رفیق علیرضا دبیر رفت، رفیق علیرضا دبیر آمد
انتظار‌ها درباره تغییر در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد ایران سرانجام به پایان رسید و مطابق با انتظار، پژمان درستکار که در رویداد‌های جهانی اخیر نتوانسته بود انتظارات را برآورده کند با تیم ملی کشتی قطع همکاری کرد. اگرچه این قطع همکاری که در قالب یک استعفا اعمال شده بدون خبر صورت گرفت، ولی واقعیت این است که با غافلگیری زیادی همراه نشد.
از مدت‌ها قبل بسیاری خبر از برکناری احتمالی پژمان درستکار می‌دادند و در این مقطع با او قطع همکاری شده است. البته که شاید فدراسیون به جای آنکه مهر اخراج را در حکم این سرمربی درج کند، طرفین با توافق صورت‌گرفته با نوشتن یک استعفا به ماجرا پایان دادند. از همه جالب‌تر اینکه بلافاصله پس از وصول استعفای درستکار، فدراسیون کشتی از این ماجرا استقبال کرده و با نوشتن بیانیه‌ای روی خروجی سایت مربوطه، از زحمات پژمان تشکر کرده است.
در بخشی از این بیانیه چنین آمده است که «فدراسیون کشتی ضمن قدردانی از زحمات پژمان درستکار و همکاران او به جهت هدایت تیم ملی کشتی آزاد در سه سال گذشته و کسب افتخارات و نتایج حاصله، در مقطع حساس کنونی و فرصت کوتاه تا بازی‌های المپیک پاریس و لزوم کسب سه سهمیه باقی‌مانده و همچنین حضور پرقدرت در این رقابت‌ها، محسن کاوه را به‌عنوان سرمربی تیم ملی کشتی آزاد منصوب کرد. با توجه به مأموریت سخت واگذارشده به محسن کاوه، انتظار می‌رود که شناخت بالای او از ظرفیت‌های کشتی ایران، چندین دوره سابقه حضور در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد، فعالیت به‌عنوان مدیر تیم‌های ملی کشتی و کسب موفقیت‌های متوالی در رقابت‌های جهانی جوانان، در نهایت منجر به کسب نتایج مورد‌نظر در المپیک ۲۰۲۴ پاریس شود».
به‌این‌ترتیب پژمان درستکار پس از قریب به سه سال سرمربیگری در تیم ملی کشتی آزاد ایران با فدراسیون قطع همکاری کرد تا اتفاقا جایش را به یکی دیگر از رفقای علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی، بدهد. پژمان از روزی که هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت نتوانست از این برچسب فرار کند که این پست را با توجه به رفاقت دیرینه‌ای که با آقای رئیس دارد، گرفته است.
او البته در سه سالی که هدایت تیم را بر عهده داشت، توانست کشتی ایران را صاحب مدال‌های مختلف کند، ولی افول تدریجی او در کسب مدال از یک سو و از آن مهم‌تر، فاصله‌گرفتن بیشتر کشتی‌گیران ایرانی از رقبای روس و آمریکایی از سوی دیگر، رفته‌رفته زمینه را برای خروجش از تیم ملی فراهم کرد. پژمان در حالی در تورنمنت‌های اخیر در باد عنوان مثلا نایب‌قهرمانی تیم کشتی آزاد خوابید که نتایج تیم به‌صورت کلی از روس‌ها پایین‌تر بود، ولی به دلیل محرومیت روسیه و از آنجا که نتایج کشتی‌گیران آن‌ها در جدول رقابت‌ها محاسبه نمی‌شد به این عناوین بال و پر می‌داد. همان‌طورکه پیش‌تر هم عنوان شده درستکار در کسب مدال در بازی‌های جهانی هم افول نشان داد. او سال اولی که هدایت تیم ملی کشتی آزاد را به دست گرفت، در رقابت‌های جهانی سه طلا، سه نقره و یک برنز گرفت. درستکار سال ۲۰۲۲ هم دو طلا، سه نقره و دو برنز بدون حضور روس‌ها به دست آورد؛ ولی امسال در رقابت‌های جهانی بلگراد یک طلا، دو نقره و یک برنز گرفت تا مشخص شود شیب نزولی را با چه سرعتی طی کرده است.
تازه این‌ها در یکی، دو سالی به دست آمده که کشتی‌گیران روس هم به‌ویژه در سال گذشته، به دلیل تحریم‌ها در مسابقات غایب بودند وگرنه مشخص نبود که آیا باز‌هم چنین مدال‌هایی در یکی، دو سال نخست به دست می‌آورد یا خیر. شاید برای پاسخ‌دادن به این ابهام نیاز به واکاوی چندانی نباشد، چون عملکرد کشتی‌گیران ایرانی در همین مسابقات جهانی بلگراد در حضور رقبای آمریکایی و روسی به‌خوبی نشان داد تا چه اندازه ایرانی‌ها از رقبا عقب افتاده‌اند. کشتی‌گیران ایران در بلگراد هشت بار برابر کشتی‌گیران آمریکا و روسیه قرار گرفتند که این تقابل‌ها با هفت شکست برای ایرانی‌ها همراه شد و تنها رحمان عموزاد بود که توانست نیک لی کشتی‌گیر بی‌نام و نشان آمریکایی را شکست دهد و البته عموزاد در رده‌بندی هم به روسیه باخت.
کسب آن نتایج و از همه بدتر شکست برابر رقبای آمریکایی به قدری برجسته بود که خود علیرضا دبیر هم که عنوان شده بود همه‌جوره پشت رفیقش ایستاده است، در قالب یک منتقد ظاهر شد و از این گفت که قرار نیست به این سادگی‌ها از کنار نتایجی که تیم در بلگراد گرفته عبور کند. «من خودم بیشترین نقد را دارم و به درستکار گفتم شما یک قهرمان جهان و المپیک را نبردید. بالاخره مهم است تیم یکدست باشد. سه، چهار نفر از بچه‌های ما در حد خودشان کشتی نگرفتند. حتما کادر فنی و بدن‌ساز باید جواب دهند. البته بزرگ‌ترین ایراد کشتی ایران باخت‌های الکی در ثانیه‌های آخر است. روان‌شناس هم آوردیم؛ اما هنوز نتوانسته‌ایم این مشکل را حل کنیم. چرا کمتر از خودمان کشتی می‌گیریم؛ این مشکل روان‌شناختی است که در رشته‌های دیگر به‌جز کشتی هم هست، اما باید آن را حل کنیم. یک سال زحمت را نباید در پنج ثانیه آخر هدر داد. خودم نسبت به عملکرد فنی کشتی آزاد نقد دارم و بعد از بازی‌های آسیایی باید جواب بدهند و بررسی کنیم. با پدر خودم هم رودربایستی ندارم و با کسی تعارف ندارم. اول به خدا و بعد به مردم باید جواب بدهیم».
این نقد‌ها رفته‌رفته بعد از بازی‌های بلگراد فروکش کرد و با قهرمانی تیم کشتی آزاد در بازی‌های آسیایی هانگژو به نظر می‌رسید به دست فراموشی سپرده شده است. اگرچه رسانه‌ها در همان زمان هم هشدار دادند که نباید فریب چنین نتایجی را خورد، ولی صحبت‌های پژمان درستکار درباره برنامه‌ریزی‌اش برای المپیک پیش‌رو به این شایعات دامن زد که او همچنان قرار است هدایت تیم ملی کشتی آزاد ایران را در اختیار داشته باشد. همان موقع بود که عنوان شد قرار است یکی، دو نفر به کادر فنی تیم ملی اضافه شوند تا کمک بیشتری به درستکار برای تورنمنت حساس پیش‌رو باشد.
با وجود این در فاصله چندین ماه به شروع بازی‌های المپیک پاریس و درحالی‌که هنوز در چند وزن کشتی، کسب سهمیه نشده، بالاخره اتفاقی که باید می‌افتاد و رفیق دیروز علیرضا دبیر از تیم ملی جدا شد. حالا درستکار رفته و محسن کاوه هدایت تیم را بر عهده گرفته است. درباره کاوه و رفاقتش با علیرضا دبیر هم همین ۲۴ ساعت اخیر مطالبی منتشر شده که نشان می‌دهد چنین انتخابی هم ممکن است از گزند انتقادات در امان نباشد، ولی مسئله اینجاست که رفاقت به تنهایی موضوعی برای نقد نیست، بلکه عملکرد و دستاورد مربیان است که باید مورد بررسی قرار بگیرد. اگر کاوه قرار باشد به‌واسطه رفاقت و نه مهارتش هدایت تیم ملی کشتی آزاد ایران را در اختیار بگیرد که در روی همان پاشنه قدیمی چرخیده است، ولی اگر دیگر رفیق علیرضا دبیر قرار باشد گرهی از کار کشتی باز کند، باید زمینه برای تغییرات مورد نظرش مهیا شود.
