آلودگی هوا میراثی است شوم که یک دهه اخیر فرصت برای برنامه ریزی و حل آن از دست رفت. این میراث شوم را در شرایطی تحمل می کنیم که شوربختانه هیچ نسبتی با توسعه صنعتی و بهره مندی از رفاه آن را هم در اختیار نداریم. آلودگی هوا به واقع ویترین ناکارآمدی سیستم اجرایی و نوعی از توسعه کاریکاتوری است که هر روز باید شاهد بحران های جدیدی برای اثبات توانمندی آن بود؛ وگرنه کیست که نداند مسئولیت مدیریت و حل بحران کنونی آلودگی هوا فقط بر دوش سازمان حفاظت محیط زیست نیست و راهحل اصلی در اراده نظام اجرایی برای حل مشکلات کشور و از جمله مهمترین آنها یعنی آلودگی هواست.
این روزنامه در ادامه نوشته است: این بحران حاصل عملکرد نوعی از حکمرانی است که نگاه مسئولانه ای نسبت به محیط زیست نداشته است. اگر پیش ازاین از آلودگی هوا سخنی گفته می شدودرپی آن نسبت به بروز فاجعه انسانی هشدار داده می شد؛ امروز در همان فاجعه ایستاده ایم و شهروندان بی دفاع فقط می توانند بپرسند که بی توجهی نهادهای قانونگذار، اجرایی و قضائی به وضع هوایی که آن را تنفس می کنند از اگر نقض آشکار حقوق شهروندان نیست، پس چیست؟