از قهرمانی استقلال چیزی نگویید؛ هنوز زود است!
جواد نکونام خوب می‌داند اگر او و تیمش در باد خوشحالی این صدرنشینی و حرف از قهرمانی بخوابند خیلی زودتر از آن چیزی که تصورش را می‌کنند تمام تلاش‌های چندین و چند ماهه شان برای تثبیت این صدرنشینی را بر باد شده خواهند دید آنگاه دیگر هیچ آه و حسرت و افسوسی فایده‌ای نخواهد داشت.
جواد نکونام می‌داند که رقابت در هفته‌های پایانی فصل خیلی سخت‌تر از شروع امیدوار کننده در ابتدای فصل است، وقتی در هفته‌های پایانی تمام تیم‌ها برای اینکه بتوانند یک جایگاه ثابت و بهتری برای خود دست و پا کنند خودشان را به آب و آتش می‌زنند و به قولی هیچ رحمی به هیچ حریفی ندارند آنگاه حفظ این صدرنشینی بسیار سخت‌تر و طاقت فرساتر خواهد بود و صد البته رسیدن به هفته پایانی و حفظ این صدرنشینی بسیار لذت بخش‌تر خواهد بود.
۹ هفته پایانی یعنی ۹ فینال و کسب تک تک امتیازات آن می‌تواند نقطه امید و یک جای پای قرص و محکمی را برای تیمی بگذارد که برای رسیدن به صدر جدول و قهرمانی عزم جدی دارد، شاید این عزم هفته هاست که در ساق‌های بازیکنان تیم استقلال وجود دارد، اما حفظ این عزم و اندیشیدن برای کسب قهرمانی تا هفته پایانی یک چیز دیگر است.
جواد نکونام و یارانش برای خوشحالی کردن فرصت و زمان بسیاری دارند که البته اکنون نیست، آن‌ها می‌دانند که نه به صدرنشین نیم فصل اول که به قهرمان نیم فصل شهرت یافته است جام می‌دهند و نه به تیمی که هفته‌ها صدرنشینی را حفظ کرده است، به تیمی جام می‌دهند و آن را قهرمان می‌خوانند که در هفته پایانی صدر جدول باشد و با اکثریت کسب امتیاز به این جایگاه رسیده باشد و از تمامی حریفان و تیم‌های دیگر بیشترین امتیاز را داشته باشد.
پس نه در نیم فصل اول و نه امروز و در هفته بیست و یکم هیچ تیمی قهرمان نیست، و تیمی قهرمان است که در هفته سی ام صدرنشین باشد، هر چند حفظ صدرنشینی در تمام نیم فصل دوم می‌تواند یک شاهکار بی نظیر از تیم جواد نکونام بسازد و به مانند دو فصل پیش تیم فرهاد مجیدی می‌تواند با کسب قهرمانی صاحب رکورد‌های بیشتری هم شود، اما فعلا صحبت از قهرمانی مثل یک خودکشی خواهد بود.
