صدای پای تغییر می‌آید؛ تاج تا کی و کجا می‌تواند از ژنرال حمایت کند؟
همه می‌دانند که میزبانی آمریکا در جام جهانی ۲۰۲۶ این دوره را برای ما به دوره‌ای خاص و ویژه تبدیل کرده است. ما برای چهارمین دوره متوالی به جام جهانی رسیده‌ایم و آماده هفتمین حضور در بالاترین سطح فوتبال دنیا می‌شویم. حالا همه صعود به دور حذفی را می‌طلبند و برای دومین بار، روز صعود تیم ملی یک مربی ایرانی روی نیمکت بود و شکی نیست که خیلی‌ها دوست دارند در آمریکا با یک مربی ایرانی روی نیمکت ایران از گروه بالا برویم.
حساسیت میزبانی آمریکا باعث شده که نتایج تیم ملی و اساساً فوتبال -با تمام حواشی- تبدیل به یک مسئله مهم ملی شود و از هر زاویه که نگاه کنید، این جام جهانی و شکستن طلسم صعود به دور دوم از همیشه مهمتر است. در کنار نتیجه، مردم نمایش دلچسب نیز از تیم ملی می‌خواهند و درست به همین دلیل کافا بیشتر از همیشه به چشم آمد.
ما بیشتر از باخت به ازبکستان و از دست دادن جام، به خاطر نمایش ضعیف تیم ملی ناامید شدیم و همین حالا ساعت به ساعت بر تعداد کسانی که خواهان تغییر روی نیمکت تیم ملی شده‌اند، افزوده می‌شود. زمزمه آمدن مربی خارجی به جای قلعه نویی بلندتر و بیشتر از همیشه به گوش می‌رسد. شایعاتی که در طول تاریخ ثابت شده وقتی از یک حجم معین بیشتر شوند، راهی تا تحقق ندارد!
کارشناسان می‌گویند با این تیم و این شرایط، اگر در قرعه‌کشی جام جهانی خودمان هم قرعه برداریم و همه چیز دست خودمان باشد، باز هم نمی‌توانیم امیدی داشته باشیم. چون ما در همین مقدماتی جام جهانی در گروهی افتادیم که خودمان رویمان نمی‌شد این رقبا را انتخاب کنیم! اما از قرقیزستان و کره شمالی هم در نیمه مربیان کم آوردیم!
فوتبالی‌ها کاری به نتیجه فینال کافا ندارند. حتی اگر ایران قهرمان می‌شد این روند تیم ملی نگران کننده است. ایران همچنان مشکل دفاع تیمی دارد و در فاز هجومی نیز متکی به ستاره هاست که اگر مهار شوند، ما برنامه جایگزین نداریم. این تیم نشانه‌ای از اینکه بتواند نمایشی خوب در جام جهانی ارائه کند، ندارد.
البته که مهدی تاج همیشه و در هر شرایطی از امیر قلعه نویی حمایت کرده، اما تحمل او هم ظرف و محدودیتی دارد و قدرت او هم نامحدود نیست. وقتی ما نه جوانگرایی کردیم، نه نتیجه می‌گیریم و نه نمایش تیم ملی کسی را راضی می‌کند، تاج تا کی و تا کجا می‌تواند دست امیر را محکم نگه دارد؟ اصلا چرا باید چنین کند؟
