تحقیقات جدید نشان میدهد واکنش ایمنی به آسیبهای نخاعی با بالا رفتن سن ضعیف میشود و در این میان غشای طناب نخاعی نقش کلیدی ایفا میکند.
به گزارش تارنمای اخبار علمی سای تک دیلی، یک مطالعه جدید نشان میدهد ظرفیت سیستم ایمنی بدن برای واکنش به آسیبهای نخاعی با بالا رفتن سن کاهش مییابد، این مطالعه همچنین راهبردهای بالقوهای را برای تقویت این واکنش و تسهیل بهبودی بیمار مورد توجه قرار میدهد.
یافتههای جدید نکات مهمی را در مورد واکنش دستگاه ایمنی بدن به آسیبهای نخاعی و اینکه چرا این واکنشها با افزایش سن ضعیف میشود، ارائه میدهد. این یافتهها بر اهمیت مشارکت غشاهای احاطه کننده نخاع در ایجاد واکنش ایمنی به چنین صدماتی تأکید میکند.
متخصصان علوم پزشکی با دانستن این نکات در نهایت ممکن است بتوانند واکنش ایمنی طبیعی بدن را برای کمک به بهبود بیمار، به ویژه در سالمندان تقویت کند.
براساس گزارشهای جدید افراد مسن بیشتری آسیب نخاعی را تجربه میکنند. آندریا فرانچسکا سالوادور از دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا گفت: یافتههای ما نشان میدهد در دوران پیری، اختلالی در نحوه شروع واکنش ایمنی در مقایسه با جوانها وجود دارد.
وی ابراز امیدواری کرد که این نتایج بتواند به شناسایی نقاط مداخله و اهداف دارویی برای کمک به روند بهبودی و رفع پیامدهای درازمدت آسیب مانند درد در بیمار بینجامد.
ضایعات نخاعی میتوانند آثار ویرانگری تا پایان عمر داشته باشند که باعث میشود بیماران توانایی حرکت، کنترل اجابت مزاج نداشته باشند و درد، اختلال در عملکرد جنسی یا اسپاسم غیرقابل کنترل، بسته به شدت و محل آسیب را تجربه کند. شناخت بهتر نحوه واکنش بدن به آسیبهای نخاعی گام مهمی در یافتن راههای بهتر درمان این نوع آسیبها است.
یافتههای جدید تازهترین یافتههای آزمایشگاه دکتر جاناتان کیپنیس است که در سال ۲۰۱۵ در دانشگاه ویرجینیا کشف حیرت آوری انجام داد. او دریافت مغز از طریق عروقی که مدتها تصور میشد وجود ندارند، به دستگاه ایمنی متصل است.
قبل از این کشف مهم، مغز اساساً از دستگاه ایمنی مجزا محسوب میشد. کشف این عروق ناشناخته در غشاها یا مننژهایی که اطراف مغز را احاطه کرده اند، باعث بازنگری در متون آموزشی شد و مرزهای جدیدی را در تحقیقات عصب شناختی گشود.
امروزه، «نروایمونولوژی» یا مطالعه ارتباط دستگاه عصبی با دستگاه ایمنی، یکی از داغترین حوزههای تحقیقات علوم اعصاب است که درک ما را از طیف وسیعی از بیماریهای عصبی دگرگون میکند.
اکنون این محققان به این نتیجه رسیده اند که مننژهای اطراف طناب نخاعی نقش اساسی در واکنش ایمنی به آسیب طناب نخاعی ایفا میکنند. آنها دریافتند «وصله های» لنفاوی مننژی که قبلاً ناشناخته بود، در بالای محل آسیبهای نخاعی تشکیل میشود. تحقیقات بیشتری برای شناخت عملکرد این ساختارها باید انجام شود. اما شکل گیری این وصلهها حاکی از نقش مهم مننژهای طناب نخاعی در واکنش ایمنی به آسیب است.
این محققان چگونگی واکنش سلولهای ایمنی به آسیبهای نخاعی را تعیین کردند. آنها دریافتند این واکنش در موشهای آزمایشگاهی جوان بسیار قویتر از موشهای مسنتر است که بیانگر آن است که دانشمندان ممکن است بتوانند سلولهای ایمنی خاصی را برای کمک به بهبود آسیبهای نخاعی هدف قرار دهند.
این یافتهها مننژهای طناب نخاعی و تعامل آنها با سایر اجزای دستگاه عصبی مرکزی را بهعنوان حوزههای جدید برای محققان معرفی میکند که به دنبال درک بهتر واکنش پیچیده بدن به آسیبهای طناب نخاعی هستند.
کیپنیس که اکنون استاد دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و مدیر مرکز ایمونولوژی مغز و گلیا (BIG) است، گفت: این یک یافته جالب است و ممکن است به رویکردهای درمانی جدید برای بیماران آسیب نخاعی بینجامد. به امید درک بهتر آنچه در بیماران اتفاق میافتد و اینکه چگونه یافتههای ما میتواند مفید واقع شود، با پزشکان همکاری میکنیم.