شباهت زوال عقل و اسکیزوفرنی را بدانید
محققان برای اولین بار اسکیزوفرنی و زوال عقل فرونتومپورال را مقایسه کردند، اختلالاتی که هر دو در ناحیه پیشانی و لوب تمپورال مغز قرار دارند.
این ایده را می‌توان متعلق به Emil Kraepelin دانست که در سال ۱۸۹۹ اصطلاح "dementia praecox" را برای توصیف کاهش تدریجی ذهنی و عاطفی بیماران جوان ابداع کرد. رویکرد او به سرعت به چالش کشیده شد، زیرا تنها ۲۵ ٪ از مبتلایان این شکل از پیشرفت بیماری را نشان دادند، اما اکنون، با کمک تصویربرداری و هوش مصنوعی، دانشمندان اولین نشانه‌های معتبر الگو‌های عصبی آناتومیک در مغز را یافته اند که شبیه علائم بیماران مبتلا به زوال عقل فرونتومپورال است.
به ندرت پیش می‌آید که دانشمندان در تحقیقات پایه به یافته‌های به ظاهر منسوخ با بیش از ۱۲۰ سال قدمت اعتنا کنند. در مورد نیکولاس کوتسولریس و ماتیاس شروتر، که محقق و پزشک هستند، این حتی یک رانده بود.
شباهت بین اسکیزوفرنی و دمانس فرونتوتمپورال
تشخیص دمانس فرونتوتمپورال (FTD)، به ویژه نوع رفتاری (bvFTD)، در مراحل اولیه دشوار است، زیرا اغلب با اسکیزوفرنی اشتباه گرفته می‌شود بنابراین شباهت‌ها آشکار است: در مبتلایان هر دو گروه، تغییرات شخصیتی و همچنین رفتاری رخ می‌دهد. قرا گرفتن هر دو اختلال در نواحی پیشانی، زمانی و منزوی مغز قیاس بین آن‌ها را برای ما بدیهی می‌کند.
کوتسولریس در توضیح طرح خود می‌گوید: "به نظر می‌رسد آن‌ها در طیف علائم مشابهی قرار دارند بنابراین ما می‌خواستیم به دنبال نشانه‌ها یا الگو‌های مشترک در مغز باشیم. "
کوتسولریس و شروتر با یک تیم بین‌المللی از هوش مصنوعی برای آموزش طبقه‌بندی‌کننده‌های عصبی آناتومیکی هر دو اختلال استفاده کردند که آن‌ها را روی داده‌های مغزی از گروه‌های مختلف اعمال کردند.
نتیجه که به تازگی در مجله JAMA Psychiatry منتشر شد این بود که ۴۱ درصد از بیماران اسکیزوفرنی معیار‌های طبقه‌بندی کننده برای bvFTD را داشتند.
کوتسولریس و شروتر اضافه کردند: وقتی ما این را در بیماران اسکیزوفرنی نیز دیدیم، زنگی به صدا درآمد که نشان‌دهنده شباهت بین این دو اختلال است.
تیم تحقیقاتی این پروژه دریافتند که هر چه نمره bvFTD بیماران بالاتر باشد (شباهت بین این دو اختلال را اندازه‌گیری می‌کند)، احتمال بیشتری وجود دارد که فنوتیپ «شبیه bvFTD» داشته باشند و احتمال بهبود علائم خود در طول دو سال کمتر است.
نتایج این پژوهش به این معنا است که در آینده‌ای نزدیک متخصصان می‌توانند تشخیص دهند که بیمار آن‌ها دقیقاً کدام یک از این دو اختلال را دارد.
