چرا ورزشگاه‌های قدیمی را رها می‌کنیم؟
مادریدی‌ها در نخستین روز‌های سال آینده میلادی از ورزشگاه بازسازی شده سانتیاگو برنابئو رونمایی می‌کنند. البته که مادریدی‌ها به جز وقفه کرونا که به ورزشگاه کوچکتر خود در والدبباس عزیمت کرده بودند، در دو سال اخیر در همین ورزشگاه بازی کرده‌اند و فقط یکی از سمت‌های این ورزشگاه برای انجام عملیات عمرانی اشغال شده است.
این ورزشگاه مادرید را برای برگزاری رویداد‌های مختلف از جمله کنسرت، انواع مسابقات ورزشی مانند تنیس، بسکتبال، فوتبال آمریکایی و بیسبال و حتی ورزش‌های رزمی و کشتی‌های نمایشی آماده می‌کند و می‌تواند درآمدزایی رئال مادرید را از طریق این ورزشگاه چندین برابر کند.
مادریدی‌ها برای نخستین بار نیست که طرح توسعه‌ای را برای ورزشگاه خانگی خود در نظر گرفته‌اند. ساخت این ورزشگاه در سال ۱۹۴۴ (آبان ۱۳۲۳) آغاز شد و در سال ۱۹۴۷ به بهره‌برداری رسید که هیچ شباهتی به طرح امروزی خود نداشت.
ورزشگاه که به نام بازیکن، مربی و مدیرعامل اسطوره‌ای این باشگاه یعنی سانتیاگو برنابئو نام‌گذاری شده است، در سال‌های ۱۹۵۲، ۱۹۹۲، ۱۹۹۴، ۲۰۱۱ و ۲۰۲۳ توسعه داده شد تا به شکل امروزی درآید و به طور سالانه و در هر دهه یک بار مورد بازنگری و بازسازی قرار گرفت تا هیچ‌گاه از ورزشگاه‌های مدرن اروپا عقب نیفتد.
ورزشگاهی که اولین بار ۷۵ سال قبل افتتاح شده بود، بدون اینکه از پای‌بست ویران شود، به مرور اصلاح شده و حالا به معبدی برای عاشقان فوتبال و رئال مادرید تبدیل شده است.
این قبیل طرح‌ها را اکثر تیم‌ها در اروپا دنبال می‌کنند و همواره در حال بازسازی سالانه و مراقبت روزانه از تاسیسات ورزشگاه خانگی خود هستند و حتی طرح‌های توسعه‌ای را هم در دستور کار خود قرار می‌دهند.
به تازگی بارسلونا هم ورزشگاه نیوکمپ را هم تخریب کرد تا روی فضای فعلی این ورزشگاه مجموعه جدیدی مطابق با آخرین تکنولوژی‌های روز جهان طراحی و اجرا کند و از رقیب قدرتمند خود عقب نیفتد. در سالیان گذشته تیم‌های مطرحی، چون اتلتیکو مادرید، تاتنهام و قبل‌تر تیم‌هایی مانند آرسنال مجموعه‌های جدید ساختند.
به ایران که بازگردیم و نگاهی به مجموعه‌های ورزشی خودمان داشته باشیم، چند ورزشگاه در این سال‌ها بازسازی و اصلاح شده است؟
ورزشگاه آزادی تهران از اولین بار که در دهه پنجاه خورشیدی برای بازی‌های آسیایی طراحی و افتتاح شد، به حدی مورد استفاده قرار گرفت و هیچ‌گاه آنطور که باید بازسازی نشد تا امروز به زحمت میزبان بازی‌های دو تیم پایتخت و تیم ملی باشد. حتی تیم‌های سایر استان‌ها هم به علت اجرا نشدن طرح‌های مناسب به تهران و ورزشگاه آزادی مراجعه می‌کنند.
ورزشگاه شیرودی در چه شرایطی است؟ آیا از ورزشگاهی که در دل پایتخت اجرا شد، چیزی برای برگزاری یک رویداد ملی باقی مانده است؟ چرا هیچ‌گاه برای این مجموعه طرح مناسبی در نظر گرفته نشد و سال‌هاست به فقط مورد استفاده ورزش همگانی قرار می‌گیرد و آنطور که باید به آن توجه نشده است.
در سایر نقاط ایران هم همین قصه پابرجاست. ورزشگاه انزلی به طور مرتب وصله و پینه شده، ورزشگاه وطنی قائمشهر دیگر توان برگزاری یک رویداد بین المللی را ندارد. در شیراز ورزشگاه حافظیه از توان مناسبی برای برگزاری یک رویداد ملی برخوردار نیست.
به هر نقطه و هر ورزشگاهی که نگاه می‌کنیم، شاهد نبود یک برنامه روزانه یا سالانه برای نگهداری یا بهبود وضعیت فعلی نیستیم چه بسا که به سال‌های آینده توجه شود و ورزشگاهی را ببینیم که توسعه‌ای برای آن در نظر گرفته شود.
صرفا ورزشگاه‌هایی را می‌بینیم که بدون یک طرح مدون ساخته می‌شوند که همین ورزشگاه‌ها هم در عین تازگی، به سرعت فرسوده و فاقد شرایط میزبانی یک رویداد بین‌المللی هستند.
