آفتاب‌‌نیوز : از حضور توفانی هشت دقیقه‌ای در تلویزیون در میزگرد سیاسی و در کنار پزشکیان گرفته تا از تن بیرون‌کردن کت و شهر‌به‌شهر گشتن در گرماگرم انتخابات، قابی از او تصویر شد متفاوت از محمد‌جواد ظریفِ قبل از انتخابات. او که در سه سال گذشته به دانشگاه پناه برد و کتاب نوشت و گاهی هم پرده از نقش مخالفان رفع تحریم‌های ایران بر‌می‌داشت، یکباره برای فردای ایران وارد کارزار انتخاباتی شد که مرد شماره یک آن، خود نبود.
در ۵۰ روز گذشته او به نمادی از یک ستون مستحکم بدل شد که خیمه دولت چهاردهم را با جان و تن خود بر زمین استوار کرد و نه‌تن‌ها کمپین انتخاباتی مسعود پزشکیان را در روندی پیش‌بینی‌ناپذیر به نتیجه رساند، بلکه این روز‌ها هم نقش محوری در تشکیل کابینه دارد؛ البته نه از باب رفاقت و ارجح قرار‌دادن آشنایان به متخصصان مانند آنچه گاهی در گذشته باب بوده. او برای اولین‌بار با روشی نوین گامی جدید در مشق دولت مشروطه برداشته که به مذاق بسیاری خوش نیامده و مستمسک حملات جدید به او شده است؛ هرچند هدف از زدن ظریف تضعیف پزشکیان است و گرفتن بال‌های رئیس‌جمهوری منتخب برای ممانعت از تحقق وعده‌هایش.
اما ظریف با منش دیپلماتیک همیشگی خود، تحلیل‌ها و شجاعتش در گفتار طی چند هفته گذشته و همچنین کمکی شایان به ایجاد بنایی کارآمد برای تشکیل کابینه، توانست در مقابل واژه دولت در سایه، از عقلانیت در سایه به‌عنوان اصطلاحی جدید در ادبیات سیاسی امروز ایران پرده بردارد و نشان دهد بدون چشمداشت به مقام و منصب و صندلی پاستور، می‌شود برای گزینه اصلح به میدان آمد و جنگید و بعد از پیروزی به‌دنبال غنائم نبود. یا به عبارتی دیگر می‌شود به‌جای شکل‌دادن به سایه‌های جناحی و دمیدن به منافع گروهی به ایجاد پشتوانه عقلانی و علمی کمک کرد تا نتیجه‌اش صرفا به‌نفع توسعه ایرانی باشد. برای همین باید به عقلانیت او در سایه به دیده دیگری نگریست؛ از دریچه‌ای که مسیر پیشرفت را هموار می‌کند.
اینکه این روز‌ها او سیبل حملات به دولت چهاردهم شده، از تلاش او در مهم‌ترین بزنگاه تاریخی ایران کلید خورد و با همه آبرو و اعتباری که داشت، پای اعتقادش برای فردای ایران ایستاد تا همان ظریفی که روزی ایران را از ذیل تحریم‌ها شورای امنیت خارج کرده بود، امروز از دست جریان رادیکال نجات دهد. در مسیر مسعود پزشکیان با اعتماد به او نشان داد که عقلانیت و اعتدال راهبردی امن را انتخاب کرده و نتیجه آن فقط پاستور‌نشینی نیست و می‌تواند به فردای بهتر ایران ختم شود.
