، قطعات موسیقی با اجراهای زیاد پخته‌تر می‌شوند، یک اثر موسیقی مانند یک سنگ می‌ماند؛ به عنوان مثال یک مجسمه‌ساز یک سنگ را به تدریج می‌شکند، می‌برد، درستش می‌کند تا تبدیل به یک فیگور و یک اثر هنری شود، قطعات موسیقی هم همین گونه است، با یک بار نواختن کامل نمی‌شود، باید مدام نواخته شود تا آن شخصیت و ویژگی خود را نشان دهد.
