امام زمان (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف) رحمت جهانيان

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ» .
ما تو را جز براى رحمت جهانيان نفرستاديم . 

به جز خاتم الأنبياء صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم و خاتم الأوصياء (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف)برای هيچ يك از اولياء ، انبياء و ائمّه اطهار عليهم‏السلام چنین وصفی بیان نشده ، و اين امتياز مخصوص آن دو بزرگوار مى‏باشد . 

اين امتياز نشان دهنده آن است كه دارنده و صاحب اين مقام از سعه وجودى خاصّى برخوردار است و داراى رحمتى گسترده ، وسيع و عام مى‏باشد و همه مخلوقات و موجودات را در همه اعصار و قرون در بر مى‏گيرد و به مخلوقى خاصّ و يا زمانى خاصّ تعلّق ندارد . به عبارت گوياتر صاحب اين مقام داراى رحمتى گسترده است كه همه هستى را در زير بال و پر خود دارد .

معناى عالمين :
بايد قدرى در معناى كلمه (عالمين) تأمل كنيم ؛ چرا كه با پى بردن به گستردگى معناى اين كلمه ، به گستردگى سفره رحمت آن جناب هم پى مى‏بريم . 

خداوند متعال مى‏فرمايد :
«الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ * الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» .
ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است * (خداوندى كه) بخشنده و بخشايشگر است . 

بر اساس اين آيه شريفه تربيت همه عالم در انحصار ذات اقدس ربوبى مى‏باشد ، دليل آن هم دو صفت رحمن و رحيم بودن خداوند متعال است . 

عالمين به صورت جمع ذكر شده است نه به صورت تثنيه يعنى همه عوالم وجود در پرتو رحمت الهى قرار دارد ، كه منظور از همه عوالم ، « عالم ملك و عالم ملكوت » مى‏باشد . 

« عالم مُلك » عالمى است كه ما آن را درك و احساس مى‏كنيم و مشهود و محسوس انسانها مى‏باشد . 

« عالم ملكوت » عالمى است كه مشهود و محسوس انسانهايى است كه مراحل و مقاماتى را در تهذيب نفس طى كرده‏اند و البته اين عالم را نمى‏توان با حواس ظاهرى شناخت و به آن پى برد .
«فَسُبْحَانَ الَّذِي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ» . 

پس منزّه است خداوندى كه ملكوت همه چيز در دست اوست ؛ و شما را به سوى او باز مى‏گرداند عالم ملك و ملكوت با همه وسعت و گستردگى آن ، تربيت شده خداوندى است كه ربّ العالمين و رحمان ورحيم است . 

ربانيّت (مربى گرى) و رحمانيّت الهى همه عوالم وجود را در بر مى‏گيرد و به همين دليل هيچ تفاوت و تناقضى بين عوالم ، چه عالم مُلك و چه عالم ملكوت ، وجود ندارد . لذا خداوند متعال مى‏فرمايد :
«الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقاً مَّا تَرَى فِي خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِن تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِن فُطُورٍ * ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ كَرَّتَيْنِ يَنقَلِبْ إِلَيْكَ الْبَصَرُ خَاسِأً وَهُوَ حَسِيرٌ» . 

همان كسى كه هفت آسمان را بر فراز يكديگر آفريد ؛ در آفرينش خداوند رحمان هيچ تضادّى و عيبى نمى‏بينى . بار ديگر نگاه كن ، آيا هيچ شكاف و خللى مشاهده مى‏كنى ؟! بار ديگر (به عالم هستى) نگاه كن ، سر انجام چشمانت (در جستجوى خلل و نقصان نا كام مانده) به سوى تو باز مى‏گردد در حالى كه خسته و ناتوان است .

معناى رحمانيّت الهى :
در آيه شريفه خداوند فرمودند هيچ تضادّ و تناقضى در مخلوقاتِ آن كسى كه داراى صفت «رحمن» است مشاهده نمى‏كنى . چنانكه مشاهده مى‏كنيد خداوند پس از آنكه خود را با صفت رحمانيّت معرفى كرد اين مطلب را بيان فرمود كه هيچ تناقضى در عالم وجود ندارد . در ميان فقها و علماء علم اصول قاعده‏اى وجود دارد كه مى‏فرمايند : « تعليق الحكم علی الوصف مشعرٌ بالعليّة » يعنى معلّق بودن و متوقف بودن يك حكم به صفتى نشان دهنده اين است كه آن صفت عامل و علّت به وجود آمدن حكم است . با اين توضيح ، اگر قاعده مذكور را به اين آيه سرايت دهيم در مى‏يابيم كه عدم وجود تناقض در آفريده‏هاى خداوند ريشه در رحمانيّت حضرت حق (سبحانه و تعالى) دارد .
خداوند متعال به دليل رحمانيّت خود ، هيچ تفاوتى بين مخلوقات نمى‏گذارد و وسعت رحمت او همه آفرينش را در بر مى‏گيرد و همه مخلوقات و موجودات متناسب با قابليّت دريافت و ظرفيّت وجودى خود از رحمانيّت الهى مستفيد و مستفيض مى‏گردند . 

دهنده‏اى كه به گُل نكهت وبه گِل جان داد به هر چه، هر چه سزا ديد حكمتش آن داد
در اين رابطه خداوند متعال در آيه ديگرى مى‏فرمايد :
«الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الاْءِنسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَيَانَ * الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ * وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ يَسْجُدَانِ» . 

خداوند رحمان * قرآن را تعليم فرمود * انسان را آفريد * و به او (بيان) را آموخت * خورشيد و ماه با حساب منظّمى مى‏گردند * و گياه و درخت براى او سجده مى‏كنند .

معناى رحيّميت الهى :
علاوه بر آن كه خداوند متعال رحمان است ، رحيم نيز مى‏باشد ؛ يعنى ذات اقدس ربوبى ، مربّى و تربيت كننده عالم ملكوت است و رحيم بودن خداوند متعال ، رحمت خاصّى است كه مخصوص عالم ملكوت مى‏باشد ، بدين دليل اين صفت در تمام قرآن به همراه اوصاف ديگرى ذكر شده است و به تنهايى و مستقلاً نيامده است . 

خداوند متعال رحمت خاصّ خود (رحيم) را نيز به رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم عنايت فرموده است . در اين رابطه خداوند متعال مى‏فرمايد : 

«لَقَدْ جَاءكُمْ رَسُولٌ مِّنْ أَنفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُم بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُوفٌ رَّحِيمٌ» .
به يقين رسولى از خود شما به سويتان آمد كه رنجهاى شما بر او سخت است ، و اصرار بر هدايت شما دارد ، و نسبت به مؤمنان رؤف و مهربان است .

امام زمان (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف) رحمان و رحيم :
با توجّه به آياتى كه تا به حال ذكر نموديم روشن گرديد كه خداوند متعال تربيت كننده همه عوالم و داراى يك رحمت عام و گسترده « رحمان » و يك رحمت خاصّ « رحيم » مى‏باشد و خداوند سبحان اين دو رحمت را به پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم هم تفويض كرده است ؛ زيرا ايشان مظهر تامّ و اتمّ اسم رحمان و رحيم مى‏باشند . 

با توجّه به حديث لوح در مى‏يابيم كه امام عصر (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف) نيز همانند رسول اللّه‏ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم مظهر اسم رحمان و رحيم مى‏باشند . نكته مهمّ آن كه اين وصف و امتياز مخصوص خاتم الأنبياء عليهم‏السلام و خاتم الأوصياء (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف) مى‏باشد و هيچ مخلوق و موجود ديگرى در اين وصف با آنان شريك نمى‏باشد . 

در دعاى عديله در رابطه با امام زمان (عجّل اللّه‏ فرجه الشريف) آمده است . 

« ببقائه بقيت الدّنيا وبيمنه رزق الورى وبوجوده ثبتت الأرض والسّماء » . 

دنيا به [بركت] وجود ايشان پا برجاست و به يمن وجود ايشان مردم از رزق و روزى بهره‏مند مى‏شوند و به وجود ايشان آسمان و زمين ثبات و قرار يافته است . 

جهان آفرينش طُفيل وجود ائمّه اطهار عليهم‏السلام است و به بركت آنان است كه مخلوقات و موجودات از روزى برخوردار و بهره‏مند مى‏گردند ، آنان وسايط فيض الهى هستند و قيام مخلوقات به وجود آنان است . قيوميّت ائمّه اطهار عليهم‏السلام با قيوميّت ذات اقدس حقّ منافات و تعارضى ندارد ، زيرا قيوميّت آنان به اذن الهى و در طول قيوميّت خداوند متعال قرار دارد .