گزارش یک روزنامه اروپایی از سوریه

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: روزنامه لوسوار چاپ بروکسل اخیرا با انتشار گزارشی درباره ماهیت حوادث خونین سوریه، نکاتی تامل برانگیز دربراه این حوادث مطرح کرده است.

به گزارش الف، متن این گزارش ۴بخشی به شرح زیر است:
دیکتاتور بر علیه دموکراسی، این است شعار ساده انگارانه ای که قرار است وضعیت ژئوپولیتیک سوریه را ترسیم کند.

اگر رژیم دمشق به حق مسئولیت جنایاتی را به عهده دارد، کارنامه سیاسی-ایدئولوژیک آن به دهن بعضی از قدرت های منطقه خوش نمی آید. در عین حال لاییک، ناسیونالیست، پان عرب، حامی فلسطین، متحد ایران، حزب الله،
ALBA و BRICS، نظام سوریه همه دلایل را برای عصبانی کردن واشنگتن، دیکتاتوریهای نفتی خلیج فارس، اسرائیل و گروه های سلفی دارد (۱).

چند نمونه از حقایق کشوری که تصور می کنیم باید مثل لیبی فروبپاشد:

۱. لاییسیته و مذهب حکومت
گفته می شود در سوریه، قدرت دست "یک مشت علوی" است (۲). در حالی که سوریه از سال ۱۹۷۳ یک حکومت لاییک است. علوی های بی سر وصدا، در عرصه مذهبی غایبند. اگر یک مذهب نهادینه در سوریه باشد آن هم اسلام سنی است.
مدارس قرآنی و مساجد در واقع از طریق وزارت موقوفات اداره می شوند. شکی نیست که انتقال سلسله ها و موروثی بودن آن جزو مشخصات رژیم است. مع الوصف این وضعیت غیر قابل قبول در همه منطقه دیده می شود چه جمهوری، چه پادشاهی، چه تئوکراسی: سعودی های عربستان سعودی، التهانی قطر، حریری های لبنان ... در مورد اسدها، فریاد خشمی که می شنویم کاملا جهت دار است. در صورتی که اسدها کشور را با بقیه بعثیست هایی که از آیین های مختلف هستند اداره می کنند.
۱۹ وزیر از کابینه ۳۱ نفری عادل صفار سنی هستند و به غیر از علوی ها، مسیحی، کرد، شیعه یا دروز هم حضور دارند.

۲. سلفیسم در سوریه، یک خطر واقعی
از زمان دوران بنی امیه، سوریه هم گهواره اسلام جهان شمول بوده است و هم جهاد بر ضد کفر. تز ابن طیمیه مفتش سنی سوری قرن چهاردهم میلادی هنوز در کشور جریان دارد. بین مریدان وی، شیخ الآرور یک "تله قرآنیست" سوری بسیار معروف است که در کانال سعودی وصال تی وی تهدید به "گوشت چرخ کردن علوی ها و انداختنش برای سگ ها" می کند. این شعار در باباعمرو، محله شورشیان حمص، "صلح طلب قبل از اینکه قتل عام علوی ها را شروع کنند"، فراگیر بود.
مشاور مذهبی الجزیره القرداوی دعوت به ریختن خون کفار حکومتی در دمشق می کند. و حقوقدان اصلی این شبکه، الوحیدان معتقد است کشتار یک سوم جمعیت سوری برای نجات دو سوم بقیه جایز است. (۳)
اهل سنتی که به این فتواها خیانت کنند هم در بین همان کفار قرار می گیرند. ساریا، پسر مفتی بزرگ سوریه، به این خاطر کشته شد که پدرش مخالف چنین رویکرد نفرت آمیزی بود. آیا این شگفت انگیز نیست که رسانه های ما دعوت به قتلی ر ا که در انظار میلیونها تماشاگر عرب دیده و شنیده می شود نادیده بگیرند؟

۳. تروریست خوب
در غرب، بازار ارتش سوریه آزاد رونق گرفته است. در حالی که این گروه، جهادیست هایی را بسیج می کند که از طرف سلطان سعودی بندر بن سلطان، اشاعه دهنده تروریسم بین المللی و دوست نزدیک بوش تغذیه مالی می شوند.
مدیریت شده توسط لیبیایی های مجرب القاعده، "ارتش آزاد" از حمایت لجستیک اطلاعات فرانسه نیز برخوردار است. (۴)
این بریگادها، اسامی مختلفی از فاتحان مسلمان را به یدک می کشند : خالدبن ولید، معاویه یا ابوبکر. ۲۱ دسامبر ۲۰۱۱ بریگاد فاروق، این شعبه "ارتش آزاد" در حمص که ۵ مهندس ایرانی را به گروگان گرفته بود ابتدا خود را "جنبش بر ضد اشاعه شیعه" می نامید. (۵)
همین ارتش آزاد بود که محله ای را بمباران کرد که در آن هشت سوری و ژیل ژاکیه خبرنگار فرانسوی جان خود را از دست دادند. (۶)
آئین گرایی "ارتش آزاد" شاهد خوبی است برای پیش بینی رفتار آنها در قبال اقلیتها در صورت رسیدن به قدرت. حمایت سرویس جاسوسی فرانسه از این سازمان تروریستی خیره کننده است.

۴. قربانیان بد
این هم پرسشی است که چرا قربانیان طرفدار رژِیم بر روی صفحه رادار رسانه های ما نمود پیدا نمی کنند؟
هیچکس از قتل محمد قبانی ۱۷ ساله، هکر ارتش سایبری سوری حرفی نزد. گروه او چندین سایت و همچنین صفحاتی از فیس بوک "SOIR" را هک کرده بودند (۷).
هیچکس از مرگ شکری ابو البورقول روزنامه نگار طرفدار دولت التورات به خشم نیامد.
چه طرفدار رژیم، چه ضد رژیم، تروریست یا صلح طلب همه "قربانیان"، به حساب حکومت نوشته می شوند. در این شرایط نباید آمار ۶۰۰۰ کشته ای که از طرف سازمان ملل اعلام شده است را زیر سوال برد؟ باشد که شیوع درام سوری و به خصوص قربانیان حمص، ما را وادار کند که در برابر پروپاگاند جنگ هوشیار باشیم. قبل از آنکه دمشق به دنبال طرابلس و بغداد در فهرست پایتخت های عرب بمباران شده قرار گرفته و از طرف قاضیانی
که خودشان خودشان را به این مقام منصوب کرده اند فتح و تحقیر شود.

(۱) هر چند بلوک BRICS متشکل از برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی
در برابر رای مجمع عمومی سازمان ملل در محکوم کردن سرکوب سوریه با شکاف
مواجه شد.
(۲) برنارد هانری لوی، فیلسوف فرانسوی و تئوریسین حمله به لیبی در مقاله
" قواعد بازی" ۱۶ نوامبر ۲۰۱۱
(۳) آسیا تایمز ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۱
(۴) روزنامه Le Canard enchaîné بیست و سه نوامبر ۲۰۱۱
(۵) اعلامیه فرستاده شده به دفتر فرانس پرس در نیکوزیا ۳ ژانویه ۲۰۱۲
(۶) روزنامه فیگارو ۲۰ ژانویه ۲۰۱۲
(۷) روزنامه بلژیکی که همین مقاله در آن به چاپ رسیده است.