آغازی سخت برای فیلم جدید مهران مدیری
سعید نعمت الله را پیش از آنکه در حوزه کارگردانی بشناسیم بیشتر به عنوان نویسنده‌ای پر تلاش و توانمند می‌شناسیم که کار‌های قبلی آن در مقام نویسندگی همچون «پشت بام تهران»، «میکائیل»، «زیر پای مادر»، «مدینه» و ... مخاطب خود را داشته است و توانسته است تا اندازه‌ای موفق عمل کند.
«پدر گواردیولا»، اما اثری است که علاوه بر نویسندگی، کارگردانی آن نیز بر عهده سعید نعمت الله بوده است و شاید این بتواند دریچه‌ای جدی‌تر برای شناخت بیشتر از این هنرمند صاحب قلم باشد.
اگرچه با پخش قسمت اول یک مجموعه هرگز نمی‌توان در مورد آن قضاوت درستی کرد، اما شاید بتوان با نشانه‌های ارائه شده در آغاز نیز به داده‌هایی دست یافت. نکته مهم در اولین قسمت از سریال «پدرگوادیولا» که قابل تامل است این است که فیلمساز در تولید اثر خود، راه ساده را انتخاب نکرده و نشان داده است برای گرفتن پلان‌ها و سکانس‌های خود وقت و انرژی زیادی گذاشته است.
این وقت و حوصله را به خوبی می‌توان هم در سکانس‌های شلوغ و پر جمعیت اثر و هم در سکانس‌های محدود همچون صحنه اصلاح کردن کاراکتر بیوک با بازی مهران مدیری در حمام زندان ملاحظه کرد.
روایت سیامک صفری از دیگر کاراکتر‌های این مجموعه برای بردن خانواده‌ای به سینمایی متروکه برای محل زندگی، از سکانس‌های قابل تامل دیگر اولین قسمت «پدرگواردیولا» ست که هم جنس روایت اش، هم زوایای دوربین انتخابی اش و هم کارکرد نور پردازی اش متفاوت است و نشان می‌دهد قرار نیست با یک روایت سطحی و صرفا قصه گو مواجه باشیم.
استفاده از لوکیشن محل بازیافت و درگیری دو نفر از بازیگران در نمایی لانگ شات بر روی زباله‌های بازیافتی، تصویری عریان و بی پرده از لایه‌های زیرین کاراکتر‌هایی را می‌دهد که بر روی آن چنگ می‌زنند.
اگرچه شاید از نگاه برخی کارشناسان اینگونه پرداخت در ارائه اثر، بیشتر جلب توجه و به رخ کشیدن حرکت و زوایای دوربین می‌باشد و نوعی فریب زدگی مخاطب را به همراه دارد، اما باید دید در ادامه، سعید نعمت الله با این جنس از ساختار و روایت قرار است به چه مفاهیمی بدیعی دست یابد که قبلا تجربه نشده است.
در هر حال اگرچه در قسمت اول هنوز داده‌های کافی برای تحلیل شخصیت ها، موقعیت‌ها و روایت داستان وجود ندارد، اما نباید از تلاش کارگردان برای رسیدن به یک فرم زیباشناسانه در روایت خود چشم بست.
فراموش نکنیم امروزه با حجم بسیار زیادی از سریال‌های مجموعه نمایش خانگی مواجه هستیم که به سادگی پلان‌ها را بدون وسواس لازم و فضاسازی رنگ و نور در کنار هم چیدمان می‌کنند و از صرف وقت و هزینه برای ارائه اثری چشم نواز به مخاطب بی بهره اند.
«پدرگواردیولا» آغازی سخت، اما قابل قبول را کلید زده است که امیدواریم تا پایان بتواند انسجام و هارمونی در ساختار خود را حفظ نماید.
