چرا علیرضا دبیر مدام به آمریکا می‌بازد؟
نتایج هر تیمی را با انتظاراتی که از آن می‌رود، می‌سنجند. اگر از تیم ملی فوتبال انتظار می‌رفت ۶ تا از انگلیس نخورد و برای اولین‌بار در تاریخ به دور بعدی جام جهانی صعود کند، کمترین انتظار از تیم ملی کشتی قهرمانی در غیاب روسیه در مسابقات قهرمانی جهان و جام جهانی بود. اما تیم ملی کشتی آزاد در هر دو تورنمنت قافیه را به امریکا باخت و با نایب قهرمانی بازگشت.
بدون تعصب دو نایب قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد در رقابت‌های قهرمانی جهان و بعد جام جهانی در حالی که روس‌ها هم حضور نداشتند حتی از صعود نکردن تیم ملی به مرحله حذفی جام جهانی هم نتیجه بدتری است، چراکه کلا سه کشور صاحب کشتی در دنیا وجود دارد و در غیاب روسیه انگار فقط ایران و امریکا در مسابقات حضور داشتند و ایران دو بار بین دو تیم دوم شد!
اعضای تیم ملی فوتبال بابت آن پاداش‌ها مخصوصا پاداش حواله ماشین حسابی از چپ و راست خوردند و هیچ کس پشت‌شان در نیامد، چون واقعا کار اشتباهی بود. اما کشتی‌گیران عزیزی که چند روز قبل از اعزام به جام جهانی بعد از دو ماه سکوت مطلق به یک‌باره با فریاد «وا حواله‌ها» و «وا پاداش‌ها» جفت پا پریدند وسط رسانه‌ها و جنجال درست کردند، بگویند آیا خودشان را هنوز مستحق دریافت پاداش‌های کلان و حواله خودرو می‌دانند؟ اینکه نمی‌شود همه فقط مدعی باشند و در نتیجه هیچ چیزی به دست نیاید. نمی‌شود آقای دبیر صبح تا شب گوش فلک را از افتخارات سال‌های قبل کشتی پر کند و با وجود داشتن بودجه‌ای چندین برابر روسای قبلی فدراسیون بر طبل نداری و عدم حمایت بکوبد و بعد هی به امریکا ببازد! در مسابقات جهانی بگوید حسن یزدانی بد کشتی گرفت و زمین کج بود و داور فلان کرد و بعد در جام جهانی مربی تیم یک آسمان ریسمان دیگر ببافد و بگوید برای ارزیابی تیم راهی امریکا شده بودیم! پس نتیجه کی قرار است حاصل شود؟
واقعا اگر طلای محمدرضا گرایی در المپیک توکیو نبود که هم محمد بنا را نجات دهد هم علیرضا دبیر را امروز رییس فدراسیون کشتی قرار بود از کدام عملکرد دفاع کند؟ اینکه کشتی آزاد ایران مدام بین سه کشور صاحب کشتی که یکیش محروم است، دوم می‌شود جای دفاع دارد؟ یا اینکه کشتی فرنگی ایران در قهرمانی جهان روی سکو نمی‌رود؟ تکرار نتایج سال‌های گذشته کشتی با کمی بالا و پایین و کم و زیاد که نشد دستاورد! آرزوی قلبی همه ایرانی‌هاست که تمام ورزشکاران‌شان در هر عرصه‌ای موفق شوند. آرزوی قلبی همه مردم است که ورزشکاران از لحاظ مالی تامین باشند و تنها تمرکزشان را بگذارند روی تمرین نه اینکه نگران پول اجاره و مکمل و اجاره سالن باشند.
کشتی‌گیران هم نه تنها از این قاعده مستثنی نیستند که اتفاقا بیشتر مورد التفات مردمند. اما کاش این عزیزان قبل از اثبات برادری ادعای ارث و میراث نمی‌کردند. به این معنا که کاش می‌رفتند و با جام قهرمانی مسابقات برمی‌گشتند و آن وقت می‌گفتند پاداش ما کو؟! حواله ما چه شد؟! نه اینکه قبل از مسابقات آن‌طور خودشان را مستحق بهترین‌ها معرفی کنند، اما در عمل به تنها رقیب‌شان ببازند و از میان دو تیم دوم شوند. یا لااقل کاش آنچه باعث بلند شدن صدای کشتی‌گیران شد تنها مساله پاداش و پول نبود.
