سری جدید برنامه «شام ایرانی» یک برنامه مافیا دیگر است یا مسابقه حرفه‌ای آشپزی؟
سعید ابوطالب در ادامه ساخت رئالیتی‌شو‌هایی مثل شب‌های مافیا و پدرخوانده حالا سری جدید شام ایرانی را در شبکه نمایش خانگی در حال پخش دارد. سری پیش این برنامه سال ۹۰ با کارگردانی بیژن بیرنگ و مهران رسام و با حضور پژمان بازغی، هادی کاظمی، پوریا پورسرخ، سام درخشانی، علی صادقی، نرگس محمدی، لاله اسکندری، سحر ذکریا و چهره‌های شناخته شده دیگر ساخته شد و بعد هم سعید ابوطالب سال ۹۸ نسخه دیگری از این برنامه را ساخت. حالا هم سری جدید شام ایرانی با سر و شکل دیگری در حال پخش است.
در این فصل از شام ایرانی هم مثل فصل قبلی با چهره‌هایی مواجه هستیم که از یک رئالیتی شو به رئالیتی شوی دیگر می‌روند. آن‌ها کنار هم شام می‌خورند و بعد امتیاز می‌دهند. اما چند تفاوت هم وجود دارد. مهمان‌ها همه شرکت کننده مسابقه نیستند و امتیاز نمی‌دهند و فقط در مهمانی شرکت کرده‌اند، علاوه بر شرکت‌کنندگان دو سرآشپز حرفه‌ای هم غذا‌ها را ارزیابی و داوری می‌کنند و همین تعداد زیاد شرکت کنندگان، باعث آشفتگی بسیار و نامتمرکز بودن برنامه شده است. آنقدر که در برنامه‌ای با مرکزیت غذا حتی یک نما از غذایی که در حال پخت است و همه برای خوردن آن و امتیاز دادن آمده‌اند، دیده نمی‌شود و حداقل در قسمت اول بخش زیادی به بازی مافیا اختصاص داشت که امیرعلی نبویان آن را می‌گرداند.
در نقد‌هایی هم که در باره این برنامه نوشته شده به همین متمرکز نبودن اشاره شده است. از جمله نوشته شده: «یش از نصف زمان برای بازی مافیا سپری می‌شود و همه سر میز شام می‌نشینند و بعد از چند دقیقه گپ‌وگفت نوبت به امتیاز دادن می‌سد. تازه در نقطه پایانی متوجه می‌شویم امیرعلی نبویان و بهار نوروزپور اصلا جزو رقابت نبوده‌اند و قرار نیست امتیاز دهند. فقط برای مافیا بازی کردن به مهمانی آمده‌اند و سپند امیرسلیمانی هم فقط همسرش را همراهی کرده است. درواقع انتهای قسمت یک می‌فهمیم ما با رقابت این چهار خانم روبه‌رو هستیم.»
داور‌ها هم البته کارکرد چندانی ندارند. نه در حین برنامه و در زمان خوردن غذا نظر کارشناسی می‌دهند و نه در انتها امتیاز دادنشان با توضیح حرفه‌ای همراه است. انگار سعید ابوطالب برای شلوغ شدن هرچه بیشتر برنامه، تا توانسته از چهره‌های مختلف دعوت کرده تا یک رئالیتی شوی پر سلبریتی با شرکت کنندگان زیاد داشته باشد و حضور داور‌ها هم گویی به همین دلیل است تا بتواند مثلا بگوید در این برنامه برای اولین بار در تاریخ از دارو‌های حرفه‌ای برای امتیاز دادن استفاده کردیم!
منتقدی در باره همین بیهوده بودن حضور داوران نوشته است: «ام دو داور بین‌المللی به خانه کمند می‌آیند تا در کنار شرکت‌کننده‌ها به غذا‌ها رای بدهند. اگر با یک مسابقه تخصصی در حوزه غذا مواجه بودیم حضور آن‌ها می‌توانست اتفاق مهمی‌قلمداد شود، اما وقتی مخاطبان حتی نمایی از غذا را ندیده‌اند و نمی‌دانند غذا‌ها چطور درست شده‌اند، این داور‌ها به چه چیزی رای می‌دهند؟ آن‌ها کنار مهمان‌ها هم نمی‌نشینند و یک گوشه‌ای برای خودشان غذا می‌خورند و همین هم باعث می‌شود تمرکز مدام از روی میز شام برداشته شود و دوربین گهگاه به سراغ داور‌ها برود. درواقع ما با یک برنامه کاملا بلاتکلیف روبه‌رو هستیم و نمی‌دانیم درحال تماشای شام ایرانی هستیم یا مافیا و یا مسابقه‌ای تخصصی در حوزه انتخاب بهترین سرآشپز!»
منتقد دیگری هم در باره ساختار این برنامه و حضور داوران نوشته: «کمند امیرسلیمانی در قامت اولین میزبان، مشغول آماده‌سازی اسباب پذیرایی شد، اما مخاطب نمایی از دستپخت او ندید؛ همان‌طور که نمایش مراحل آماده‌سازی غذا، ناقص بود. این مثال یعنی «شام ایرانی» بدیهیات یک مسابقه را رعایت نکرده. خود امیرسلیمانی هم خارج از میز نشست که در فرهنگ مهمان‌داری، امری ناپسند است و طبعا تیم سازنده را باید مقصر دانست. نحوه استفاده از دو داور بین‌المللی، که آن گوشه می‌خورند و متلک می‌انداختند نیز نشان از شلختگی داشت.»
او در باره تکه تکه بودن برنامه و شوخی‌های بی حاصل آن هم این طور نظر داده است: «سهم حرف و شوخی‌های نه‌چندان جذاب بالا بود و این چالش یقه خیلی‌ها را گرفت که چرا باید وقت و هزینه را صرف تماشای «شام ایرانی» کند. اصلا بازی بی‌هیجان مافیا، وسط یک مسابقه مثلا تخصصی درباره غذا چه معنایی دارد. تازه، صدا هم مشکل داشت و جمع این‌ها یعنی ابوطالب و پلتفرم فیلیمو احترامی‌برای مخاطب قائل نیستند.»
به هر حال و در نهایت شام ایرانی دست کم در قسمت اولش برنامه‌ای در باره آشپزی، مافیا و رقابت شرکت کنندگان بود، اما هیچ کدام از این‌ها نبود.
