کتایون ریاحی از دنیای بازیگری خداحافظی کرد
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: «کتايون رياحی» بازيگر نقش زليخا در «سريال يوسف پيامبر(ع) » طی ارسال ياداشتی کناره‌گيری خود را از بازيگری برای مدتی نامعلوم اعلام کرد.
کتايون رياحی بازيگر سينما و تئاتر که در آخرين اثر خود در نقش زليخا در سريال حضرت يوسف (ع) به ايفای نقش پرداخته بود طی يادداشتی از عرصه هنر خداحافظی کرد. آنچه در پی می‌آيد متن اين يادداشت است.
به گزارش گروه هنر آفتاب آنچه در پی می‌آيد متن اين يادداشت است:
« گاهی اوقات زندگی طوريه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی‌خواد،اونوقته که روياهای آدم به تعويق می‌افته.
گاهی اوقات آدم از سرنوشت، رو دست خوبی می‌خوره، که فکر می‌کنه داره تصميم می‌گيره
اونوقته که آدم ادعاهايی می‌کنه، که تو رو دربايستی انجامش گير می‌افته.
گاهی اوقات آدم از آرزوهاش جا می‌مونه.
گاهی اوقات آدم می‌خواد بازی کنه ، بازيگر می‌شه.
گاهی اوقات داره می‌خنده وقتی تو دلش خونه، گاهی گريه می‌کنه وقتی داره از زور خنده می‌ميره.
گاهی اوقات شوخی شوخی همه چيز جدی می‌شه.
گاهی اوقات آدم وقتی زياد می‌خواد کم می‌ياره ، گاهی وقتی کم می‌ياره زياد می‌خواد.
گاهی اوقات با ترس و لرز بر می گرده به پشت سرش نگاه کنه ، می‌بينه چه شجاعتی
گاهی اوقات با شجاعت می‌تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهی اوقات آدم به دنبال خوشبختی، زندگی را گم می‌کنه ، گاهی هم با انتظار زندگی را معنا می‌کنه.
گاهی اوقات آدم برای پيدا کردن يه گنج الکی، گوهر خودشو گم می‌کنه، گاهی هم گوهر حقيقت را پيدا می‌کنه.
گويا زمان برآورده شدن آرزوی من و پسرم فرا رسيده و لازم است که زائر سرزمين قصه، راهی شود. اينک که عازم سفرم، سفری به ديگر سوی زندگی، بر خود لازم می‌دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزديک بودند که در من بودند، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان، زهرا عروس خوب پدر سالار، خانم بس، فاطمه ملاصدرا، فخرالزمان، مهين مشرقی، تارا، ثريا اردلان .... و زليخای عاشق. گر چه همه اين عزيزانم عاشق بودند ولی عشق زليخا خود يک معجزه بود.
اين زنان و تنها دوستان نازنينم گاهی تشويقکی شدند و اگر تنبيه نشدند، خدا را شکر ،که البته باور نمی‌کنم بازيگر زنی در جهان باشد که شماتت ، تحقير و تنبيه نشود. اما همواره بزرگترين مشوقم مردم بودند با مهر آريائيشان و ايمان به خدا.
بسيار بسيار مفتخرم که در تمام طول زندگی بازيگری‌ام ، تنها و تنها يک حامی داشتم و به قول جماعت سينمايی آنان که با کمان حلاجی پنبه‌ام را زدند، خواسته يا ناخواسته به دنبال چيزی بودند که سهم من ورای آن بود.
در طول بيش از دو دهه هرگز افتتاحيه و اختتاميه جشنواره فجر را نديدم. کارت دعوت به دستم نرسيد! و خلاصه به قول ولتر؛" خدايا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم می‌دانم چه کنم"!
در مقطعی که سينما راجايگاهی شايسته برای خود نمی‌ديدم ، تلويزيون پايگاهی شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسيم کنم.
و باز به قول حافظ ؛" کيميای سعادت رفيق بود رفيق " ، رفقايی که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان. و اما اين همه تنهايی ،برکت بود برای خلوت انس و اين که ؛ " يدالله فوق ايديهم " ، که ترجمه سينمايی آن میشود: براستی خدا بزرگ ترين کارگردان است.
آنچه می‌بايست از جادوی سينما و بازيگری بياموزم ،آموختم تا شايد ره توشه‌ای برای نوشتن باشد و در پی‌تجلی معجزه عاشقانه زليخا در زندگی‌ام. اينک برآنم تا با اعجاز کلمات،پيوندی ديگر با شما نه از جنس نقش آفرينی بلکه با آفرينش نقش داشته باشم.
اراده امروز من برای نوشتن، گويا مجالی برای بازيگری نخواهد گذاشت، اما بايد ديد اراده خدا چه تقديری برايم رقم خواهد زد. باشد که از اين آزمون سربلند و دست پر بيرون آيم».
رياحی در اولين کار سينمايی با فيلم سينمايی پاييزان در سال 1360 خود را به عرصه بازيگری و سينمای ايران معرفی کرد. کشتی آنجليکا، آپارتمان شماره 13، شام آخر، بانوی من، تارا و تب توت فرنگی و دعوت از ديگر آثار مطرح اين بازيگر توانای سينما و تلويزيون محسوب میشود».
آفتاب: «کتايون رياحی» بازيگر نقش زليخا در «سريال يوسف پيامبر(ع) » طی ارسال ياداشتی کناره‌گيری خود را از بازيگری برای مدتی نامعلوم اعلام کرد. کتايون رياحی بازيگر سينما و تئاتر که در آخرين اثر خود در نقش زليخا در سريال حضرت يوسف (ع) به ايفای نقش پرداخته بود طی يادداشتی از عرصه هنر خداحافظی کرد. آنچه در پی می‌آيد متن اين يادداشت است.
به گزارش گروه هنر آفتاب آنچه در پی می‌آيد متن اين يادداشت است:
« گاهی اوقات زندگی طوريه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی‌خواد،اونوقته که روياهای آدم به تعويق می‌افته.
گاهی اوقات آدم از سرنوشت، رو دست خوبی می‌خوره، که فکر می‌کنه داره تصميم می‌گيره
اونوقته که آدم ادعاهايی می‌کنه، که تو رو دربايستی انجامش گير می‌افته.
گاهی اوقات آدم از آرزوهاش جا می‌مونه.
گاهی اوقات آدم می‌خواد بازی کنه ، بازيگر می‌شه.
گاهی اوقات داره می‌خنده وقتی تو دلش خونه، گاهی گريه می‌کنه وقتی داره از زور خنده می‌ميره.
گاهی اوقات شوخی شوخی همه چيز جدی می‌شه.
گاهی اوقات آدم وقتی زياد می‌خواد کم می‌ياره ، گاهی وقتی کم می‌ياره زياد می‌خواد.
گاهی اوقات با ترس و لرز بر می گرده به پشت سرش نگاه کنه ، می‌بينه چه شجاعتی
گاهی اوقات با شجاعت می‌تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهی اوقات آدم به دنبال خوشبختی، زندگی را گم می‌کنه ، گاهی هم با انتظار زندگی را معنا می‌کنه.
گاهی اوقات آدم برای پيدا کردن يه گنج الکی، گوهر خودشو گم می‌کنه، گاهی هم گوهر حقيقت را پيدا می‌کنه.
گويا زمان برآورده شدن آرزوی من و پسرم فرا رسيده و لازم است که زائر سرزمين قصه، راهی شود. اينک که عازم سفرم، سفری به ديگر سوی زندگی، بر خود لازم می‌دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزديک بودند که در من بودند، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان، زهرا عروس خوب پدر سالار، خانم بس، فاطمه ملاصدرا، فخرالزمان، مهين مشرقی، تارا، ثريا اردلان .... و زليخای عاشق. گر چه همه اين عزيزانم عاشق بودند ولی عشق زليخا خود يک معجزه بود.
اين زنان و تنها دوستان نازنينم گاهی تشويقکی شدند و اگر تنبيه نشدند، خدا را شکر ،که البته باور نمی‌کنم بازيگر زنی در جهان باشد که شماتت ، تحقير و تنبيه نشود. اما همواره بزرگترين مشوقم مردم بودند با مهر آريائيشان و ايمان به خدا.
بسيار بسيار مفتخرم که در تمام طول زندگی بازيگری‌ام ، تنها و تنها يک حامی داشتم و به قول جماعت سينمايی آنان که با کمان حلاجی پنبه‌ام را زدند، خواسته يا ناخواسته به دنبال چيزی بودند که سهم من ورای آن بود.
در طول بيش از دو دهه هرگز افتتاحيه و اختتاميه جشنواره فجر را نديدم. کارت دعوت به دستم نرسيد! و خلاصه به قول ولتر؛" خدايا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم می‌دانم چه کنم"!
در مقطعی که سينما راجايگاهی شايسته برای خود نمی‌ديدم ، تلويزيون پايگاهی شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسيم کنم.
و باز به قول حافظ ؛" کيميای سعادت رفيق بود رفيق " ، رفقايی که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان. و اما اين همه تنهايی ،برکت بود برای خلوت انس و اين که ؛ " يدالله فوق ايديهم " ، که ترجمه سينمايی آن میشود: براستی خدا بزرگ ترين کارگردان است.
آنچه می‌بايست از جادوی سينما و بازيگری بياموزم ،آموختم تا شايد ره توشه‌ای برای نوشتن باشد و در پی‌تجلی معجزه عاشقانه زليخا در زندگی‌ام. اينک برآنم تا با اعجاز کلمات،پيوندی ديگر با شما نه از جنس نقش آفرينی بلکه با آفرينش نقش داشته باشم.
اراده امروز من برای نوشتن، گويا مجالی برای بازيگری نخواهد گذاشت، اما بايد ديد اراده خدا چه تقديری برايم رقم خواهد زد. باشد که از اين آزمون سربلند و دست پر بيرون آيم».
رياحی در اولين کار سينمايی با فيلم سينمايی پاييزان در سال 1360 خود را به عرصه بازيگری و سينمای ايران معرفی کرد. کشتی آنجليکا، آپارتمان شماره 13، شام آخر، بانوی من، تارا و تب توت فرنگی و دعوت از ديگر آثار مطرح اين بازيگر توانای سينما و تلويزيون محسوب میشود».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۵
لینک های مفید
از اینکه شما دگرگون شده و دلباخته حق می بینم لذت می برم و انشا لله شما بتوانید با این حرکت الهی که انجام دادید بتوانید دیگران راهم متحول نمایید .
اینجانب پیشنهادی برای تحول دیگران برای شما دارم اگر دوستداشتید برا خو و جامهه و آخرت خود توشه ای داشته باشید لطفا ایملی برایم بفرستید تا بیشتر برایتان از طرح بیان نماید
در پایان برای شما و خانواده محترمتا از درگاه خداوند متعال سلامتی و موفقیت را خواستارم برادر کوچک شما رضا
هنرمندی که از جنس سوپر استار نبودی ولی ستاره
نمیدانم چه بگویم ازبزرگی ومتین بودنت یااز مظلوم بودن ارام بودنت خوشابحالت که از نقش های شاختگی که برایت می ساختن رهاشدی اما این رابدان که ما هم چون تو دلتنگت خواهیم شد
ای عزیز پوتیفار ای معشوق مانی معترف ای عروس مهربان پدرسالار زندباشی وپاینده
خوشابحالت که دوستانی برای خود جمع کردی که هم چون من عاشق برگشتن به بازیگریت هستن
ازشما خواهش میشود به صحنه بازیگری برگردید