امیرحسین صادقی: نه ارتباطی با نکونام دارم، نه با باشگاه استقلال

یکی از باسابقه‌ترین بازیکنان تاریخ استقلال که ۱۲ سال برای این تیم به میدان رفته، امیرحسین صادقی است. کسی که اواخر فصل گذشته مهمترین مدافع جواد نکونام محسوب می‌شد و تمام بازی‌های هفته‌های پایانی آبی پوشان را به امید قهرمانی از نزدیک دنبال می‌کرد. به همین دلیل به سراغ صادقی رفتیم و درخصوص شرایط فعلی تیم با وی هم صحبت شدیم. گفت و گویی که جامع‌تر از آن چیزی شد که تصورش را می‌کردیم!

آقای صادقی از اوضاع استقلال چه خبر؟

از وضعیت فعلی تیم هیچ خبری نداشته و مدت‌هاست ارتباطی با کسی ندارم!

ولی شما فصل قبل جزو افراد نزدیک به باشگاه محسوب می‌شدید!

من هیچ سمتی نداشته و ندارم. متاسفانه ما فقط هوادار این تیم محسوب می‌شویم. نه اینکه بد باشد؛ به این موضوع افتخار هم می‌کنم، ولی به عنوان کسی که سال‌ها پیراهن مقدس استقلال را پوشیده، هیچ ارتباطی با باشگاه محبوبم ندارم و فقط از طریق جراید و صفحات مجازی اخبار مربوط به تیم را پیگیری می‌کنم. سال گذشته هم وظیفه داشتم از دوستم جواد نکونام حمایت کنم و کم و بیش خودم به تمرینات سر می‌زدم. با این حال امسال نه ارتباطی با نکونام دارم و نه خبری از باشگاه. من برای این تیم بازی نکردم که بعدا سودای ریاست بر آن را داشته باشم، اما در ۶، ۷ سال اخیر به من ثابت شده در این باشگاه احترامی برای امثال ما وجود ندارد.

آخرین ارتباط شما با کادرفنی استقلال چه زمانی بود؟

کمتر از دو ماه پیش بود که من و جواد نکونام با دوستان مشترکمان دیدار داشتیم و درخصوص شرایط تیم صحبت کردیم، اما دیگر خبری از آن‌ها نشد و من هم اخبار تیم را تنها در رسانه‌ها دنبال می‌کنم. بمب‌ها را می‌بینم و در فضای مجازی کامنت می‌گذارم! چند باری هم در خصوص ظلمی که به حسین حسینی روا شده بود یا شرایط پیچیده محمدحسین مرادمند صحبت و اعتراض کردم، اما از طریق تریبون خودم. من تنها آرزوی موفقیت کردم و حتی دیدید که در این راه از خودی و ناخودی ترکش خوردم، اما من فقط می‌خواستم تیمم قهرمان شود و خوشحالی مردم را ببینم.

پیش بینی‌تان از وضعیت امسال تیم چیست؟

به نظرم پارسال حق استقلال و جواد نکونام قهرمانی بود، اما حواشی و برخی اشتباهات، در از دست رفتن جام تاثیرگذار بود. امسال هم استقلال به شرط رفع کمبود‌ها می‌تواند مدعی باشد. از روند نقل و انتقالات خبر ندارم، اما جواد باید طوری بازیکن بگیرد که بتواند از پلن B هم استفاده کند. به خصوص اینکه امسال لیگ نخبگان آسیا هم در پیش است و تیم برای موفقیت باید به اندازه ۳ لشگر بازیکن داشته باشد. این فصل توقعات از نکونام بالاتر رفته و هواداران انتظار قهرمانی دارند پس امیدوارم اتفاقات خوبی رقم بخورد.

آخرین بار چه زمانی با مدیران باشگاه استقلال در ارتباط بودید؟

بیش از یک ماه گذشته و در این مدت ۳ مرتبه به باشگاه استقلال رفته‌ام، اما دوستان فقط درحال دواندن ما هستند! عزت و احترام نخواستیم، اما‌ای کاش یادشان می‌آید امیرحسین صادقی حدود ۴۶۰ بازی رسمی برای این تیم انجام داده، دو جام جهانی رفته و در ۳ جام ملت‌ها حضور داشته است. شیوه برخورد مدیران استقلال خنده دار است چرا که بعد این همه مدت من نتوانستم یک مجوز مدرسه فوتبال از باشگاه بگیرم. دوستان مدام امروز و فردا می‌کنند و لابد مدیرعامل تیم آنقدر درگیر نقل و انتقالات و ترکاندن بمب است که نمی‌تواند یک امضای ساده پای نامه من بزند.

فعالیت این روز‌های شما در مدرسه فوتبال خلاصه می‌شود؟

این روز‌ها مشغول کار با بازیکنان رده‌های سنی مختلف هستم و دوست دارم چند استعداد جدید به فوتبال ایران معرفی کنم. روز ۱۲ ساعت برای این کار زمان می‌گذارم، اما حتی برای تهیه زمین چمن هم باید در ارگان‌های مختلف شهرداری رفت و آمد کنم چرا که برای برخی آقایان تنها پول و رانت مهم است نه ورزش. در چند سال اخیر که در رده‌های مختلف فعالیت مربیگری می‌کنم، چیز‌هایی می‌بینم و می‌شنوم که دست کمی از فاجعه ندارند. وقتی می‌شنوم برای مربیگری در لیگ دو باید با خودتان اسپانسر ۷ میلیاردی ببرید و این مبلغ در لیگ یک ۱۵ تا ۲۰ میلیارد تومان است، چگونه انگیزه‌ای برای کار کردن باقی می‌ماند؟ به جرات می‌گویم ۶۰ درصد مربیان لیگ یک و دو با همین شیوه تیم می‌گیرند و حتی در لیگ برتر هم چنین وضعیت عجیبی در بعضی تیم‌ها حاکم است.

یعنی علاقه‌ای به مربیگری ندارید؟

قطعا دوست دارم و با عشق این کار را دنبال می‌کنم، اما انگار مربیگری در ایران مثل فوتبال بازی کردن نیست که چارت درستی داشته باشد. شما ببینید الان بازیکن ۱۶ ساله تبدیل به ستاره یورو می‌شود و حتی زمان بازی ما هم همه چیز پله پله پیش می‌رفت، اما بار‌ها شده در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی کشور، مربی بدون مدرک A آسیا روی نیمکت می‌نشیند، چون روابط بر ضوابط ارجحیت دارد. متاسفانه پدرم به من روابط خارج از محیط کاری را آموزش نداد، ولی خوشبختانه تن به هرکاری هم ندادم. کار فوتبال ایران از جراحی گذشته و به انقلاب احتیاج دارد. همین پرونده فساد که در کرمان شروع شده را ببینید که چقدر همه را درگیر کرده، اما بازهم من چشمم آب نمی‌خورد که این موضوع جلوی فساد را بگیرد.

فکر می‌کنید ایراد کار از کجاست؟

من از شما می‌پرسم بعد از چند نسل خاطره انگیز مثل ۹۸، ۲۰۰۶ یا ۲۰۱۴ کدام ستاره به چرخه فوتبال ایران اضافه شده است؟ اصلا در ۳ سال گذشته چند خروجی داشتیم؟ زمان کارلوس کی روش ۲۱ لژیونر خارج از ایران بازی می‌کردند، ولی الان تعدادشان زیر ۱۰ نفر است و متاسفانه حتی سردار فوتبالمان هم می‌آید در امارات بازی کند. این یعنی مدیریت فوتبال ایران زیر خط فقر است. منظورم با شخص دکتر تاج نیست بلکه صحبت از تصمیمات کلان مدیریتی است. اصلا چرا تیم ملی باید دوم آسیا باشد وقتی آخرین قهرمانی‌مان مربوط به قبل از انقلاب است؟ بزرگان فوتبال ایران کنج عزلت گزیده‌اند و مثلا امروز من از طریق شبکه‌های اجتماعی پس از مدت‌ها آقای حاج رضایی را دیدم که جا دارد به ایشان تسلیت هم بگویم. واقعا این مفاخر فوتبال کجا هستند؟ چند وقت پیش وقتی با بزرگان نامدار استقلال در قالب تیم پیشکسوتان بازی می‌کردیم، از یکی از دوستان پرسیدم چرا در انظار ظاهر نمی‌شود که به من گفت از ما که گذشته، تو که به این نسل نزدیک‌تری، تا به حال شده فدراسیون برای یک مراسم ساده با تو تماس بگیرد یا اصلا حالت را بپرسد؟ پس دیگر حرفی باقی نمی‌ماند؛ ما هم یک گوشه می‌نشینیم و نظاره می‌کنیم...