روحانی راهی را می رود که مردم خواستند
این اولین سازوکار در یک نظام مردم سالار و قانونی است که بگذاریم رئیس جمهور منتخب به حداقل وعده هایی که به مردم داده است عمل نماید چراکه مردم به او اعتماد کرده اند و احترام به خواست و اراده مردم، یک تکلیف است.
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: سرویس سیاسی - شهروز ابراهیمی*- انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری ایران در شرایطی برگزار شد که به اذعان همگان، تمام طیف های سیاسی درون نظام یا کاندیدایی را بطور مستقیم روانه رقابت نموده و یا از کاندیدایی مشترک حمایت کردند. در این میان در عرف مردم، تقابل میان دو رویکرد سعید جلیلی و حسن روحانی، تعیین کننده گفتمان پیروز در انتخابات بود. پس از آن که مردم برنامه های نامزدهای انتخاباتی را در تلویزیون دیدند، نامزدی را که بهترین برنامه ها را با توجه به شرایط، واقعیت ها و قابلیت های موجود ارائه داد، انتخاب کردند.
وقتی مردم به دکتر روحانی رأی دادند بدون تردید به برنامه های وی رأی دادند و اگر به آقای جلیلی و دیگر کاندیداها رأی ندادند یعنی به برنامه ها و تفکر و اندیشه های آن ها رأی ندادند.
در این میان یکی از برنامه های مهم آقای روحانی موضوع فرهنگ بود که بسیار مورد توجه و دقت مخاطبان بود. وی این موضوع را که فرهنگ الزاما باید متولی دولتی داشته باشد زیاد نمی پذیرفت.
موضوعاتی چون نحوه برخورد با مردم در سطح جامعه، حجاب و عفاف، تأتر، سینما... از محورهایی بودند که درباره تمرکززدایی مدیریت آن ها از نهادهای دولتی به سمت نهادهای صنفی مربوطه، بحث های جدی انجام گرفت.
حال نباید رئیس جمهوری که مردم به نظرات و تفکرات وی رأی داده اند، به تعهدات خود عمل نماید؟ و اگر راجع به وعده ای که به مردم داده است سخن بگوید، آیا بایستی اینچنین علیه وی موضع گیری شود و شبنامه و روزنامه ... علیه او منتشر گردد! آیا این تبلیغات وسیع و پخش شبنامه و تراکت در واقع علیه همان مردمی نیست که به روحانی رأی داده اند؟
اگر ما واقعأ به رای مردم احترام می گذاریم و میزان را رأی مردم می دانیم، پس چطور به خواسته های مردم احترام نمی گذاریم و مانع از آن می شویم که دولت بتواند به وعده های خود جامه عمل بپوشاند. این اولین سازوکار در یک نظام مردم سالار و قانونی است که بگذاریم رئیس جمهور منتخب به حداقل وعده هایی که به مردم داده است عمل نماید چراکه مردم به او اعتماد کرده اند و احترام به خواست و اراده مردم، یک تکلیف است.
بسی مایه تاسف است که عده ای خود سر (که در واقع چندان هم خود سر نیستند و از حاشیه امنیت برخوردارند) سخنرانی ها را برهم می زنند و از توهین به شخصیت ها و حتی رئیس جمهور منتخب، ابایی ندارند. چنین شیوه ای در اداره فرهنگی جامعه در سال های گذشته، اثرات خود را نشان داده است و البته رضایت مردم از چنین شیوه ای نیز در انتخابات ریاست جمهوری به محک گذاشته شد.
• استادیار روابط بین الملل دانشگاه اصفهان
آفتاب: سرویس سیاسی - شهروز ابراهیمی*- انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری ایران در شرایطی برگزار شد که به اذعان همگان، تمام طیف های سیاسی درون نظام یا کاندیدایی را بطور مستقیم روانه رقابت نموده و یا از کاندیدایی مشترک حمایت کردند. در این میان در عرف مردم، تقابل میان دو رویکرد سعید جلیلی و حسن روحانی، تعیین کننده گفتمان پیروز در انتخابات بود. پس از آن که مردم برنامه های نامزدهای انتخاباتی را در تلویزیون دیدند، نامزدی را که بهترین برنامه ها را با توجه به شرایط، واقعیت ها و قابلیت های موجود ارائه داد، انتخاب کردند. وقتی مردم به دکتر روحانی رأی دادند بدون تردید به برنامه های وی رأی دادند و اگر به آقای جلیلی و دیگر کاندیداها رأی ندادند یعنی به برنامه ها و تفکر و اندیشه های آن ها رأی ندادند.
در این میان یکی از برنامه های مهم آقای روحانی موضوع فرهنگ بود که بسیار مورد توجه و دقت مخاطبان بود. وی این موضوع را که فرهنگ الزاما باید متولی دولتی داشته باشد زیاد نمی پذیرفت.
موضوعاتی چون نحوه برخورد با مردم در سطح جامعه، حجاب و عفاف، تأتر، سینما... از محورهایی بودند که درباره تمرکززدایی مدیریت آن ها از نهادهای دولتی به سمت نهادهای صنفی مربوطه، بحث های جدی انجام گرفت.
حال نباید رئیس جمهوری که مردم به نظرات و تفکرات وی رأی داده اند، به تعهدات خود عمل نماید؟ و اگر راجع به وعده ای که به مردم داده است سخن بگوید، آیا بایستی اینچنین علیه وی موضع گیری شود و شبنامه و روزنامه ... علیه او منتشر گردد! آیا این تبلیغات وسیع و پخش شبنامه و تراکت در واقع علیه همان مردمی نیست که به روحانی رأی داده اند؟
اگر ما واقعأ به رای مردم احترام می گذاریم و میزان را رأی مردم می دانیم، پس چطور به خواسته های مردم احترام نمی گذاریم و مانع از آن می شویم که دولت بتواند به وعده های خود جامه عمل بپوشاند. این اولین سازوکار در یک نظام مردم سالار و قانونی است که بگذاریم رئیس جمهور منتخب به حداقل وعده هایی که به مردم داده است عمل نماید چراکه مردم به او اعتماد کرده اند و احترام به خواست و اراده مردم، یک تکلیف است.
بسی مایه تاسف است که عده ای خود سر (که در واقع چندان هم خود سر نیستند و از حاشیه امنیت برخوردارند) سخنرانی ها را برهم می زنند و از توهین به شخصیت ها و حتی رئیس جمهور منتخب، ابایی ندارند. چنین شیوه ای در اداره فرهنگی جامعه در سال های گذشته، اثرات خود را نشان داده است و البته رضایت مردم از چنین شیوه ای نیز در انتخابات ریاست جمهوری به محک گذاشته شد.
• استادیار روابط بین الملل دانشگاه اصفهان
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید