هفت آرزو در بهار
مجید درخشانی
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: آغاز بهار برای هر کسی فصل آرزوست. فصلی که چیزهایی که در دلش دارد را به زبان می‌آورد بلکه در سال آینده شاهد تحقق آن‌ها باشد. اما این آرزوها همیشه یک زمزمه درونی نیست بلکه بسیاری مواقع بیان می‌شوند تا بلکه گوش شنوایی بیابند.
هرکس در دلش دسته‌های مختلفی از آرزو دارد. بعضی از آن‌ها شخصی هستند ولی برخی دیگر عمیقا به سرنوشت علایق عمومی انسان‌ها پیوند خورده‌اند. آرزوهای افراد برای جامعه‌شان، گروهشان و حرفه‌شان از این دسته دومند. گروه اول معمولا بیان نمی‌شوند اما دسته دوم غالبا بیان می‌شوند تا همگی برای به دست آوردنشان تلاش کنند.
من نیز به عنوان کسی که سال‌هاست موسیقی، حرفه و علاقه‌ام است امسال به رسم کهن آرزوهای خودم برای موسیقی سال 89 ایران را بیان می‌کنم تا هم گوش شنوایی بیابند و هم همه کسانی که دغدغه هایی چون من دارند در کنار من تلاش کنند تا این آرزوهای ذهنی لباس واقعیت بپوشند.
1- آرزوی اول این است که آثار خوب موسیقی ایرانی بتوانند راحت در دسترس مردم قرار بگیرد و دیگر برای پخش موسیقی نیاز به طی مراحل مجوز نباشد. یعنی این که اساتیدی که مسیر کارشان سال هاست مشخص است مجبور نشوند از کسانی که حتی شاگرد آن ها نیز محسوب نمی شوند مجوز بگیرند. امروز می بینیم که بسیاری از آثا بزرگ ماه ها و سال ها در انتظار مجوز می مانند و آرزو دراز که در سال 89 لزوم دریافت مجوز برای موسیقی از بین برود.
2- امیدوارم در سال 89 شوراهای تصمیم گیرنده در حوزه موسیقی به جای این که به طرح ایرادات جزئی بپردازند به کیفیت موسیقی توجه کنند.
3- آرزوی دیگرم برای سال 89 این است که این سال، سال پایان دسته بندی ها و بندبازی های دست و پاگیر در شوراهای تصمیم گیرنده در عرصه موسیقی باشد. امیدوارم بیش از هر چیز افراد در این مکان ها به فکر هنر و هنرمند باشند.
4- نسل جوان موسیقی ایران مشکلات زیادی دارند. خیلی هاشان مدت هاست در صفند تا بتوانند امکانات و مجوز اجرای کنسرت را به دست آورند. امیدوارم سال 89 سال رفع این مشکلات برای جوانان موسیقی ایران باشد.
5- امیدوارم که مراکز رسمی موسیقی و رسانه های عمومی حد و مرز موسیقی هنری و مبتذل را مشخص کنند و جایگاه ویژه ای برای موسیقی هنری در نظر بگیرمند. رسانه ها نیز به جای توجه به موسیقی های غیر هنری و گسترش آن ها به فکر موسیقی ارزشمند و تشویق آن باشند.
6- امیدوارم در سال آینده سیر نزولی کیفیت آموزش هنرستان های موسیقی در ایران به سیر صعودی تبدیل شود. لازمه این کار تغییر نگرش در شیوه گزینش است. من در بسیاری از کلاس هایی که تدریس کرده ام و دیده ام که بسیاری از آن ها که توانایی دارند بیرون مانده اند و کسانی با توانایی های کمتر پذیرفته شده اند. امیدوارم سال آینده سال تجدید نظر در این شیوه پذیرش در هنرستان ها باشد.
7- آرزوی آخرم هم اگر چند مستقیما به موسیقی مربوط نیست اما به گوش و صوت مربوط می شود. امیدوارم سال آینده مسئولان فکری به حال آلودگی صوتی بکنند که نه تنها برای گوش بلکه برای روح جامعه هم مضر است. امیدوارم در این سال آژیرهای گوش خراشی که هر روز در گوش های تمام مردم این شهر است به موسیقی های دلنشین تبدیل شوند.
برای همه بهاری پر از آرزو و سالی پر از تحقق آرزوها آرزو می کنم.
آفتاب: آغاز بهار برای هر کسی فصل آرزوست. فصلی که چیزهایی که در دلش دارد را به زبان می‌آورد بلکه در سال آینده شاهد تحقق آن‌ها باشد. اما این آرزوها همیشه یک زمزمه درونی نیست بلکه بسیاری مواقع بیان می‌شوند تا بلکه گوش شنوایی بیابند.هرکس در دلش دسته‌های مختلفی از آرزو دارد. بعضی از آن‌ها شخصی هستند ولی برخی دیگر عمیقا به سرنوشت علایق عمومی انسان‌ها پیوند خورده‌اند. آرزوهای افراد برای جامعه‌شان، گروهشان و حرفه‌شان از این دسته دومند. گروه اول معمولا بیان نمی‌شوند اما دسته دوم غالبا بیان می‌شوند تا همگی برای به دست آوردنشان تلاش کنند.
من نیز به عنوان کسی که سال‌هاست موسیقی، حرفه و علاقه‌ام است امسال به رسم کهن آرزوهای خودم برای موسیقی سال 89 ایران را بیان می‌کنم تا هم گوش شنوایی بیابند و هم همه کسانی که دغدغه هایی چون من دارند در کنار من تلاش کنند تا این آرزوهای ذهنی لباس واقعیت بپوشند.
1- آرزوی اول این است که آثار خوب موسیقی ایرانی بتوانند راحت در دسترس مردم قرار بگیرد و دیگر برای پخش موسیقی نیاز به طی مراحل مجوز نباشد. یعنی این که اساتیدی که مسیر کارشان سال هاست مشخص است مجبور نشوند از کسانی که حتی شاگرد آن ها نیز محسوب نمی شوند مجوز بگیرند. امروز می بینیم که بسیاری از آثا بزرگ ماه ها و سال ها در انتظار مجوز می مانند و آرزو دراز که در سال 89 لزوم دریافت مجوز برای موسیقی از بین برود.
2- امیدوارم در سال 89 شوراهای تصمیم گیرنده در حوزه موسیقی به جای این که به طرح ایرادات جزئی بپردازند به کیفیت موسیقی توجه کنند.
3- آرزوی دیگرم برای سال 89 این است که این سال، سال پایان دسته بندی ها و بندبازی های دست و پاگیر در شوراهای تصمیم گیرنده در عرصه موسیقی باشد. امیدوارم بیش از هر چیز افراد در این مکان ها به فکر هنر و هنرمند باشند.
4- نسل جوان موسیقی ایران مشکلات زیادی دارند. خیلی هاشان مدت هاست در صفند تا بتوانند امکانات و مجوز اجرای کنسرت را به دست آورند. امیدوارم سال 89 سال رفع این مشکلات برای جوانان موسیقی ایران باشد.
5- امیدوارم که مراکز رسمی موسیقی و رسانه های عمومی حد و مرز موسیقی هنری و مبتذل را مشخص کنند و جایگاه ویژه ای برای موسیقی هنری در نظر بگیرمند. رسانه ها نیز به جای توجه به موسیقی های غیر هنری و گسترش آن ها به فکر موسیقی ارزشمند و تشویق آن باشند.
6- امیدوارم در سال آینده سیر نزولی کیفیت آموزش هنرستان های موسیقی در ایران به سیر صعودی تبدیل شود. لازمه این کار تغییر نگرش در شیوه گزینش است. من در بسیاری از کلاس هایی که تدریس کرده ام و دیده ام که بسیاری از آن ها که توانایی دارند بیرون مانده اند و کسانی با توانایی های کمتر پذیرفته شده اند. امیدوارم سال آینده سال تجدید نظر در این شیوه پذیرش در هنرستان ها باشد.
7- آرزوی آخرم هم اگر چند مستقیما به موسیقی مربوط نیست اما به گوش و صوت مربوط می شود. امیدوارم سال آینده مسئولان فکری به حال آلودگی صوتی بکنند که نه تنها برای گوش بلکه برای روح جامعه هم مضر است. امیدوارم در این سال آژیرهای گوش خراشی که هر روز در گوش های تمام مردم این شهر است به موسیقی های دلنشین تبدیل شوند.
برای همه بهاری پر از آرزو و سالی پر از تحقق آرزوها آرزو می کنم.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید