قلعه نویی: پسرم فوتبالیست بدی نبود
امیر قلعه نویی در خصوص نگاه باشگاه‌ها به تیم‌های آکادمی و پایه اظهار داشت: ما در تیم‌های پایه خیلی ضعیف هستیم و این ضعف هم به خاطر زیرساخت‌هاست، چون از نظر نیروی انسانی بسیار قوی هستیم و استعداد‌های خوبی داریم. اما به دلیل ضعف در زیرساخت‌ها، سیستم درستی برای شناسایی و پرورش استعداد‌ها نداریم. همین موضوع باعث شده که بسیاری از استعداد‌ها هدر بروند. ما حتی در تیم ملی هم دیده‌ایم که برخی بازیکنان تازه در ۲۷ سالگی فرصت بازی پیدا می‌کنند، در حالی که در کشور‌های دیگر، مانند ژاپن، یک بازیکن در ۲۰ سالگی حداقل ۱۰۰ بازی بین‌المللی انجام داده است.
او ادامه داد: الان یکی از مشکلات تیم ملی ما همین است که برخی حرف‌های غیرکارشناسی و از روی بغض و کینه زده می‌شود. اما واقعیت این است که بازیکنان جوان در سایر کشور‌ها تجربه بازی‌های بین‌المللی بیشتری دارند، در حالی که ما هنوز در این زمینه ضعف داریم. یک مثال برای شما بزنم. روزی پسرم، هوتن، به من گفت: "بابا، من فوتبالیست خوبی می‌شوم؟ من به او گفتم: "اول سعی کن انسان خوبی برای جامعه باشی. دوم، مطمئن باش من برای تو به هیچکس زنگ نمی‌زنم. اگر قرار است فوتبالیست شوی، باید بر اساس توانایی‌هایت پیشرفت کنی. بعد‌ها هم که یک برنامه‌ای درباره او ساخته شد، سر تمرین استقلال به من گفت: بابا، اجازه بده بروم، چون نمی‌خواهم باعث آزار تو شوم. در حالی که فوتبالیست بدی هم نبود.
سرمربی تیم ملی تصریح کرد: مسئله مهم این است که فوتبال بیشتر متعلق به قشر ضعیف جامعه است. اگر سفارش و رابطه جایگزین استعداد شود، نه‌تنها فوتبال آسیب می‌بیند، بلکه انسانیت هم زیر سوال می‌رود. ما زمانی موفق می‌شویم که به تیم‌های پایه توجه جدی شود. من یک پیشنهاد دارم که قبلاً هم به آقای فتح‌الله‌زاده ارائه داده بودم، اما زیاد مورد توجه قرار نگرفت. پیشنهادم این است که بودجه در بودجه را اجرا کنیم. یعنی هر قراردادی که در باشگاه‌ها بسته می‌شود، مثلاً ۵۰۰ میلیارد یا حتی ۱۵۰۰ میلیارد تومان، باید درصدی از آن، مثلاً دو درصد، به تیم‌های پایه اختصاص یابد. اگر این طرح اجرایی شود، بسیاری از آلودگی‌های فوتبال از بین می‌رود و دیگر شاهد این نخواهیم بود که پدر و مادری بخواهد با پول، فرزندش را به تیمی وارد کند.
قلعه نویی در پایان خاطر نشان کرد: واقعاً مربیان تیم‌های پایه از مظلوم‌ترین افراد فوتبال هستند. بعد از آن داور‌ها و سپس مربیان پایه کمترین چشم‌داشت را دارند و زحمت زیادی می‌کشند. اما متأسفانه دیده نمی‌شوند. خواهش من از باشگاه‌ها این است که با همین طرح ساده بودجه در بودجه، هزینه‌ای برای تیم‌های پایه در نظر بگیرند، چراکه هرچقدر برای تیم‌های پایه هزینه کنیم، باز هم کم است.
