سارا حاتمی: من اجازه نداشتم سریال زخم کاری را ببینم!
سارا حاتمی در ۱۷ سالگی از رقبای بزرگسالش پیش افتاد و طعم سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر را برای فیلم «کت چرمی» چشید. او بازیگری را در دوران نوجوانی آغاز کرده و در این رابطه تجربه‌های زیادی دارد. او به بهانه روز جهانی کودک از مشکلات بازیگران نوجوان و رابطه خودش با سینمای کودک و نوجوان نکاتی را بیان کرد. متن این مصاحبه در ادامه آمده است.
شما به عنوان یک بازیگر نوجوان با چه مشکلاتی در حوزه بازیگری مواجه شدید؟
اصلی‌ترین مساله این است که برای سن نوجوان نقش کمتری در فیلم‌ها و سریال‌ها وجود دارد. اگر هم نقشی باشد پررنگ نیست و فرعی و حاشیه‌ای است. ضمن این که در سال‌های نوجوانی چهره بازیگر مدام تغییر می‌کند.
خودتان بازیگری را از چه سالی شروع کردید؟
اصلی‌ترین مساله این است که برای سن نوجوان نقش کمتری در فیلم‌ها و سریال‌ها وجود دارد. اگر هم نقشی باشد پررنگ نیست و فرعی و حاشیه‌ای است. ضمن این که در سال‌های نوجوانی چهره بازیگر مدام تغییر می‌کند. من بازیگری را از ۱۲ سالگی و از تئاتر‌های آموزشگاهی شروع کردم. کودکان و نوجوانی که در آن آموزشگاه بودند در تئاتری که روی صحنه رفت نقش داشتند. در تصویر برای نوجوان‌ها نقشی که از نظر زمانی طولانی و از نظر محتوایی تاثیرگذار باشد وجود ندارد.
تئاتری که ما اجرا کردیم ابتدا در محدوده آموزشگاهی بود و سپس ۶ ماه اجرای عمومی داشت. بازیگران بچه‌های آموزشگاه بودند. نمایشنامه پزشک نازنین را اجرا کردیم و چخوف‌خوانی هم داشتیم.
چرا تا به حال در فیلم‌های گونه کودک و نوجوان بازی نکرده‌اید؟
پیشنهاد کودک و نوجوان داشتم. ولی انجام ندادم. با این فضا خیلی آشنا نیستم. کار‌هایی که برای بزرگسال است خیلی بیشتر دیده می‌شود.
شما در فیلم «کت چرمی» بازی کردید که به مسائل نوجوانان هم می‌پردازد. خودتان موافقید که نوجوانان این فیلم‌ها را تماشا کنند؟
این فیلم دغدغه زندگی یک سری نوجوان را نشان می‌دهد. نیاز است که ما با خیلی واقعیت‌ها آشنا بشویم. در زندگی امکان ندارد با این واقعیت‌ها آشنا بشویم. ولی شاید خیلی‌ها مثل من فکر نکنند.
خودتان زمانی که کودک بودید چه فیلم‌هایی را دوست داشتید؟
در کودکی خیلی انیمیشن بین نبودم. دو انیمیشن خارجی را می‌دیدم که هنوز هم آن‌ها را دوست دارم. یکی «آلیس در سرزمین عجایب» و دیگری «چارلی و کارخانه شکلات سازی». در انیمیشن دوم حدود ۵ نفر شخصیت بچه بازی می‌کردند. در بچگی همه ما تخیل نقش مهمی دارد. همه ما خیلی به واقعی بودن آن تخیل باور داریم. در این انیمیشن‌ها تخیل تبدیل به واقعیت می‌شود. برای همین بچه‌ها همذات پنداری می‌کنند. من همیشه فکر می‌کردم واقعا آلیس یک جای دیگری می‌افتد و این‌ها همه اش واقعی است. در کودکی همیشه منتظر آن خرگوش بودم که بیاید و من هم دنبالش بروم.
من قشنگ‌ترین تجربه زندگی من زمانی بود که دندانم افتاد. به من می‌گفتند فرشته برایت یک چیزی می‌آورد. من صد در صد این موضوع را باور داشتم و منتظر فرشته بودم. از ته قلبم با فرشته حرف می‌زدم. بعضی وقت‌ها تا صبح بیدار می‌ماندم که ببینم فرشته چه شکلی است. این لحظه‌ها قشنگ‌ترین لحظات زندگی من بود.
پس خیلی علاقه‌مند به سینمای کودک نبودید. درست است؟
فیلم «لانتوری» باعث علاقه من به سینما و بازیگری شد. اتفاقا فیلمی بود که برای سن من غیرقانونی بود! ولی من آن را تماشا کردم. در سریال «زخم کاری» وقتی بازی کردم ۱۵ سال سن داشتم؛ ولی سریال برای بالای ۱۶ سال بود. یعنی خودم نباید نگاه می‌کردم. این نکته خیلی بامزه است.
من فکر می‌کنم سریال «زخم کاری» را هم نوجوان‌ها باید تماشا کنند و آشنا شوند. این فیلم‌ها و سریال‌ها از یک دنیای دیگر نیامدند و برگرفته از دنیای واقعی هستند. البته این حرف من برای نوجوان است. من موافق نیستم که کودکان زیر ده سال این سریال‌های اجتماعی را تماشا کنند.
