نکاتی درباره سخنان اخیر رییس مجلس خبرگان رهبری
تبریک مشروط به حسن روحانی!
«ناظم الاطبا» می گوید « تبریک، دعای برکت و میمنت عرضه کردن و مبارک باد گفتن» است. با احترام به شخصیت آیت الله مهدوی کنی می توان پرسید آیا دعاهای دیگر را نیز به صورت مشروط و به شرط و شروط بر زبان می آورند؟ به خاطر نداریم ایشان و دیگر فقیهان کسی را به شرط ، دعا کرده باشند.
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: مهرداد خدیر- «ممکن است ما به ایشان - دکتر حسن روحانی - رای نداده باشیم ولی ایشان رییس جمهور همه هستند. البته همان طور که امام و رهبری در مراسم تنفیذ می گویند ما به صورت مطلق تنفیذ نمی کنیم تبریک و تقاضای ما نیز مشروط است و در واقع به شرط و شروطی است.»
این سخنان را آیت الله محمد رضا مهدوی کنی رییس مجلس خبرگان رهبری در اجلاسیه اخیر بیان کرده اند و به سبب این که شاید بی سابقه یا کم سابقه باشد ذکر نکاتی درباره آن خالی از فایده نیست:
نخست این که «تبریک» آن گونه که «ناظم الاطبا» می گوید: «دعای برکت و میمنت عرضه کردن و مبارک باد گفتن» است. با احترام به شخصیت آیت الله مهدوی کنی می توان پرسید آیا دعاهای دیگر را نیز به صورت مشروط و به شرط و شروط بر زبان می آورند؟ به خاطر نداریم ایشان و دیگر فقیهان کسی را به شرط ، دعا کرده باشند.
دیگر این که تبریک، تنها یک «لفظ» است و تعهدی را در پی ندارد. حال آن که تنفیذ یک «فعل» است و مقایسه تبریک با تنفیذ از این حیث درست نیست. ضمن این که مطابق قانون اساسی «امضا»ی حکم ریاست جمهوری پس از انتخاب به این مقام در زمره وظایف و اختیارات رهبری است.
امام و رهبری نیز همواره احکام روسای جمهور را امضا و اصطلاحا تنفیذ کرده اند تا از یک سو شایبه کسانی که صرف اتکا به آرای عمومی را کافی نمی دانند و منبع شرعی را ملاک قرار می دهند زدوده شود و از جانب دیگر تشریفات قانونی به کمال رعایت شده باشد و همواره تصریح شده « به پیروی از رای مردم ». این که امام و رهبری اضافه می کردند « بدیهی است که این تنفیذ تا زمانی اعتبار دارد ...» نیز از باب تذکر است نه این که امضای آنان را مشروط سازد. یا حکمی امضا می شود یا نمی شود ( البته همواره امضا شده) و امضای مشروط در این مورد مصداق ندارد.
آقای مهدوی تصریح می کنند « ممکن است ما به ایشان رای نداده باشیم ولی ایشان رییس جمهور همه هستند». در این مورد نیز می توان یادآور شد تبریک، من باب تصدی مقام یا کسب موفقیت یا رخدادی مثبت در زندگی یک شخص ابراز می شود و ربطی به نقش تبریک گوینده در اتفاق موجب تبریک ندارد. کما این که رییس جمهور یک کشور خارجی که انتخاب رییس جمهور جدید ایران را تبریک می گوید طبعا هیچ دخالت و مدخلیتی نداشته است. رییس مجلس خبرگان رهبری فارغ از هر نگاهی که به رییس جمهوری داشته باشند به لحاظ پروتکلی و تشریفاتی تبریک می گوید. این که تبریک گوینده به تبریک گیرنده رای داده یا نه موضوعی ثانوی است.
شرط گذاری برای یک تبریک مثل این است به فردی که تازه پدر شده بگوییم « قدم نو رسیده مبارک اما مشروط به آن که فرزند صالحی از کار دربیاید! ». حال آن که تبریک می گوییم تا خرسندی و شادمانی خود را ابراز کنیم. همین! نه این که به خاطر این تبریک مسوول تمام اقوال و افعال آن شخص در آینده باشیم .
با این حال صداقت و صراحت آیت الله را باید ستود. زیرا می دانیم نه تنها ایشان به دکتر روحانی رای نداده اند بلکه با کاندیداتوری روحانی هم مخالف بوده و در عمل از دکتر ولایتی حمایت می کردند و قبل از آن نیز قرار بود از بین 5 نفر یکی را انتخاب کنند که در نهایت هیچ یک کاندیدا نشد.
حسن روحانی اگرچه عضو ارشد جامعه روحانیت مبارز بوده ولی از سال 88 در هیچ یک از جلسات آن شرکت نمی کرد و کاندیدا شدن آن نیز قطعا بدون جلب موافقت دبیرکل این تشکل – مهدوی کنی – بوده است. غرض این نیست که گفته شود اختلافات درون حزبی در کلام رییس مجلس خبرگان رهبری جاری شده بلکه به نظر می رسد آیت الله در عین ابراز نوعی ناخرسندی از نتیجه انتخابات انتظارات خود را نیز مطرح کرده اند.
حسن روحانی، نماینده استان تهران در خبرگان رهبری است و از این حیث از دیگر نامزدها متمایز بود. به این خاطر تصور می شد آیت الله مهدوی کنی از این که رای 19 میلیونی مردم متوجه یک عضو این مجلس شده ابراز خرسندی یا به کسوت روحانی او اشاره کنند اما ترجیح دادند فارغ از این تعارفات، واقعیت تفکر و تعلق سیاسی او را بازگویند.
هیچ یک اما از شگفتی تعبیر «تبریک مشروط» نمی کاهد. نکته پایانی نیز این که میان تنفیذ و ریاست جمهوری نسبتی برقرار است و اگر هم قید مشروط ذکر شود – که نشده است- موجه جلوه می کند اما رییس جمهور را به لحاظ ارگانیک و ساختاری با مجلس خبرگان چه کار که «شرط و شروط» بگذارند؟
منبع: عصر ایران
این سخنان را آیت الله محمد رضا مهدوی کنی رییس مجلس خبرگان رهبری در اجلاسیه اخیر بیان کرده اند و به سبب این که شاید بی سابقه یا کم سابقه باشد ذکر نکاتی درباره آن خالی از فایده نیست:
نخست این که «تبریک» آن گونه که «ناظم الاطبا» می گوید: «دعای برکت و میمنت عرضه کردن و مبارک باد گفتن» است. با احترام به شخصیت آیت الله مهدوی کنی می توان پرسید آیا دعاهای دیگر را نیز به صورت مشروط و به شرط و شروط بر زبان می آورند؟ به خاطر نداریم ایشان و دیگر فقیهان کسی را به شرط ، دعا کرده باشند.
دیگر این که تبریک، تنها یک «لفظ» است و تعهدی را در پی ندارد. حال آن که تنفیذ یک «فعل» است و مقایسه تبریک با تنفیذ از این حیث درست نیست. ضمن این که مطابق قانون اساسی «امضا»ی حکم ریاست جمهوری پس از انتخاب به این مقام در زمره وظایف و اختیارات رهبری است.
امام و رهبری نیز همواره احکام روسای جمهور را امضا و اصطلاحا تنفیذ کرده اند تا از یک سو شایبه کسانی که صرف اتکا به آرای عمومی را کافی نمی دانند و منبع شرعی را ملاک قرار می دهند زدوده شود و از جانب دیگر تشریفات قانونی به کمال رعایت شده باشد و همواره تصریح شده « به پیروی از رای مردم ». این که امام و رهبری اضافه می کردند « بدیهی است که این تنفیذ تا زمانی اعتبار دارد ...» نیز از باب تذکر است نه این که امضای آنان را مشروط سازد. یا حکمی امضا می شود یا نمی شود ( البته همواره امضا شده) و امضای مشروط در این مورد مصداق ندارد.
آقای مهدوی تصریح می کنند « ممکن است ما به ایشان رای نداده باشیم ولی ایشان رییس جمهور همه هستند». در این مورد نیز می توان یادآور شد تبریک، من باب تصدی مقام یا کسب موفقیت یا رخدادی مثبت در زندگی یک شخص ابراز می شود و ربطی به نقش تبریک گوینده در اتفاق موجب تبریک ندارد. کما این که رییس جمهور یک کشور خارجی که انتخاب رییس جمهور جدید ایران را تبریک می گوید طبعا هیچ دخالت و مدخلیتی نداشته است. رییس مجلس خبرگان رهبری فارغ از هر نگاهی که به رییس جمهوری داشته باشند به لحاظ پروتکلی و تشریفاتی تبریک می گوید. این که تبریک گوینده به تبریک گیرنده رای داده یا نه موضوعی ثانوی است.
شرط گذاری برای یک تبریک مثل این است به فردی که تازه پدر شده بگوییم « قدم نو رسیده مبارک اما مشروط به آن که فرزند صالحی از کار دربیاید! ». حال آن که تبریک می گوییم تا خرسندی و شادمانی خود را ابراز کنیم. همین! نه این که به خاطر این تبریک مسوول تمام اقوال و افعال آن شخص در آینده باشیم .
با این حال صداقت و صراحت آیت الله را باید ستود. زیرا می دانیم نه تنها ایشان به دکتر روحانی رای نداده اند بلکه با کاندیداتوری روحانی هم مخالف بوده و در عمل از دکتر ولایتی حمایت می کردند و قبل از آن نیز قرار بود از بین 5 نفر یکی را انتخاب کنند که در نهایت هیچ یک کاندیدا نشد.
حسن روحانی اگرچه عضو ارشد جامعه روحانیت مبارز بوده ولی از سال 88 در هیچ یک از جلسات آن شرکت نمی کرد و کاندیدا شدن آن نیز قطعا بدون جلب موافقت دبیرکل این تشکل – مهدوی کنی – بوده است. غرض این نیست که گفته شود اختلافات درون حزبی در کلام رییس مجلس خبرگان رهبری جاری شده بلکه به نظر می رسد آیت الله در عین ابراز نوعی ناخرسندی از نتیجه انتخابات انتظارات خود را نیز مطرح کرده اند.
حسن روحانی، نماینده استان تهران در خبرگان رهبری است و از این حیث از دیگر نامزدها متمایز بود. به این خاطر تصور می شد آیت الله مهدوی کنی از این که رای 19 میلیونی مردم متوجه یک عضو این مجلس شده ابراز خرسندی یا به کسوت روحانی او اشاره کنند اما ترجیح دادند فارغ از این تعارفات، واقعیت تفکر و تعلق سیاسی او را بازگویند.
هیچ یک اما از شگفتی تعبیر «تبریک مشروط» نمی کاهد. نکته پایانی نیز این که میان تنفیذ و ریاست جمهوری نسبتی برقرار است و اگر هم قید مشروط ذکر شود – که نشده است- موجه جلوه می کند اما رییس جمهور را به لحاظ ارگانیک و ساختاری با مجلس خبرگان چه کار که «شرط و شروط» بگذارند؟
منبع: عصر ایران
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید