کمال کامیابی نیا کاپیتان و شماره ۱۱ پرسپولیس در حالی این تیم را ترک میکند و به ذوب آهن میپیوندد که کمتر بازیکنی در فوتبال ایران هست که کارنامهای با افتخارات او داشته است. او در هشت سال حضورش با پیراهن سرخ تقریبا به همه چیز رسید و شاید او هم مثل تمام پرسپولیسیها تنها یک حسرت بزرگ داشته باشد و آن قهرمانی آسیا باشد.
او که بهترین سالهای زندگی ورزشی اش را در پرسپولیس سپری کرد و بازوبند کاپیتانی این تیم را به بازو بست در حالی در این فصل تیم را ترک کرده و راهی اصفهان میشود که شش بار با پرسپولیس جام قهرمانی در لیگ برتر را بالای سر برده است. رکوردی که تا اکنون تنها در اختیار خود او است.
ستاره خط میانی تیم برانکو روزهای تلخی هم در پرسپولیس داشت که بخش عمده آن مربوط به آسیب دیدگی مزمنی بود که گاه و بیگاه به سراغش میآمد. او با سه مربی مختلف (برانکو، کالدرون و یحیی) کار کرد و با همه آنها جام گرفت.
کمال شاید اگر تصمیم میگرفت در ۳۵ سالگی از فوتبال خداحافظی کند، مانند سیدجلال و کریم باقری میتوانست یک جایی در خود تیم داشته باشد، اما او هنوز دنبال جاه طلبی در مستطیل سبز است. با این حال فوتبال حرفهای و مسایل مالی همواره باعث شده تا کسانی مثل او بعد از چند سال حضور در یک باشگاه مجبور به ترک آنجا شوند. در فوتبال جهان هم ایکر کاسیاس، رائول گونزالس و حتی کریس رونالدو نیز چنین شرایطی داشتند و در حالی که دلشان میخواست فوتبال را ادامه بدهند، اما به اجبار باید تیم محبوبشان را ترک میکردند.
محدودیت ظرفیت لیست از یک سو و مبلغ قرارداد بازیکنی که سالها در یک تیم حضور داشته، کاپیتان و چهره محبوب هواداران است باعث میشود تا باشگاه هم چارهای جز جدایی نبیند. ورزش قهرمانی شاید در ظاهر بی رحم به نظر برسد، اما بازیکنان جوانتر و سیستمهای تازهتر خیلی زود میآیند و بازیکنان و روشهای قدیمی باید تغییر کنند.
با این وجود هشت سال حضور مداوم در یکی از موفقترین دورههای تاریخی پرسپولیس باعث شده تا نام کمال کامیابی نیا در تاریخ این باشگاه نزدیک بزرگان و اسطورهها قرار بگیرد. شاید چرخ روزگار او را به بار دیگر به پرسپولیس برگرداند، اما نه به عنوان بازیکن بلکه به عنوان یک نیرو در کادرفنی یا حتی یک عضو مدیریتی.