سیاره عطارد دارای یک لایه جواهر است
به گزارش آی‌اف‌ال‌ساینس، بر اساس مدل‌سازی‌ها، احتمالا کربن موجود در سیاره عطارد فشرده شده و لایه‌ای از الماس را در زیر پوسته آن به ضخامت کیلومتر‌ها تشکیل داده است.
می‌توان گفت که هزینه‌های استخراج بسیار بیشتر از ارزش این الماس است، اما تأیید این موضوع می‌تواند چیز‌های زیادی در مورد شکل گیری این سیاره به ما بگوید.
عطارد به دلیل برخورد نور خورشید کاملا می‌درخشد. اما نسبت نور منعکس شده کم و تنها ۹درصد است. فضاپیمای مسنجر فاش کرد که این اتفاق به این دلیل است که بیشتر سطح عطارد دارای مقدار زیادی گرافیت است.
این توزیع گرافیت، دانشمندان سیاره‌شناسی را به این نتیجه رسانده است که کربن به جای رسیدن به دنباله‌دار‌ها یا سیارک‌ها، در زمان شکل‌گیری عطارد وجود داشته است. یونگ‌جیانگ ژو از مرکز تحقیقات پیشرفته علم و فناوری چین در حال بررسی این موضوع است که احتمالاً در طول دوره‌ای اتفاقی برای این همه کربن افتاده است.
سناریو تشکیل الماس در عطارد
احتمالاً عطارد قبلا بیشتر از اکنون کربن داشته است. با این حال، زمانی که سطح آن یک اقیانوس ماگما بود، گاز‌هایی مانند دی اکسید کربن و متان از جاذبه کم سیاره فرار می‌کردند.
دانشمندان گفتند: فراوانی گرافیت در پوسته عطارد نشان می‌دهد که سیاره در طول تفکیک فلز-سیلیکات، تشکیل هسته و کل تبلور اقیانوس ماگما در فاز کربن اشباع باقی مانده است.
با این حال، فقط کربن نیست که الماس را می‌سازد و به فشار نیز نیاز داریم.
عطارد سیاره‌ای کوچک و با گرانش کمتر از زمین است و فشار موجود در اقیانوس ماگمایی باستانی و گوشته آن برای ساختن جواهرات کافی نیست. در عوض، تصور می‌شود کربن به هیچ چیز دیگری پیوند نداشته، همگی به شکل گرافیت بوده باشد که به سطح شناور می‌شده است.
مدل‌های جدید میدان گرانشی عطارد این موضوع را زیر سوال می‌برد. این امر الهام بخش محققان شد تا نمونه‌هایی از عناصری را که ممکن است در آن زمان روی عطارد وجود داشته باشند در معرض فشار ۷ گیگا پاسکال و دمای تقریباً ۲۰۰۰ درجه سانتیگراد قرار دهند.
اینجا دو سناریو برای تشکیل الماس وجود دارد: یا از اقیانوس ماگما تولید شده یعنی مرحله‌ای که تصور می‌شود در تمام سیارات درونی منظومه شمسی مشترک بوده باشد، یا هنگام متبلور شدن از هسته خارج شده‌است.
نویسندگان دریافتند که سناریوی اول تنها در صورتی امکان‌پذیر است که عطارد در اقیانوس ماگمایی خود گوگرد بسیار زیادی داشته باشد، زیرا این امر تا حدی تولید الماس را امکان‌پذیر می‌کند. حتی اگر گوگرد فراوان بوده باشد، نویسندگان تولید الماس در مقیاس بزرگ را غیرمحتمل می‌دانند.
با این حال، آن‌ها سناریوی دیگر را بسیار محتمل‌تر دانستند یعنی هنگام تشکیل هسته داخلی جامد، کربن به بیرون رانده شده و منجر به تشکیل یک لایه الماس به ضخامت کیلومتر‌ها شد.
دمای بالا می‌تواند قسمت‌های بیرونی این لایه را دوباره سوزانده و به شکل گرافیت درآورد. اینکه چه مقدار الماس از این طریق از بین رفته مشخص نیست، اما بسیاری از آن‌ها، بین هسته عطارد و گوشته سیلیکات آن باقی ماندند. گمان می‌رود که رسانایی این لایه الماس به میدان مغناطیسی عطارد کمک می‌کند.
نتایج این مطالعه در مجله نیچر منتشر شده‌است.
