پرسپولیس مقابل شمس آذر شکست خورد تا در بزنگاهی که نیاز به پیروزی داشت نتواند خود را در کورش قهرمانی با تراکتور نگه دارد.
شکستی که باعث شد یک بار دیگر گروه منتقدی که از ابتدای فصل و با جدایی ترابی و به ویژه بیرانوند انتقادات زیادی را علیه باشگاه پرسپولیس و مدیریت آن مطرح میکردند باز هم انتقاداهای خود را ادامه دهند. اما واقعیت همانی بود که کارتال در نشست خبری بعد از بازی با شمس آذر مطرح کرد. این که "هیچ تیمی نمیتواند تمام بازی هایش را ببرد و شکست هم جزئی از فوتبال است"
به هرحال نمیتوان از این واقعیت گذشت که پرسپولیس هم به عنوان قدرت اول فوتبال باشگاهی ایران طی یک دهه اخیر میتواند شکست بخورد. میتواند پیروز نشود و یک فصل نیز قهرمانی را از دست بدهد که این خود فوتبال است و اگر غیر از این بود هرگز رقابتی وجود نداشت و بارسلون یا رئال هر فصل قهرمانی خود را تکرار میکرد.
در این میان البته که پرسپولیس میتوانست شرایط بهتری داشته باشد. از انتخاب گاریدو در ابتدای فصل گرفته تا برگزار نشدن بازیهای این تیم در استادیوم آزادی همگی میتوانست شرایط این تیم را تغییر دهد. کما این که استقلال نیز در این فصل راه به جایی نبرد و تیمهایی الان صدرنشین هستند که مشکل میزبانی نداشتند.
اما از سوی دیگر نیز میتوان به این موضوع نگاه کرد. این که اکثر تیمهای بزرگ پس از از دست دادن یک مربی باثیات و البته موفق طی چند سال، افت شدیدی کرده و شاید تا سالها نتوانند افتخارات قبلی خود را تکرار کنند.
پرسپولیس پس از قهرمانی در لیگ برتر در دوره اول و اتفاقاتی که برای پروین رخ داد، مربی - قهرمان خود را از دست داد و تا سالها قهرمان نشد تا این که سالها بعد افشین قطبی این تیم را قهرمان کرد و پس از آن نیز اتفاقی رخ نداد تا برانکو آمد و انقلابی در این تیم ایجاد کرد.
استقلال پس از جدایی امیر قلعه نویی به عنوان مربی- قهرمان چند دوره به جز زمان فرهاد مجیدی دیگر طعم قهرمانی را نچشیده است. در فوتبال دنیا نیز این مثالها وجود دارد که بارزترین آنها وضعیت منچستر یونایتد پس از جدایی فرگوسن بزرگ است.
با این دیدگاه جدا افتادن پرسپولیس از کورس قهرمانی با جدایی برانکو و یحیی گل محمدی به عنوان مربی -قهرمان از این تیم اتفاق عجیبی نیست و پرسپولیس باید برای بازگشت به دوران اوج یک بازنگری کلی در شرایط تیمی خود داشته باشد.
میانگین سنی بالای پرسپولیس حرف جدیدی نیست و باید به این تیم فرصت ریکاوری داد. این فصل شاید جامی نصیب پرسپولیس نشود. همان اتفاقی که در لیگ ۲۱ برای یحیی رخ داد و او جام حذفی را در تهران مقابل آلومینوم به رحمتی داد و حتی سوپرجام را نیز به نکونام واگذار کرد. اما با یک ریکاوری درست در لیگ ۲۲ و نقل و انتقالات موفقی که سرخها داشتند موفق شدند باز هم قهرمانیهای خود را تکرار کنند.
به هر روی تردیدی وجود ندارد که هوادار پرسپولیس بابت از دست دادن قهرمانی دلخور باشد. به ویژه مقابل تیمی که از همان ابتدای فصل حساسیتهای زیادی بین آنها شکل گرفت. اما ایجاد چنین فضایی با بهانه قراردادن جدایی یکی دو بازیکن بی تردید بی ربط به مسائل پشت پرده نیست که در مورد آن میتوان ساعتها صحبت کرد و البته این واقعیت بزرگ که در فوتبال هیچ تیمی نمیتواند همیشه برنده باشد.