نامه دختر جواد امام خطاب به پدرش
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: عاطفه امام؛ دختر جواد امام که رییس ستاد مناطق شهر تهران آقای موسوی بوده و از 24 خرداد در بازداشت به‌سر می‌برد در نامه‌ای برای پدرش دلتنگی‌های خود را با او بازگو کرده‌است.
به‌گزارش گروه اجتماعی آفتاب، متن این نامه بدین شرح است:
نامه‌ای به پدرم ...
سلام. می‌دانم که صدایم را نمی‌شنوی اما برای دل‌تنگی‌هایم برای سکوت بی‌پایان مادر و برای لبخند تلخ لحظه‌هایم می‌نویسم.
تو آنجایی و من اینجا، در این فکر که تا چه حد در اشتیاق بار دیگر در کنار تو بودن سیر می‌کنم.
آن شب که تو را [...] از ما جدا کردند چاره‌ای نبود جز سکوت، مرگی که در آن صدای پلک زدن باران می‌آمد و من در احساسی که در خمیدگی کوچه ناپدید می‌شد تشییع می‌شدم.
پدرم!
الان 35 روز است که در انتظار دیدن دوباره‌ات نشسته‌ام. نمی‌دانم الان کجایی و به چه فکر می‌کنی به من آموختی که از حقم دفاع کنم اما الان حق دیدن تو را هم از من گرفته‌اند. حال این حق را از که طلب کنم؟!
اما حالا روزگار به من یاد داد، گاه باید از شیفتگی رها شد تا به آگاهی رسید.
ببین چقدر نجیب نجوا می‌کنم تو را میان اشک و دلتنگی!
حاکمان!
برزخ را چه قیامتی است؟ که اینگونه گل را خشک و خشت را آجر می‌کند؟
دنیا را چه خیراتی است که وجدان را ذوب و محبت را تبدیل به آتش می‌کند؟
دنیا را چه خیری است که بشر را اینگونه به دنبال قدرت می‌کشاند؟
و هم اکنون لحظه‌هایم در حسرت فهم این واژه به یغمای زمان می رود که "عشق" را در جستجوی کدامین متاع شیطان به باد داده‌ایم که اینگونه نفرت در کیسه‌هایمان اندوخته‌ایم؟
دولتمردان!
من هنوز در سینه خود شراره‌ای آسمانی دارم که نامش وجدان است. با این کلمه آشنایید؟ فکر نمی‌کنم ...
دخترت عاطفه
آفتاب: عاطفه امام؛ دختر جواد امام که رییس ستاد مناطق شهر تهران آقای موسوی بوده و از 24 خرداد در بازداشت به‌سر می‌برد در نامه‌ای برای پدرش دلتنگی‌های خود را با او بازگو کرده‌است.به‌گزارش گروه اجتماعی آفتاب، متن این نامه بدین شرح است:
نامه‌ای به پدرم ...
سلام. می‌دانم که صدایم را نمی‌شنوی اما برای دل‌تنگی‌هایم برای سکوت بی‌پایان مادر و برای لبخند تلخ لحظه‌هایم می‌نویسم.
تو آنجایی و من اینجا، در این فکر که تا چه حد در اشتیاق بار دیگر در کنار تو بودن سیر می‌کنم.
آن شب که تو را [...] از ما جدا کردند چاره‌ای نبود جز سکوت، مرگی که در آن صدای پلک زدن باران می‌آمد و من در احساسی که در خمیدگی کوچه ناپدید می‌شد تشییع می‌شدم.
پدرم!
الان 35 روز است که در انتظار دیدن دوباره‌ات نشسته‌ام. نمی‌دانم الان کجایی و به چه فکر می‌کنی به من آموختی که از حقم دفاع کنم اما الان حق دیدن تو را هم از من گرفته‌اند. حال این حق را از که طلب کنم؟!
اما حالا روزگار به من یاد داد، گاه باید از شیفتگی رها شد تا به آگاهی رسید.
ببین چقدر نجیب نجوا می‌کنم تو را میان اشک و دلتنگی!
حاکمان!
برزخ را چه قیامتی است؟ که اینگونه گل را خشک و خشت را آجر می‌کند؟
دنیا را چه خیراتی است که وجدان را ذوب و محبت را تبدیل به آتش می‌کند؟
دنیا را چه خیری است که بشر را اینگونه به دنبال قدرت می‌کشاند؟
و هم اکنون لحظه‌هایم در حسرت فهم این واژه به یغمای زمان می رود که "عشق" را در جستجوی کدامین متاع شیطان به باد داده‌ایم که اینگونه نفرت در کیسه‌هایمان اندوخته‌ایم؟
دولتمردان!
من هنوز در سینه خود شراره‌ای آسمانی دارم که نامش وجدان است. با این کلمه آشنایید؟ فکر نمی‌کنم ...
دخترت عاطفه
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید