خطر بیماری قلبی چگونه افزایش می‌یابد
به گزارش مدیسن نت، محققان دریافتند به ازای هر ۱ درصد افزایش در رسوبات چربی در ماهیچه‌ها، ۷ درصد افزایش خطر مرگ ناشی از قلب، حمله قلبی یا نارسایی قلبی وجود دارد.
به گفته محققان، حتی افرادی که BMI سالمی دارند نیز می‌توانند این رسوبات چربی پنهان را در عضلات خود داشته باشند. (BMI شاخص توده بدنی است که تخمینی از چربی بدن بر اساس قد و وزن است.)
در واقع، نتایج نشان می‌دهد که خطر قلبی مرتبط با ماهیچه‌های چرب مستقل از BMI و سایر عوامل خطر شناخته شده قلبی بود.
دکتر «ویویانی تاکوتی»، محقق ارشد و مدیر آزمایشگاه استرس قلبی در بیمارستان زنان و بریگهام بوستون، می‌گوید: «دانستن این موضوع که چربی بین ماهیچه‌ای خطر بیماری قلبی را افزایش می‌دهد، راه دیگری برای شناسایی افرادی که در معرض خطر بالا مشکلات قلبی هستند، بدون توجه به شاخص توده بدنی، در اختیار ما قرار می‌دهد.»
برای این مطالعه، محققان اسکن تصویربرداری را روی تقریباً ۶۷۰ بیمار که در بیمارستان بریگهام و زنان از نظر درد قفسه سینه یا تنگی نفس ارزیابی می‌شدند، انجام دادند.
برای ارزیابی عملکرد قلب بیماران از سی تی اسکن استفاده شد. این اسکن همچنین میزان و محل چربی و ماهیچه را در تنه آنها اندازه‌گیری کرد.
تیم تحقیق اندازه‌گیری به نام «نسبت ماهیچه‌های چرب» را برای تعیین کمیت میزان چربی پنهان در ماهیچه‌های هر بیمار ایجاد کردند.
تاکوتی گفت: «چربی بین ماهیچه‌ای را می‌توان در بیشتر عضلات بدن یافت، اما میزان چربی در افراد مختلف می‌تواند بسیار متفاوت باشد.»
سپس بیماران به مدت شش سال تحت نظر قرار گرفتند تا ببینند که آیا آنها فوت کرده‌اند یا به دلیل حمله قلبی یا نارسایی قلبی در بیمارستان بستری شده‌اند.
مشخص شد افرادی که چربی بیشتری در ماهیچه‌های خود دارند، بیشتر در معرض آسیب به رگ‌های خونی کوچکی هستند که برای خون‌رسانی به قلب کار می‌کنند، وضعیتی به نام اختلال عملکرد عروق کرونر.
به گفته محققان، خطر ابتلاء به اختلال عملکرد عروق کرونر به ازای هر ۱ درصد افزایش در نسبت ماهیچه‌های چرب، ۲ درصد افزایش می‌یابد.
نتایج نشان می‌دهد افرادی که سطح بالایی از ماهیچه‌های چرب داشتند و شواهدی از اختلال عملکرد عروق کرونر در آنها وجود داشت در معرض خطر مرگ، حمله قلبی و نارسایی قلبی قرار داشتند.
از سوی دیگر، افرادی که دارای مقادیر بیشتری عضله بدون چربی بودند، با خطر کمتری مواجه بودند و چربی ذخیره شده در زیر پوست خطر را افزایش نمی‌داد.
تاکوتی گفت: «در مقایسه با چربی زیر جلدی، چربی ذخیره شده در عضلات ممکن است به التهاب و تغییر متابولیسم گلوکز منجر شود که منجر به مقاومت به انسولین و سندرم متابولیک می‌شود.»
تاکوتی افزود: «به نوبه خود، این شرایط مزمن می‌تواند به رگ‌های خونی، از جمله آنهایی که خون قلب را تأمین می‌کنند، و خود عضله قلب آسیب برساند.»
به گفته محققان، نتایج نشان می‌دهد که معیار‌هایی مانند BMI یا اندازه دور کمر برای ارزیابی دقیق خطر بیماری قلبی در همه افراد کافی نیست.
تاکوتی گفت، متأسفانه هنوز مشخص نیست که چگونه می‌توان خطر قلبی را برای افراد دارای عضله چرب کاهش داد.
