نعمت حقیقی، پیش‌کسوت سینما درگذشت
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: نعمت حقیقی مدیر فیلم‌برداری پیش‌کسوت سینمای ایران شب گذشته (چهارشنبه، هشتم اردیبهشت‌ماه) درگذشت.
نعمت حقیقی متولد 1318 سال‌های نوجوانی اش را با گریز و پرهیز از درس و مدرسه سپری کرد؛ هر چه در کلاس درس احساس بیگانگی و خفقان می‌کرد از تاریکی سالن سینما لذت می‌برد.
قبل از اینکه تصمیمی جدی برای آینده اش بگیرد به کمک برادرش با یک دوربین عکاسی ارزان قیمت برای دل خوشی عکس می‌گرفت.
در سال چهارم متوسطه تحصیل را برای همیشه رها کرد و موقعی که فرخ غفاری جنوب شهر را می‌ساخت به‌عنوان کمک فیلم‌بردار با حقوق ماهیانه 250 تومان استخدام شد.
جلسات نمایش کانون فیلم که به همت غفاری برگزار می‌شد باعث آشنایی او با پاره ای از فیلم‌های مهم تاریخ سینمای جهان شد.
در چنین وضعی با کمک و موافقت غفاری تاریک‌خانه کوچکی در ایران نما دایر کرد و به طور حرفه‌ای به کار عکاسی مشغول شد.
گه‌گاه با دوربین فیلم‌برداری نماهای کوتاهی می‌گرفت و عکس‌های گرفته شده را در تانک عکاسی ظاهر و با آگراندیسمان چاپ می‌کرد.
بسیاری از شگردهای سینمایی و تروکاژهایی را که در آن زمان در ایران متداول نبود - یا حقیقی ندیده بود در همین تاریک‌خانه آموخت.
غفاری پس از ساختن فیلم ناموفق عروس کدومه؟ که حقیقی هم دستیار فیلم‌بردار و هم عکاس فیلم بود، پس از بستن قرار دادی با شرکت نفت برای تهیه چند فیلم مستند حقیقی را به عنوان فیلم‌بردار انتخاب کرد.
حاصل کار چنان بود که مهندس محسن بدیع در لابراتورش و غفاری به او دست مریزاد گفتند و به ادامه کار تشویق کردند.
در نیمه اول دهه 1340 ساخت تعدادی فیلم تبلیغاتی از نوشتن طرح تا فیلم‌برداری تدوین و صداگذاری به حقیقی محول شد و سپس او همراه گروه ابوالقاسم رضایی و جلال مقدم به عربستان رفت تا فیلم خانه خدا را با همکاری احمد شیرازی، محمود ایثاری و عباس دستمالچی فیلم‌برداری کند.
با تأسیس تلویزیون ملی ایران به توصیه غفاری فعالیت حقیقی در تلویزیون متمرکز شد. کار در تلویزیون، حقیقی را از فضای ناسالم سینما و جو نامطلوبی که آن را احاطه کرده بود دور کرد.
حقیقی براین عقیده است که اگر در آن زمان وارد سینمای ایران شده بود به طور قطع به یقین به سلک همان فیلم‌بردارانی می‌پیوست که سینمای ایران آن‌ها را هرز برده است.
با چنین عقیده‌ای است که وقتی مسعود کیمیایی به او پیشنهاد می‌دهد فیلم‌برداری نخستین فیلمش بیگانه بیا را به عهده بگیرد تمایلی نشان نمی‌دهد.
داش آکل نخستین همکاری گروهی کیمیایی، حقیقی، اسفندیار منفردزاده و بهروز وثوقی است.
از این به بعد حقیقی احساس می‌کرد که اندازه صفحه تلویزیون و قطع 16 میلی متری او را راضی نمی‌کند و مصمم شد تا نتیجه کارش را در روی پرده بزرگ سینما ببیند.
حقیقی در سال 1352 تنگسیر را برای امیر نادری در سازمان سینمایی پیام فیلم‌برداری کرد. اگر نادری و حقیقی استفاده زیادی از رنگ در فیلم رنگی تنگسیر نکردند ناصر تقوایی و حقیقی در فیلم سیاه و سفید نفرین به مطلوب ترین شکل از رنگ استفاده کردند.
شازده احتجاب پس از نفرین و داش آکل تجربه‌ای موفق در فیلم‌برداری سیاه و سفید است.
حقیقی و فرمان‌آرا به اقتضای داستانی که در روزهای پایانی یک شازده بیمار قجر را بیان می‌کند از گرفتن تصاویر دل‌پذیر و چشم نواز اجتناب کردند.
حقیقی بعد از شازده احتجاب در دوره‌ای یک دو ساله فیلم‌هایی ممل آمریکایی سازش، همسفر و خانه خراب را کار کرد.
حقیقی معتقد است در یک فیلم، اصل اساسی این است که فیلم‌بردار و کارگردان با یکدیگر تفاهم داشته باشند و روحیه یکدیگر را بشناسند، فقط در چنین حالتی است که از نتیجه همکاری رضایت خواهند داشت؛ در غیر این‌صورت فیلم‌بردار به وسیله‌ای مکانیکی بدل خواهد شد که وظیفه‌اش فقط گرفتن یک مجموعه عکس است.
دادشاه یکی از فیلم‌هایی است که کار با تفاهم کامل پیش رفت و حتی قبل از اینکه فیلم نامه نوشته شود حقیقی طرف مشورت کارگردان بوده است.
آفتاب: نعمت حقیقی مدیر فیلم‌برداری پیش‌کسوت سینمای ایران شب گذشته (چهارشنبه، هشتم اردیبهشت‌ماه) درگذشت. نعمت حقیقی متولد 1318 سال‌های نوجوانی اش را با گریز و پرهیز از درس و مدرسه سپری کرد؛ هر چه در کلاس درس احساس بیگانگی و خفقان می‌کرد از تاریکی سالن سینما لذت می‌برد.
قبل از اینکه تصمیمی جدی برای آینده اش بگیرد به کمک برادرش با یک دوربین عکاسی ارزان قیمت برای دل خوشی عکس می‌گرفت.
در سال چهارم متوسطه تحصیل را برای همیشه رها کرد و موقعی که فرخ غفاری جنوب شهر را می‌ساخت به‌عنوان کمک فیلم‌بردار با حقوق ماهیانه 250 تومان استخدام شد.
جلسات نمایش کانون فیلم که به همت غفاری برگزار می‌شد باعث آشنایی او با پاره ای از فیلم‌های مهم تاریخ سینمای جهان شد.
در چنین وضعی با کمک و موافقت غفاری تاریک‌خانه کوچکی در ایران نما دایر کرد و به طور حرفه‌ای به کار عکاسی مشغول شد.
گه‌گاه با دوربین فیلم‌برداری نماهای کوتاهی می‌گرفت و عکس‌های گرفته شده را در تانک عکاسی ظاهر و با آگراندیسمان چاپ می‌کرد.
بسیاری از شگردهای سینمایی و تروکاژهایی را که در آن زمان در ایران متداول نبود - یا حقیقی ندیده بود در همین تاریک‌خانه آموخت.
غفاری پس از ساختن فیلم ناموفق عروس کدومه؟ که حقیقی هم دستیار فیلم‌بردار و هم عکاس فیلم بود، پس از بستن قرار دادی با شرکت نفت برای تهیه چند فیلم مستند حقیقی را به عنوان فیلم‌بردار انتخاب کرد.
حاصل کار چنان بود که مهندس محسن بدیع در لابراتورش و غفاری به او دست مریزاد گفتند و به ادامه کار تشویق کردند.
در نیمه اول دهه 1340 ساخت تعدادی فیلم تبلیغاتی از نوشتن طرح تا فیلم‌برداری تدوین و صداگذاری به حقیقی محول شد و سپس او همراه گروه ابوالقاسم رضایی و جلال مقدم به عربستان رفت تا فیلم خانه خدا را با همکاری احمد شیرازی، محمود ایثاری و عباس دستمالچی فیلم‌برداری کند.
با تأسیس تلویزیون ملی ایران به توصیه غفاری فعالیت حقیقی در تلویزیون متمرکز شد. کار در تلویزیون، حقیقی را از فضای ناسالم سینما و جو نامطلوبی که آن را احاطه کرده بود دور کرد.
حقیقی براین عقیده است که اگر در آن زمان وارد سینمای ایران شده بود به طور قطع به یقین به سلک همان فیلم‌بردارانی می‌پیوست که سینمای ایران آن‌ها را هرز برده است.
با چنین عقیده‌ای است که وقتی مسعود کیمیایی به او پیشنهاد می‌دهد فیلم‌برداری نخستین فیلمش بیگانه بیا را به عهده بگیرد تمایلی نشان نمی‌دهد.
داش آکل نخستین همکاری گروهی کیمیایی، حقیقی، اسفندیار منفردزاده و بهروز وثوقی است.
از این به بعد حقیقی احساس می‌کرد که اندازه صفحه تلویزیون و قطع 16 میلی متری او را راضی نمی‌کند و مصمم شد تا نتیجه کارش را در روی پرده بزرگ سینما ببیند.
حقیقی در سال 1352 تنگسیر را برای امیر نادری در سازمان سینمایی پیام فیلم‌برداری کرد. اگر نادری و حقیقی استفاده زیادی از رنگ در فیلم رنگی تنگسیر نکردند ناصر تقوایی و حقیقی در فیلم سیاه و سفید نفرین به مطلوب ترین شکل از رنگ استفاده کردند.
شازده احتجاب پس از نفرین و داش آکل تجربه‌ای موفق در فیلم‌برداری سیاه و سفید است.
حقیقی و فرمان‌آرا به اقتضای داستانی که در روزهای پایانی یک شازده بیمار قجر را بیان می‌کند از گرفتن تصاویر دل‌پذیر و چشم نواز اجتناب کردند.
حقیقی بعد از شازده احتجاب در دوره‌ای یک دو ساله فیلم‌هایی ممل آمریکایی سازش، همسفر و خانه خراب را کار کرد.
حقیقی معتقد است در یک فیلم، اصل اساسی این است که فیلم‌بردار و کارگردان با یکدیگر تفاهم داشته باشند و روحیه یکدیگر را بشناسند، فقط در چنین حالتی است که از نتیجه همکاری رضایت خواهند داشت؛ در غیر این‌صورت فیلم‌بردار به وسیله‌ای مکانیکی بدل خواهد شد که وظیفه‌اش فقط گرفتن یک مجموعه عکس است.
دادشاه یکی از فیلم‌هایی است که کار با تفاهم کامل پیش رفت و حتی قبل از اینکه فیلم نامه نوشته شود حقیقی طرف مشورت کارگردان بوده است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید