بیماری‌های مزمن کلیوی خاموشِ دردسرساز
دکتر محسن نفر، رئیس مرکز تحقیقات بیماری‌های مزمن کلیه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در این خصوص گفت: هم اکنون بیماری‌های مزمن کلیه (CKD)، یکی از پر خرج‌ترین و پر هزینه‌ترین بیماری‌ها هستند، زیرا این بیماری‌ها در نهایت به نارسایی کلیه (renal failure) و دیالیز منجر می‌شوند.
این فوق تخصص بیماری‌های کلیه، ابتلا به دیابت و فشار خون و همچنین ابتلا به بیماری‌هایی که منجر به دفع پروتئین از کلیه می‌شوند را شایع‌ترین علت ایجاد بیماری‌های مزمن کلیه دانست و افزود: در حال حاضر این سه عامل، حدود هفتاد پنج درصد از علل نارسایی مزمن کلیه را تشکیل می‌دهند.
این استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی اظهارداشت: اگر چنانچه بیماری‌های مزمن کلیه به موقع تشخیص و درمان شود، بیماران به نارسایی مزمن کلیه مبتلا نخواهند شد.
رئیس انجمن نفرولوژی ایران با هشدار نسبت به کنترل به موقع قند خون بیماران دیابتی گفت: مسلما دیابت جزء بیماری‌های بسیار شایعی است که اگر قند خون افراد مبتلا به این بیماری کنترل نشود، نهایتا درمان آن‌ها به سمت نارسایی کلیه می‌رود از اینرو کنترل قند خون، وزن و همچنین ارزیابی وضعیت کلیه این افراد در معاینات دوره‌ای مکرر بسیار اهمیت دارد.
نفر درباره اهمیت کنترل مدام فشار خون نیز تصریح کرد: فشار خون نیز از بیماری‌های شایع است که نهایتا باعث ایجاد نارسایی کلیه می‌شود بنابراین اگر فشار خون افراد خوب کنترل شود (فشار خون طبیعی ۱۲ به روی هشت است)، آن‌ها معمولا به سمت نارسایی کلیه نمی‌روند. متاسفانه هم اکنون عمده‌ترین مشکل مردم ما، کنترل نکردن فشار خون شان است.
وی بیان کرد: همچنین شناسایی بیماری‌های کلیوی که باعث دفع پروتیئن می‌شوند نیز اهمیت زیادی دارند، زیرا به علت اینکه این بیماری‌ها علایم بالینی ندارند، پر خطر هستند.
به گفته وی، بیماری‌های مزمن کلیوی معمولا همراه با درد نیستند به همین دلیل کسی به دنبال درمان این بیماری‌ها نمی‌رود، در حالی که اگر این بیماری‌ها به موقع شناسایی و درمان نشوند، کلیه‌ها به سمت نارسایی پیش می‌روند.
وی با اشاره به ارثی بودن بیماری‌های مزمن کلیوی گفت: بیماری‌های کلیوی از جمله شایع‌ترین بیماری‌های دنیاست. هم اکنون حدود ۱۰ درصد جامعه ایران نیز به نوعی مبتلا به این بیماری‌ها هستند.
این فوق تخصص بیماری‌های کلیه خاطرنشان کرد: مبتلایان به بیماری مزمن کلیوی باید از رژیم غذایی سالمی استفاده کنند و باید از خوردن برخی از مواد غذایی اجتناب کنند، زیرا این امر می‌تواند بر روند پیشرفت بیماری تاثیر بگذارد.
وی ادامه داد: این بیماری به جنسیت ربطی ندارد، اما معمولا در میان مرد‌ها شایع‌تر است. همچنین بیماری‌های مزمن کلیوی بیشتر در افراد بالای پنجاه سال شیوع دارد، هرچند که ممکن است افراد کمتر از پنجاه سال نیز مبتلا به این بیماری شوند.
رئیس مرکز تحقیقات بیماری‌های مزمن کلیه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به نحوه درمان این بیماری اشاره کرد و گفت: اغلب بیماران کلیوی به علت مصرف طولانی مدت دارو و کنترل مداوم قند خون و فشار خون از ادامه روند درمانی شان خسته می‌شوند که این امر می‌تواند به سلامت جسمی آن‌ها آسیب برساند.
وی تاکید کرد: بیماران کلیوی باید مدام درمان شان را پیگیری کنند. کوتاهی در این امر، بیماری کلیه را تشدید می‌کند و در نهایت باعث نارسایی کلیوی می‌شود که متاسفانه در این مرحله درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد؛ اگر بیماری مزمن کلیه در مراحل اولیه پیگیری شود، درمان قطعی برای آن وجود دارد.
نفر در پایان گفت: بیماری‌های مزمن کلیوی باید به موقع تشخیص و درمان شود، در غیر اینصورت گزینه درمانی این افراد پیوند کلیه است. متاسفانه سالانه حدود دوهزار و پانصد نفر در اولویت پیوند کلیه قرار دارند.
تحریم‌ها سلامت بیماران دیالیزی را نشانه گرفته است
هرچند هم اکنون بیماران کلیوی کمبودی در تامین دارو‌های مورد نیازشان ندارند، اما هزینه دارو‌های بیماران دیالیزی و پیوندی صد در صد افزایش یافته است. در این میان اقشار آسیب پذیر جامعه بیشترین بار هزینه‌های هنگفت دارو درمانی را به دوش می‌کشند.
جدا از هزینه‌های داروها، انجام هر وعده عمل دیالیز ۴ تا ۵ میلیون ریال هزینه مستقیم به همراه دارد؛ براساس آمار وزارت بهداشت و درمان هم اکنون حدود ۳۲ هزار بیمار دیالیزی در کشور وجود دارد که باید تحت عمل دیالیز قرار بگیرند.
هزینه تنها بخشی از مشکلات افراد دیالیزی است، در حال حاضر اغلب دستگاه‌های دیالیز به علت اعمال تحریم‌ها و وارد نشدن دستگاه‌های جدید، از کیفیت لازم برخوردار نیستند.
به گفته برات باقری، مسئول امور استان‌های انجمن بیماران کلیوی کشور، هم اکنون ۹۵ درصد دستگاه‌های دیالیزی کشور وارداتی هستند؛ محصولاتی که عمدتا از کشور آلمان وارد ایران می‌شوند و اکنون اعمال تحریم‌ها باعث شده تا خدشه‌ای در روند واردات این محصولات ایجاد شود. این در حالی است که جامعه جهانی باید راهی برای برون رفت این مساله داشته باشد تا بیماران، خارج از سیاست‌های جوامع اروپایی و آمریکایی از امکانات درمانی و دارویی لازم برخوردار شوند.
