زنده شدن یک کرم منجمد پس از ۴۶ هزار سال!
تیموراس کورزچالیا(Teymuras Kurzchalia) استاد بازنشسته موسسه‌ی زیست‌شناسی سلولی مولکولی و ژنتیک ماکس پلانک و یکی از دانشمندان درگیر در این تحقیق می‌گوید: این کرم حلقوی از گونه‌ای که پیش از این شناخته نشده بود، در عمق ۴۰ متری(۱۳۱.۲ فوت) زیر سطح دائما منجمد سیبری در حالت خفته به نام کریپتوبایوسیس(Cryptobiosis) زنده ماند.
به گزارش سی‌ان‌ان، موجودات در این حالت می‌توانند عدم وجود کامل آب یا اکسیژن را تحمل کنند و در برابر دماهای بالا و همچنین شرایط انجماد یا بسیار شور مقاومت کنند.
کورزچالیا توضیح داد که آنها در حالتی بین مرگ و زندگی باقی می‌مانند که در آن میزان متابولیسم آنها به سطح غیرقابل شناسایی کاهش می‌یابد.
او می‌گوید: این موجود می‌تواند زندگی را متوقف کند و سپس آن را از سر بگیرد. این یک یافته‌ی بزرگ است. او گفت که ارگانیسم‌های دیگری که پیش‌تر از این وضعیت احیا شده بودند، به جای هزاران سال تنها ده‌ها سال زنده مانده بودند.
پنج سال قبل، دانشمندان موسسه‌ی مشکلات فیزیکی-شیمیایی و بیولوژیکی در علوم خاک در روسیه دو گونه‌ی کرم حلقوی را در یک خاک منجمد دائمی در سیبری پیدا کردند.
یکی از محققین به نام آناستازیا شاتیلوویچ(Anastasia Shatilovich)، دو کرم را با آبرسانی مجدد به آنها احیا کرد و سپس حدود ۱۰۰ کرم را برای تجزیه و تحلیل بیشتر به آزمایشگاهی در آلمان برد.
پس از ذوب کرم‌های یخ زده، دانشمندان از تحلیل رادیوکربنی مواد گیاهی موجود در نمونه استفاده کردند تا مشخص کنند که ذخایر یخی از ۴۵۸۳۹ تا ۴۷۷۶۹ سال پیش ذوب نشده‌اند.
اما هنوز آنها نمی‌دانستند که آیا این کرم یک گونه‌ی شناخته شده است یا خیر.
در نهایت، تجزیه و تحلیل ژنتیکی انجام شده توسط دانشمندان نشان داد که این کرم‌ها متعلق به گونه جدیدی هستند که محققان آن را «Panagrolaimus kolymaenis» نامیدند.
محققان همچنین دریافتند که P. kolymaenis با کرم الگانس(C. elegans) که اغلب در مطالعات علمی مورد استفاده قرار می‌گیرد، یک «ابزار مولکولی» مشترک دارد که می‌تواند به آنها امکان زنده ماندن از کریپتوبایوسیس را بدهد. هر دو موجود قندی به نام ترهالوز تولید می‌کنند که احتمالا آنها را قادر می‌سازد یخ زدگی و کم آبی را تحمل کنند.
فیلیپ شیفر(Philipp Schiffer)، رهبر گروه تحقیقاتی موسسه‌ی جانورشناسی در دانشگاه کلن و یکی از دانشمندان در این زمینه گفت: مشاهده اینکه از همان مسیر بیوشیمیایی در گونه‌ای استفاده می‌شود که ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سال از ما فاصله زمانی دارد، واقعا شگفت‌انگیز است. این بدان معنی است که برخی از فرآیندهای تکاملی عمیقا حفظ شده‌اند.
شیفر افزود که اطلاعات دیگری نیز وجود دارد که می‌توان با مطالعه این موجودات به دست آورد.
او به سی‌ان‌ان گفت: با مشاهده و تجزیه و تحلیل این حیوانات، شاید بتوانیم راه‌هایی برای حفاظت از گونه‌های دیگر توسعه دهیم، یا حداقل یاد بگیریم که برای محافظت از آنها در شرایط سختی که اکنون داریم، چه باید کرد.
