فاطمه گودرزی: سینمای ما با این مسیر، به قهقرا می‌رود
فاطمه گودرزی اظهار داشت: در دهه‌ای، ما سینمای بسیار فاخری داشتیم و همه از دیدنش لذت می‌بردند و همه، یک چیزی یاد می‌گرفتند؛ چه هنرمند و چه مردم. هنری بود که برای آن احترام قائل بودیم، اما اگر بخواهم خیلی رک و پوست‌کنده صحبت کنم، در جواب این سوال که سینمای ما به کجا می‌رود؟ به نظرم با این مسیر، به قهقرا.
بعد از دو سال و اندی کاری را شروع کرده‌ام
وی افزود: دو سال و اندی است کار نکرده‌ام، بگذریم از این که شاید مثل خیلی‌ها روحیه خوبی برای کار کردن نداشتم، گاهی هم به من کاری پیشنهاد شود، اما کار خوبی هم به من پیشنهاد نشد، کاری که ارزش داشته باشد و آدم دلش بخواهد برود و کار کند و انگیزه‌ای قوی در آدم به وجود بیاورد.
بازیگر فیلم سینمایی می‌خواهم زنده بمانم (ایرج قادری ۱۳۷۳) گفت: اکنون بعد از مدت‌ها کاری را شروع کردم و دارم کار می‌کنم، نه کامل که تا حدودی از آن راضی هستم. کار است دیگر و سعی کردم به آن به شکل یک شغل نگاه کنم.
اکنون که سینما را نگاه می‌کنم، یک سری کارهای کمدی ساخته می‌شود که اسمشان هم من را جذب نمی‌کند
وی تصریح کرد: اکنون که سینما را نگاه می‌کنم، یک سری کارهای کمدی ساخته می‌شود که اسم این‌ها هم من را جذب نمی‌کند، اسم‌ها هم به گونه‌ای انتخاب شده که بیننده درجه سومی خوشش بیاید و آن را ببیند و کماکان برخی هم فروش می‌کنند.
بازیگر فیلم سینمایی ازدواج به سبک ایرانی (حسن فتحی ۱۳۸۳) گفت: ما هم به عنوان هنرمند مقصریم که در سینما سطح سلیقه مردم آنقدر پایین آمده که به تماشای یک سری کارهای کمدی می‌نشینند که حتی اسمشان هم جذاب نیست.
وی تاکید کرد: ما هم به عنوان اهالی سینما مقصریم که یک سری جوک‌های اینستاگرامی به صورت فیلم در می‌آیند و یک قصه کماکان ضعیفی در آن گذاشته و توسط هنرمندانی که برخی از آن‌ها برای مردم محبوب هستند، ساخته می‌شود و به فروش هم می‌روند؛ نمی‌دانم، شاید هم مجبورند کار کنند که این اتفاق‌ها در حال وقوع است، چون برخی از این‌ها هنرمندان درجه یکی هستند، یا این که خودشان انتخاب کرده‌اند و دوست دارند. نمی‌خواهم کسی را قضاوت کنم، اما من راضی نیستم.
من راضی نیستم
بازیگر فیلم سینمایی دست‌های خالی (ابوالقاسم طالبی ۱۳۸۵) درباره حضور سلبریتی‌ها در تئاتر و این‌که چقدر می‌تواند به رونق تئاتر کمک کند، گفت: معمولا وقتی سلبریتی‌ها به تئاتر می‌آیند به تئاتر‌های فاخر خیلی جلوه می‌دهند که در تالار وحدت و در شرایط خاص و قصه‌های آنچنانی باشد و نویسنده‌های بزرگ خارجی احتمالا داشته باشند. اما برای تئاتر‌هایی که جمع و جور هستند و تئاتر‌هایی که در تئاتر شهر و نمایشخانه‌های دیگر کار می‌شوند، حتما یک در میان کارهای باارزشی شاید می‌بینیم که کمتر حمایت می‌شوند. در آنجا ندیدم بازیگر‌های خیلی حرفه‌ای و لااقل سینمایی کار کنند. نمی‌دانم اشکال از کجاست. شاید شرایط اقتصادی آنقدر بد است که همه را به این که اینگونه کار کنند وادار کرده است.
