نه به شوری یامگا نه به بی‌نمکی پادو/ چرا باید حتما از یک‌طرف بام بیافتیم؟
خدا کند که این خبر درست نبوده باشد و منابع رسمی در انتشار این خبر اشتباه کرده باشند... ابتدا خود خبر را بخوانید:
«بسیج یک تیم فوق‌تخصصی چشم و در اختیار گرفتن یک طبقه کامل بیمارستان برای بستری و اقدامات درمانی این بازیکن به جهت جلوگیری از حضور دیگر بیماران و اصحاب رسانه و سایر پرسنل بیمارستان، هزینه سنگینی را به باشگاه استقلال تحمیل کرده است. هزینه بیمارستانی اتباع خارجی به صورت دلاری محاسبه می‌شود، اما باشگاه استقلال با توجه به وظیفه حرفه‌ای خود و از آن مهم‌تر خصوصیات حرفه‌ای کوین در دوران بازی در استقلال، پرداخت تمامی هزینه‌ها را پذیرا شده و تلاش کرده بالاترین خدمات پزشکی ممکن در ایران را درخدمت این بازیکن محبوب استقلالی‌ها قرار دهد.»
در برخورد اول با ماجرا شاید حس خوبی به ما دست بدهد. ما که به مهمان‌نوازی مشهوریم، شرط انسانیت را هم به‌جا آورده‌ایم. یک مهمان در کشور ما آسیب دیده و باید با حداکثر توان و امکانات از او مراقبت کنیم تا سلامتی خود را پیدا کند. از دید حرفه‌ای‌گری در فوتبال هم این وظیفه باشگاه است که بهترین مراقبت و امکانات را از بازیکن مصدوم خود داشته باشد. به لحاظ فنی نیز -که اینجا کمترین اهمیت را دارد و نمی‌دانیم چرا در تنظیم خبر به آن اشاره شده- یامگاه ستاره بی‌جانشین برای جواد نکونام است و بودن و نبودن او در ادامه مسیر لیگ برتر بسیار تعیین‌کننده خواهد بود.
اما اگر اندکی از این شور و حرارت و احساسات اولیه فاصله بگیریم چه؟ کجای دنیا سراغ دارید که حتی تیم‌های بزرگ و ثروتمند در قبال بازیکنان بزرگ چنین تبعیضی را روا کرده باشند؟ در ذات فوتبال مصدومیت وجود دارد و بازیکنان بسیاری مصدوم می‌شوند، کی و کجا شنیده‌اید که برای یک بازیکن مصدوم یک طبقه از بیمارستان را اجاره کنند؟
وقتی دقت کنیم که نام این باشگاه استقلال است موضوع جالب‌تر هم می‌شود. ما ضرب‌المثلی داریم در فارسی که می‌گوید «نه با آن شوری شور نه به این بی‌نمکی»! این باشگاه همانی بود که پول قرارداد پادوانی را بعد از فلج شدن نداد و هیچ امکانی برای درمان او مهیا نکرد! شاید بگویید مدیران آن‌موقع مقصر بودند و مدیران حالا دارند به وظیفه‌شان عمل می‌کنند، اما ما در توصیه‌های مذهبی خودمان به رفتار متعادل دستور داده شده‌ایم: خیرالامور اوسطها. فرض که استقلال توانایی مالی بسیار خوبی داشته باشد که آن‌موقع نداشته، وقتی هنوز آن خاطره‌ها در ذهن وجود دارد، وقتی هنوز پادوانی به دنبال حق و حقوق خودش است، شنیدن این خبر چه حالی برای او در پی دارد؟ اصلا چرا افراط و تفریط؟ چرا باید حتما از یک طرف بام بیافتیم؟
بماند که استقلال همین حالا برای پرداخت طلب بازیکنان و مربیانش، برای ثبت بازیکنانش و برای پرداخت بدهی‌های قبلی و باز کردن پنجره کلی گرفتاری مالی دارد! آیا آن‌ها واجب‌تر نیستند؟ هیچ‌کدام این حرف‌ها به معنی کنار کشیدن از روند درمان یامگا نیست، باشگاه باید بهترین امکانات را برای او مهیا می‌کرد، اما چرا اسراف و زیاده‌روی؟
یامگا در یک اتاق است و یک کادر پزشکی لازم دارد که مراقب او باشند. بقیه طبقه را چرا باید قرق کرد؟ به ظرفیت تخت‌های بیمارستانی کشورمان که نگاه کنیم می‌بینیم که این کار چه بیمارانی را از تختی که به آن نیاز دارند محروم کرده است. چون دلار داریم و می‌دهیم باید بقیه را از حقشان محروم کنیم؟
و در نهایت شاید بگوییم این یک مانور تبلیغاتی برای مدیران بوده تا توانایی‌های خود را به رخ هواداران بکشند! اماچه سوژه بدی را برای مانور انتخاب کرده‌اند! مسئله بیمارستان و سلامت انسان‌ها چیزی نیست که بخواهیم از آن بهره‌برداری تبلیغاتی کنیم؛ و ضمنا یک مدیر خوب با رسیدگی به «تمام» بازیکنان و مربیانش شایسته این لقب خواهد بود نه استثنا قائل شدن برای یک نفر و رسیدگی بیش از حد به او! حتی در حالت بیماری هم این رفتار نتیجه‌ای جز تفرقه در تیم و دلخوری سایرین نخواهد داشت...
