شلیک احمدی نژاد به بازوی تجاری دولت یازدهم

 
مساحت کل نمایشگاه بین المللی تهران که در شمال پایتخت قرار دارد ، حدود ۸۵۰ هزار مترمربع است. در این عرصه ، ۱۲۰ هزار متر مربع فضای سر پوشیده، ۳۵ هزار متر مربع فضای باز نمایشگاهی، حدود ۲۲ هکتار فضای سبز و نیز ۲۱ هکتار راههای دسترسی به سالن ها و محوطه نمایشگاه وجود دارد. این زمین ها در منطقه ای خوش آب وهوا و گرانقیمت تهران، قرار دارد و برخی برآوردها حاکی از ان است که هر متر مربع زمین خالی در این منطقه، 20 میلیون تومان قیمت دارد.

این واگذاری تنها سه روز بعد از همایش تجلیل از احمدی نژاد توسط صداوسیما انجام شد؛ اقدامی که خارج از حوزه وظایف صداوسیما بود و اعتراضات بسیاری را برانگیخت مبنی بر این که صداوسیما وظیفه اطلاع رسانی و نقد و بررسی عملکرد دولت را دارد نه اینکه برای احمدی نژاد مراسم تجلیل بگیرد.
حال با این واگذاری ، ذهن ها مشغول ارتباط بین این دو شده است: تجلیل صدا و سیما از رئیس دولت و مصوبه دولت برای دادن زمین نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما!

قضیه وقتی عجیب تر می شود که به یاد بیاوریم ، طبق اعلام شرکت سهامی نمایشگاه های بین المللی جمهوری اسلامی ایران ، پیشتر بحث واگذاری زمین نمایشگاه به صدا و سیما ، در کمیسیون های دولت بررسی و رد شده بود.

فارغ از همه این مباحث ، جدی ترین موضوع در این باره ، قطع بازوی نمایشگاهی بخش بازرگانی کشور است و این در حالی است که نمایشگاه های بین المللی ، جزء لاینفک تجارت بین المللی است.
آیا دولت که نمایشگاه بین المللی را هدیه می دهد ، مکان جایگزین برای آن تدارک دیده است؟
 پاسخ منفی است و لذا این پرسش به وجود می آید که بعد از واگذاری این مجموعه به صدا و سیما ، نمایشگاه های تخصصی کشورمان به ویژه آنهایی که بین المللی هستند - مانند نمایشگاه های صنعت نفت و ساختمان و فرش و ... - در کجا برگزار خواهد شد؟

نکته قابل توجه این که محل فعلی نمایشگاه بین المللی ، از حدود نیم قرن پیش ، با همین هدف احداث شد و لذا زیرساخت های آن هم در بدو امر و هم در طول زمان ، بر پایه نیازهای نمایشگاهی شکل گرفته است و لذا نمی توان به سادگی ، مکان دیگری ، مانند مصلای تهران -که اساساً کاربری دیگری دارد- را به نمایشگاه های تخصصی بین المللی اختصاص داد و با آبرو و منافع کشور بازی کرد.

نکته جالب این که دولت احمدی نژاد ، بعد از این که خودش 8 سال از محل نمایشگاه استفاده کرد ، در روزهای آخر عمرش ، آن را واگذار می کند تا دولت بعدی ، با خلأ نمایشگاهی برای تجارت بین المللی خودش مواجه شود و احتمالاً یک اختلاف حقوقی و سیاسی جدی بین دولت یازدهم و صدا و سیما، ایجاد شود.

اگر این نمایشگاه واقعاً به درد دولت نمی خورد ، چرا پیشتر این واگذاری تصویب نشده بود؟

هیات دولت باید توضیح دهد که با کدام استناد قانونی، کل زمین های نمایشگاه بین المللی تهران را به صداوسیما واگذار می کند؟ آیا صرف همسایگی صداوسیما و نمایشگاه بین المللی و برگزاری تجلیل از احمدی نژاد، دلیل این اقدام است؟
محمد رضا رحیمی معاون رئیس جمهور هم در این باره اظهارنظر نکرده است و تنها به گفتن این مطلب اکتفا کرد که "صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از این جهت مهم است که هم‌اکنون در دنیا یکه‌تاز است و همه شبکه‌های قدرت‌های ظالم و کفر جهانی در مقابلش قرار دارند. بنابراین توسعه صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از سوی دولت یک ضرورت است و امروز به شدت مورد توجه قرار گرفته و باید امکانات لازم برای توسعه آن داده شود."

واقعاً کدام عقل سلیم این توجیه را می پذیرد که یک بخش مهم از تجارت بین المللی کشور را باید قربانی صدا و سیما کرد و این اقدام را با  توجیهاتی مانند تقابل صدا و سیما با شبکه های کفر و ظلم توجیه کرد؟ اگر صدا وسیما چنین جایگاه رفیعی دارد ، آیا آقایان در روزهای آخر عمر دولت شان به این نتیجه رسیده اند و این چنین حاتم بخشی می کنند؟!

 
 اعطای زمین های نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما لزوماً منجر به توسعه صدا و سیما نمی شود.
 صدا و سیما هم اکنون زمین های بسیاری را در اختیار دارد و اگر به دنبال توسعه ارضی است می تواند از این زمین های بلااستفاده استفاده کند.
وانگهی توسعه یک سازمان، به روز کردن اندیشه حاکم بر آن است. با حاکم کردن اندیشه جدید بر صدا و سیما می توان کارآیی آن را افزایش داد و توسعه داد. توسعه صداوسیما در گرو کسب اعتماد و عملکرد قانونی و اخلاقی این رسانه است نه این که آن را به یک زمین دار بزرگ تبدیل کنند.

 جهت اطلاع معاون اول رئیس جمهور بد نیست اشاره شود که در حال حاضر شبکه الجزیره با مخاطبان گسترده و تاثیر گذاری فراوان در جهان زیر 1000 نفر نیرو دارد.
ساختمان این شبکه در بخشی از محوطه رادیوتلویزیون دولتی قطر قرار دارد و حتی حسنی مبارک رئیس جمهور وقت مصر به هنگام بازدید از دفتر الجزیره، از کوچک بودن ساختمان آن تعجب کرده بود و آن را شبکه ای درون قوطی کبریت توصیف کرده بود.

این در حالی است که براساس آمارهای غیررسمی صداوسیمای ایران حدود 46 هزار نفر نیرو دارد.
 اگر توجیهات حاضر برای دادن زمین به صدا و سیما قابل پذیرش باشد، دور از ذهن نیست که در آینده پارک لاله، پارک جمشیدیه، پارک هنرمندان و پارک ساعی هم در راستای "توسعه" صداوسیما، به این سازمان واگذار شوند تا در تقابل با کفر و ظلم جهانی موفق تر(!) شود.

گذشته از همه این بحث ها ، اگر روزی به واسطه ایجاد محلی مناسب و آبرومند برای نمایشگاه های بین المللی ، قرار بر تغییر کاربری فضای کنونی نمایشگاه بین المللی باشد ، بهترین گزینه نه واگذاری آن به صدا و سیما یا هر نهاد دیگر ، که تبدیلش به بوستان عمومی برای بهره مندی همه شهروندان است.

احمدی نژاد خود زمانی شهردار تهران بود و با مشکلات فضای سبز تهران و هزینه های هنگفت ایجاد بوستان های عمومی آشناست و شگفت این که او با نادیده گرفتن همه دانسته هایش ، این چنین رفتار می کند و دولت آینده را از نمایشگاه بین المللی و مردم را از یک بوستان عمومی محروم می کند ، مردمی که هم اکنون این امکان را دارند که مدام از فضای سبز و زیبای آن استفاده کنند و لذت ببرند ولی بعد از واگذاری اش به صدا و سیما ، فقط از بیرون می توانند کیوسک نگهبانی ، درختان سرسبز و مناره بلند مسجدش را ببینند و دعاگوی باعث و بانی چنان وضعی شوند!

جا دارد نهادهای نظارتی وارد موضوع شوند و اجازه این مشکل آفرینی بزرگ را به دولت ندهند.

منبع:عصر ایران