لقب شوالیه برای آل‌پاچینو در جشنواره ونیز

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: آل پاچینو با مستند وایلد سالومه در این فستیوال ایتالیایی حضور خواهد داشت.

بنا بر اعلام هالیوود ریپورتر، پیش از این سینماگرانی چون تاکشی کیتانو و‌ سیلوستر استالونه موفق به دریافت این لقب از جشنواره فیلم ونیز شده‌اند.

شصت و هشتمین دوره‌ی جشنواره‌ی ونیز به‌عنوان قدیمی‌ترین رویداد سینمایی جهان در روزهای 31 اوت تا 10 سپتامبر 2011 (نهم تا نوزدهم شهریورماه) برگزار خواهد شد.

آل پاچینو 72 ساله با نام کامل «آلفردو جیمز پاچینو» و نام مستعار «سانی» از پرآوازه‌ترین بازیگران تاریخ سینماست که هشت‌بار نامزد جایزه اسکار شده است.
پاچینو که قد نسبتا کوتاهی (170 سانتی‌متر) در دنیای بازیگری دارد به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیگران در تمام دوران تاریخ سینما یاد می‌شود.

ورود او به عرصه بازیگری را باید سال 1969 دانست. پاچینو در این سال در فیلم «ناتالی و من» بازی کرد و دو سال پس از آن نیز ایفای نقشی در «وحشت در نیلی پارک» را پذیرفت. اما بازی در این دو فیلم هرگز او را راضی نکرد تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم «پدرخوانده» گرفت و نقش «مایکل کورلئونه» به او واگذار شد. در ابتدا کاپولا جک نیکلسون را برای ایفای نقش در پدر خوانده انتخاب کرد، اما نیکلسون این پیشنهاد را رد کرد چراکه به گفته خودش نقش یک ایتالیایی را باید یک ایتالیایی بازی کند و با این کار ناخواسته بزرگترین شانس زندگی پاچینو را به او بخشید. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید.

در سال 1973 او در فیلم‌های مترسک و سرپیکو بازی کرد. در مترسک نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در سرپیکو نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. وی در این فیلم نقش فرانک سرپیکو افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می‌کند. پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد، اما باز هم این جایزه نصیبش نشد. با این حال منتقدان، جایزه گلدن گلوب را به سبب بازی در سرپیکو به وی اهدا کردند.

از دیگر بازی‌های چشمگیر پاچینو می‌توان به حضورش در فیلم‌های پدرخوانده 2 (1974)، بعد از ظهر سگی (1975) و فیلم و عدالت برای همه (1979) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در همه این فیلم‌ها نامزد اسکار شد ولی بدان دست نیافت. او می‌گوید: «من برای اسکار بازی نمی‌کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی‌توانم رهایش کنم.»

او برای بازی در فیلم‌هایی چون کرامر علیه کرامر (1979)، اینک آخرالزمان و متولد چهارم جولای (1989) دعوت شد ولی او این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم اینک آخرالزمان او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد.»

دهه1990 را برای باید دهه نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم انقلاب (1985) مبتلا به ذات الریه شده و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود، در فیلم دریای عشق (1989) بار دیگر خوش درخشید.

جانی (1991)، گلن گری گلن راس (1992)، راه کارلیتو (1993)، مخمصه (1995)، تالار شهر (1996)، وکیل مدافع شیطان، دنی براسکو (1997) و خودی (فیلم) (1998) اشاره کرد. اما برترین فیلم او در این دهه، بوی خوش زن در سال 1992 است که جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند.

علاوه بر جایزه اسکار، جایزه گلدن گلاب نیز برای این فیلم از سوی منتقدان، به او اعطا شد. زمانی که نقش شیطان در فیلم وکیل مدافع شیطان (1997) را ایفا کرد، همه بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را نابغه خواندند.

در سال1996 از سوی انجمن گوتام جایزه ویژه یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی فستیوال بین المللی فیلم سن سباستین اسپانیا، جایزه مشابهی به او اهدا شد.

او در سال 2002 در فیلم بی‌خوابی نقش یک کارآگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه‌ای است. تاجر ونیزی (2004) را باید بهترین فیلم او از سال 2000 به بعد دانست.

پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه‌ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می‌تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکته برجسته در بیشتر بازیهای او این است که مخاطب را با خود همراه می‌سازد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می‌کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعاً بازیگر هستند.

کمتر بازیگری در سینمای جهان می‌توان یافت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می‌توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصر به فرد اوست و فیلم «پدرخوانده 2» اوج بازی وی با چشم‌هایش به‌شمار می‌رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه‌های جاودانه‌ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده است. به‌عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت کار در فیلم پدر خوانده 1 ، استعداد بی نظیرش را به نمایش می‌گذارد.

در میان ستاره‌های هالیوود، بازیگران انگشت‌شماری چون مارلون براندو را می‌توان یافت که صدایی مانند او داشته باشند.

«آل پاچینو» طی پنج دهه حضور فعال در دنیای سینما در فیلم‌های ماندگاری بازی کرده است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به پدرخوانده، سرپیکو، بعدازظهر سگی، عدالت برای همه، گشت‌زنی، صورت زخمی، بوی خوش زن، مخمصه، وکیل مدافع شیطان، کافه چینی، تاجر ونیزی، سیزده یار اوشن و قتل منصفانه اشاره کرد.

وی برای فیلم‌های «پدرخوانده»، «سرپیکو»، «پدرخوانده2»، «بعدازظهر سگی» «عدالت برای همه»، «گلن گلی گلنراس»، «دیک تریسی» و «بوی خوش زن» نامزد جایزه اسکار بود که برای فیلم آخری موفق به دریافت این جایزه شد.

جایزه بافتا بهترین بازیگر مرد، چهار جایزه گلدن گلوب، بهترین بازیگر جشنواره کارلووی واری، بهترین بازیگر جشنواره سن‌سباستین و دریافت شیرطلای افتخاری جشنواره ونیز در سال 1994 بخشی از افتخارات سینمایی این بازیگر سرشناس هستند.