آیا «شکوه المپیک» در آینده سیاسی فرانسه تاثیر خواهد داشت؟!
شبکه خبری بلومبرگ با اشاره به شکوه و زرق‌وبرق المپیک پاریس- که به تازگی به پایان رسیده- دست به طرح این پرسش زده که آیا این شکوه خواهد توانست بر آینده سیاسی امانوئل مکرون نیز تأثیر بگذارد؟ به عبارت بهتر؛ آیا موفقیتی که فرانسه در برگزاری یک المپیک باشکوه کسب کرد، خواهد توانست مکرون را- که در ماه‌های اخیر با چالش‌های بسیاری درگیر بود- یک بار دیگر به جایگاهی بالا خواهد رساند؟!
آتش‌بازی‌های عظیم، شکوه تاریخی شهر و نوعی زرق‌وبرق هالیوودی موجب شد مراسم اختتامیه المپیک پاریس یک نقطه پایان درخشان را برای یک دوره المپیک تابستانی موفق رقم بزند.
اما آیا چند هفته رقابت ورزشی می‌تواند حواس مردم فرانسه را از وضعیت سیاسی سیاهی که کشورشان با آن درگیر است، به جایی دیگر منحرف کند؟
پرزیدنت امانوئل ماکرون که در مراسم اختتامیه المپیک شاهد هنرنمایی تام کروز بود که مشعل المپیک را به لس‌آنجلس سپرد، می‌تواند چند وقتی خود نیز در انعکاس شکوه المپیک غوطه‌ور شود.
پس از یک افتتاحیه پردردسر که باران سیل‌آسا و تهدید و احتمال خرابکاری آن را با اختلالاتی مواجه کرده بود، المپیک تابستانی در نهایت به یک پیروزی ورزشی- و البته با اقبال و استقبال مردمی- تبدیل شد. فرانسه نه تنها در رده‌بندی مدال طلا در رده پنجم قرار گرفت و دو برابر المپیک توکیو ۲۰۲۰ مدال آورد؛ بلکه در زمینه‌های دیگر هم موفقیت‌های زیادی به دست آورد و حتی تصمیم بحث‌انگیزی، چون برگزاری مسابقات شنا در رودخانه سن نیز در نهایت ثابت شد که تصمیم اشتباهی نبوده است.
با این حال این‌که آیا موفقیت ورزشی می‌تواند به نوعی سرمایه سیاسی برای مکرون تبدیل شود یا خیر، سوال مهم دیگری است.
او که پس از شکست حزبش در رای‌گیری اروپا با درخواست انتخابات ملی زودهنگام فرانسه را بدون مسیر مشخصی برای تشکیل یک دولت ائتلافی باقی گذاشت، هم‌چنان در وضعیت دشواری قرار دارد.
مکرون تحت فشار زیادی برای تعیین نخست‌وزیر قرار دارد- تا دولت جدید بتواند بودجه سال آینده را تنظیم کند. فرانسه هم‌چنین از سوی اتحادیه اروپا نیز تحت فشار قرار گرفته تا توضیح دهد که چگونه قصد دارد کسری بودجه خود را کاهش دهد.
با این حال سابقه مسابقات باشکوه ورزشی این امیدواری را در دل او به وجود آورده که گاهی اوقات شکوه و درخشش ورزشی می‌تواند مدال طلای سیاسی نیز به ارمغان بیاورد.
در واقع میزبانی افسانه‌ای آلمان در جام جهانی فوتبال در سال ۲۰۰۶ بود که به آنگلا مرکل در اولین دوره صدراعظمی‌اش بال و پر داد و تصویر او را در حال تشویق تیم ملی در ذهن رای‌دهندگان به عنوان یک صدراعظم خاکی و مردمی تثبیت کرد.
البته این عامل مبتنی بر احساس و حس‌وحال خوب ناشی از المپیک ۲۰۱۲ لندن برای دیوید کامرون زودگذرتر بود.
حالا در شرایطی که گمانه‌زنی‌ها نشان می‌دهند که فرانسه بعد از بازی‌های المپیک دست‌انداز اقتصادی کمتری می‌تواند داشته باشد؛ ولی با این حال هنوز هم پیش‌بینی این که آیا در نهایت نام امانوئل مکرون نیز به عنوان یکی از برندگان المپیک ثبت خواهد شد یا نه؛ دشوار به نظر می‌رسد.
