کد خبر: ۹۱۲۵۰۹
تاریخ انتشار : ۱۷ خرداد ۱۴۰۳ - ۱۰:۰۰

محل دفن امام خمینی چگونه انتخاب شد؟

روز‌های خرداد سال ۶۸ با دلهره و نگرانی داشت به نیمه‌اش نزدیک می‌شد که صبح روز چهاردهم خبری جان ملت را گزید. روح خدا به خدا پیوست.
محل دفن امام خمینی چگونه انتخاب شد؟
آفتاب‌‌نیوز :

جماران نوشت: تلاش دکتر‌ها به ثمر نرسید حوالی ساعت ده و بیست دقیقه سیزدهم خرداد ماه سال ۶۸، روح خمینی کبیر به سوی ملکوت اعلا پر کشید و مخاطب ارجعی الی ربک قرار گرفت. در بیمارستان کوچک جماران غوغایی به پا بود. مانده بودند که چگونه باید خبر را به مردم برسانند. مرحوم حاج احمد آقا خمینی بخشی از آن فضا را در خاطراتش برایمان به تصویر کشیده است: 

روسای سه قوه و سایر مسئولین و افراد دیگری از جاهای‌‎ ‎‌دیگر آمدند، از قم آمدند که: چه باید کرد؟ امام که اینطور شدند، اینجا‎ ‎‌غوغایی برپا شد. قبلاً راجع به محل دفن فکر کرده بودیم. یعنی یک روز من‌‎ ‎‌پیش خودم گفتم: اگر روزی امام طوری شدند، ما اینقدر ناراحتیم که نمی‌دانیم‌‎ ‎‌باید کجا دفن کنیم و کجا مناسب است! فکر کردم بین قم و تهران جای مناسبی‌‎ ‎‌است که، یک جایی را درست کنیم که باز باشد و شاید از شش، هفت ماه قبل‌‎ ‎‌ما خاکریز آنجا را به عنوان موسسه تنظیم و نشر آثار امام زدیم و برای محلّ‌‎ ‎‌مرقد ایشان هم در نظر گرفتیم. اما اوّلاً آنجا درست نشد. در ثانی در اینکه‌‎ ‎‌امام کجا دفن شود، اختلاف نظر به وجود آمد. بعضی‌ها می‌گفتند: ببریم قم در‎ ‎‌مسجد بالاسر، بعضی‌ها می‌گفتند: نه. من از آن‌هایی بودم که پافشاری می‌کردم‌‎ ‎‌امام را به قم نبریم، بلکه در آنجایی که در نظر گرفتیم، دفن شوند. بعد گفته شد‎ ‎‌که آنجا دور است و هنوز هم هیچ گونه آماده و تسطیح نشده است. من گفتم:‌‎ ‎‌باشد، ولی به شرطی حاضرم که یک جایی باشد در کنار بهشت زهرا که دو سه‌‎ ‎‌کیلومتر در دو سه کیلومتر باز باشد تا اگر خواستیم فعالیت‌های فرهنگی در آنجا‎ ‎‌انجام دهیم امکان داشته باشد. خلاصه با یکی، دو سه نفر از دوستانمان رفتیم‌‎ ‎‌و همین محل فعلی مرقد مطهر را انتخاب کردیم. روز‌های آخر که احساس کردیم حال امام روز به روز سخت‌تر می‌شود و کسی هم به جز من به نظر‎ ‎‌می رسید که از وخامت مریضی اطلاع ندارد، تصمیم گرفتم که اعضای‌‎ ‎‌خانواده را به جز مادرم را جمع کنم و ماجرا را بگویم؛ لذا آن‌ها را جمع کردم‌‎ ‎‌و در یک گوشه‌ای از حسینیه نشستیم. آنجا من مطرح کردم که تاکنون جریان‌‎ ‎‌را به شما نگفته ام و موضوع چنین است. بعضی‌ها دلخور شده بودند که چرا ما‎ ‎‌را در جریان نگذاشتید. گفتم: علت این بود که ما نمی‌خواستیم شما ناراحت‌‎ ‎‌شوید؛ در ثانی نمی‌خواستیم مساله کسالت امام درز پیدا کند. زیرا ممکن بود‎ ‎‌که بتوانیم این کسالت را کنترل کنیم و قصه را حل کنیم. امیدوار بودیم که‌‎ ‎‌اتفاقی نیفتد. برای آن‌ها هم مساله حل شد و واقعیت را تمکین کردند. 

آن شب یکی از خواهرانم برای رعایت حال والده به ایشان قرص خواب‌‎ ‎‌آور داده بودند تا به استراحت بپردازد. به همین خاطر ایشان در یک اتاق‌‎ ‎‌خلوتی خوابیده بودند؛ لذا تا فردا صبح از قضیه مطّلع نشدند. 

‌حال و هوای اینجا در آن موقع قابل ترسیم نیست. مثلاً چهار تا وزیر با‎ ‎‌چهارتا نماینده یک گوشه نشسته بودند، گریه می‌کردند؛ یک گوشه‌ای رئیس‌‎ ‎‌مجلس نشسته بودند؛ رئیس جمهور آن وقت (رهبر عزیزمان) با آقای موسوی‌‎ ‎‌یک گوشه دیگر نشسته بودند. آقای مشکینی و بعضی از افراد شورای نگهبان‌‎ ‎‌و خبرگان هم گوشه دیگر. اصلاً قابل توصیف نیست که در آن موقع چه‌‎ ‎‌گذشت! چیزی که می‌شود گفت، بزرگی واقعه است که واقعا در آن موقع قابل‌‎ ‎‌درک و هضم نبود و اکنون قابل وصف نیست؛ لذا در عین اینکه همه ناراحت‌‎ ‎‌بودند، اما هیچ کس نمی‌توانست‌‎ ‎‌هضم کند. 

‌‎نقل یک خاطره دیگر هم خالی از لطف نیست و آن اینکه: آقا، علی‌‎ [۱]‎ را‎ ‎‌خیلی دوست داشتند، علی هم حضرت امام را خیلی دوست داشت. اما چیزی‌‎ ‎‌که این روز‌های آخر اتّفاق افتاد که واقعا برای همه ما تعجب آور بود، این بود‎ ‎‌که آقا می‌گفتند: علی پیش من نیاید: ما همین طور مانده بودیم که یعنی چه؟ ‎ ‎‌بعد من دیدم که امام در چهل حدیث این مساله را دارد که کسانی که‌‎ ‎‌می خواهند بمیرند، در آن لحظات آخر، شیطان آن کسی را که از همه بیشتر‎ ‎‌مورد مهر و علاقه اوست، مقابل روی او قرار می‌دهد تا مانع از این شود که‌‎ ‎‌فرد با یاد خدا از دنیا برود. حتی برای بزرگترین اولیا هم ـ غیر از ائمه (ع) ـ این‌‎ ‎‌معنی وجود دارد و امام برای اینکه نکند چنین مساله‌ای برایش اتفاق بیفتد، ‎ ‎‌علی را که خیلی دوست داشتند، در آن اتاق راه نمی‌دادند. 

‌۱. حجت الاسلام و المسلمین سید علی خمینی، فرزند حاج احمد آقا و نوه امام خمینی (س).

‌برشی از کتاب فصل صبر، ص ۲۰-۲۱

بازدید از صفحه اول
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره
عضویت در خبرنامه
نظر شما
پرطرفدار ترین عناوین