سریال باد‌های ۱۲۰ روزه سیستان و مردمانی که امید زندگی ندارند
ماجرای باد‌های ۱۲۰ روزه و پراکنده شدن ریزگرد‌ها و بیماری‌های چشمی و تنفسی ناشی از آن در منطقه سیستان شامل پنج شهرستان زابل، زهک، هامون، هیرمند و نیمروز واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان سالهاست که برای مردم تکراری شده و این باد‌ها نه تنها زندگی مردم را مختل کرده بلکه عده‌ای را هم به مهاجرت وا داشته است.
حالا، اما این قصه پرغصه در پی بسته شدن کامل حق‌آبه رودخانه هیرمند از جانب کشور افغانستان و خشک شدن کامل تالاب بین‌المللی هامون، ماجرای غم‌انگیزتری دارد.
در این راستا خبرنگار تسنیم در منطقه سیستان به دنبال راهکار‌های علمی و عملیاتی جهت مدیریت کانون‌های ریزگرد سراغ کارشناسان می‌رود.
علی شهریاری کارشناس مدیریت منابع خاک و مدیر امور پژوهش دانشگاه زابل اظهار داشت: در خصوص ارتباط بین شرایط فیزیکی منطقه سیستان و گرد و غبار که یکی از منابع فیزیکی و منابع منطقه خاک است که منشأ اصلی گرد و غبار می‌شود، مطالعات زیادی در دانشگاه زابل پیرامون این موضوع توسط بنده و همکاران ما انجام شد و نتیجه این مطالعات نشان داد که می‌توانیم منطقه سیستان را به دو بخش دشت سیستان و بستر تالاب‌های هامون تقسیم کنیم.
وی افزود: در بحث دشت سیستان که از گذشته یک دشت سیلابی و دلتای رودخانه هیرمند بوده و به مرور زمان شکل گرفته است ما رسوبات ریزدانه را داریم، رسوبات عمدتاً به اصطلاح خاک‌شناسی سیلت هستند، ذرات سیلت اندازه ذره غالب در دشت سیستان و تالاب هامون است و یکی خصوصیت خاصی که این اندازه ذره دارند، حساس بودن به فرسایش آبی و بادی است.
شهریاری ادامه داد: برای مقابله با پراکنده شدن گرد و خاک هم باید توجه داشت که یکی از منابع اصلی همین بستر خاکی موجود است و به نظر می‌رسید باید یک کارگروه اجرائی و پژوهشی تشکیل شود و به برنامه‌ریزی کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت رسید.
این کارشناس و محقق حوزه مدیریت منابع خاک اضافه کرد: در بستر‌های گرد و غبار می‌توانیم از مالچ سنگریزه‌ای و در جا‌های که مشکل زیستی وجود ندارد حتی از مالچ نفتی استفاده شود برای کنترل و تثبیت این کانون‌ها و محل‌های برداشت که حساس‌تر هستند و جمعیت بیشتری را تحت تاثیر قرار می‌دهند انجام دهیم، ولی در مجموع اینکه از کدام روش برای کدام محل‌ها استفاده شود، نیاز است یک اجماع اجرائی و پژوهشی اتفاق بیافتد.
