رئال سه بار به پای خودش شلیک کرد
رئال مادرید این فصل بار دیگر در حسرت موفقیت ماند. تیمی که پس از کسب دوگانه درخشان لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا و تقویت با بهترین مهاجم جهان، کیلیان امباپه، قرار بود به تیمی افسانه‌ای تبدیل شود، اما این اتفاق رخ نداد.
فصل جاری خاکستری، غم‌انگیز و بی‌روح بوده و رئال یک عنوان دیگر را در مسابقه‌ای از دست داد که خود چندین بار به پای خود شلیک کرد. در فینال جام حذفی، مشکلات متعدد و متنوع تیم آشکار شد؛ از نحوه ساخت تیم و ترکیب اولیه گرفته تا عملکرد برخی بازیکنان و مهم‌تر از همه، حس تمام‌شدن سبک بازی، چه به دلیل خستگی تیم و چه به دلیل کمبود ایده سرمربی. اما حقیقت این است که رئال مادرید خود مسئول اصلی قهرمانی بارسلونا بود و اشتباهاتی مرتکب شد که شایسته تیمی در سطح اول نیست.
تلاش برای حفاظت از خطوط دفاعی، واگذاری مداوم مالکیت توپ، محدود کردن حملات به جرقه‌های فردی و نبود هیچ‌گونه ایده فوتبالی. سفیدپوشان قادر به انجام بیش از هشت پاس متوالی نبودند، توپ‌های بلند به عادت تبدیل شد و ایده این بود که بازی را طولانی کنند و از فرصت‌ها استفاده کنند. سپس، اولین اشتباه بزرگ رئال رخ داد.
در یکی از معدود ضدحملات، بلینگام سعی کرد با پاسی دقیق، وینیسیوس را در موقعیت تک‌به‌تک با شزنی قرار دهد. در آخرین لحظه، مدافعان بارسا توپ را قطع کردند و توپ به پدری رسید. این بازیکن با پاسی بلند، لامین یامال را صاحب توپ کرد، در حالی که بلینگام با دستانی روی سر از اشتباه خود حسرت می‌خورد. این اولین خطا بود، زیرا او از یارگیری پدری غافل شد و این بازیکن اسپانیایی مانند صاعقه به محوطه جریمه حریف رسید، در حالی که بازیکن انگلیسی از جریان بازی خارج شده بود.
رئال در این صحنه دفاع را بد سازماندهی کرد؛ چند بازیکن یک نفر را یارگیری کردند و موقعیت‌یابی ضعیفی در زمین داشتند. این موضوع به یامال اجازه داد به داخل حرکت کند، اما بدون گزینه زیاد، پدری از خط دوم مانند صاعقه وارد شد. این صحنه وضعیت رئال و به‌ویژه بلینگام را نشان داد. هیچ‌کس جلوی محوطه جریمه را نبست و بلینگام حتی در کادر نبود، زیرا از یارگیری غافل شده بود و این موضوع گل اول بارسلونا را آسان کرد. اشتباه فاحش در مفاهیم دفاعی تیم. در نیمه دوم، حال و هوا تغییر کرد، زیرا رئال محدودیت‌های خود را کنار گذاشت و با شدت بیشتری بازی کرد. این رویکرد بارسلونا را غافلگیر کرد و تحت فشار قرار داد.
در بهترین لحظه بازی رئال، گل‌های امباپه و شوامنی نتیجه را برگرداندند، اما درست زمانی که بازی به سمت پایان پیش می‌رفت، رئال بار دیگر خودش را مجازات کرد، با یک حرکت دفاعی ضعیف دیگر که ناشی از آرامش کاذب تیمی بود که فکر می‌کرد پیش از سوت پایان برنده است.
یک اشتباه زنجیره‌ای دیگر، گل تساوی فران تورس را به همراه داشت. فران گارسیا با شدت کافی به لامین یامال فشار نیاورد و به او اجازه داد توپی به پشت دفاع ارسال کند. رودیگر با قدم‌های آهسته و بدون شدت کافی، اجازه داد توپ زمین بخورد و به خروج کورتوا اعتماد کرد که دیر و بد رسید. بازیکن اسپانیایی، باهوش‌تر از هر دو، بین آنها نفوذ کرد و دروازه خالی را باز کرد. یک شلیک دیگر به پای سفیدپوشان.
با وجود خستگی جسمانی زیاد رئال، مشکل بیشتر روحی بود. در واقع، سفیدپوشان چندین فرصت برای پیش افتادن دوباره داشتند، اما نتوانستند آنها را به گل تبدیل کنند. برخلاف کنده که وقتی بازی به سمت ضربات پنالتی پیش می‌رفت، از یک اشتباه دیگر رئال استفاده کرد. پاس مودریچ و آرامش غیرقابل توجیه براهیم در انتظار توپ، به بازیکن فرانسوی اجازه داد توپ را برباید و گل پیروزی را بزند.
هر سه گل بارسلونا نتیجه اشتباهات واضح فوتبالی رئال بود، موقعیت‌هایی بسیار عجیب برای تیمی با بازیکنان در سطح قهرمان فعلی لیگ قهرمانان و لالیگا. دو اشتباه دفاعی، به علاوه یک اشتباه در شروع بازی، منجر به شکست در فینال جام حذفی شد.
فصل به پایان رسید و حالا زمان تصمیم‌گیری است، با تیمی که انتظارات را برآورده نکرده است. اگر سفیدپوشان می‌خواهند دوباره به جام برسند، باید تغییرات زیادی انجام دهند. این یک واقعیت تلخ است.
