فینال؛ روزی که همه به حال والیبال تاسف خوردند
درگیری، تنش، توهین و فحاشی در بازی فینال لیگ والیبال به اوج رسید و اعضای دو تیم فارغ از نتیجه به رفتار بازیکنان مخصوصا ملی پوشان تاسف می خوردند.
آفتاب‌‌نیوز :
شاید بتوان زشت ترین فینال سال های اخیر را بازی شب گذشته بین تیم های پیکان و بانک سرمایه نامید جایی که هیچ اثری از زیبایی ورزش و والیبال دیده نمی شد، دیداری که بعد از آن دو تیم در رختکن ناراحت بودند و شادی نمی کردند، به این دلایل:
* اول اینکه تماشاگران دو تیم از حضور در سالن محروم بودند و خانه والیبال تنها چند عامل برگزاری را در خود می دید که همین موضوع برای از بین بردن زیبایی یک دیدار کافی است. البته در دیدار اول با توجه به شاخص های تنبیه فدراسیون اصلا توهینی از زبان تماشاگران شنیده نشد و اگر آن الفاظ قابل محروم کردن بود تمام بازی های لیگ می بایست بدون تماشاگر برگزار می شد.
* دوم اینکه حرمت ها بیش از هر وقت شکسته شد. دیگر بزرگتر یا کوچکتر در زمین مشخص نبود، مربی با بازیکن وارد تنش می شد، بازیکن این تیم با کادر فنی آن تیم، بازیکن جوان با کاپیتان با تجربه و تاسف بار تر از همه شاگرد و استاد. شاید تمام بازی های لیگ به این اندازه فحاشی و توهین شود اما سکوت سالن این اتفاقات را بیش از پیش پر رنگ کرد تا پرده ها بیشتر از همیشه بین دوستان ملی و دشمنان لیگی برداشته شود.
* سوم اینکه زخم های کهنه سرباز کرد و سرمربیان دو تیم دهان به اعترافاتی قدیمی باز کردند. کارخانه از 15 سال زحمتی که برای مربی حریف کشیده بود می گفت و اعتقاد داشت او پیمان اکبری را پیمان اکبری کرده است تا جایی که پیمان رنگ پادگان را هم ندیده بود. البته اکبری کمی سربسته تر صحبت کرد و از کنترل کادر فنی روی سکوها پرده برداشت و تغییر عقایدی که باید روی کارخانه بدهد.
* چهارم و بدتر از همه اینکه در پایان بازی هیچ یک از دو تیم در رختکن خوشحال نبودند و بازار گله گذاری داغ بود. به دفعات بازیکنان با یکدیگر دهان به دهان شدند و بدترین الفاظ را به یکدیگر نسبت دادند که این اتفاق بارها افتاده است اما در بازی دیشب به اوج رسید. تمام حاضرین در زمین با یکدیگر دوستانی نزدیک هستند که بارها در تیم ملی کنار هم بودند اما موضوع تاسف بار همین رفتاری است که چند دوست که قرار است الگو باشند با یکدیگر دارند.
* این دیدار هیچ یک از فاکتورهای زیبایی را نداشت چرا که نه تماشاگری بود، نه بازی زیبایی از لحاظ فنی برگزار شد، نه رفتار بازیکنان با هم زیبا بود و نه هیچ چیز دیگری و در طرف مقابل تمام فاکتورهای زشتی دیده می شد. توهین، اهانت، زیر پا گذاشتن حرمت بزرگتر، کوچکتری، ریختن پته یگدیگر روی آب، باز شدن زخم های کهنه و فحاشی که در پایان به شکستن حرمت تعداد زیادی از ملی پوشان به اتمام رسید.
بی ادبی و بی احترامی برای والیبالی ها عادی شده!
بهمن سلطانی یکی از اسطوره های والیبال ایران که حالا مشاوره باشگاه پیکان است بعد از بازی شب گذشته می گوید:« من اصلا به نتیجه نمی خواهم اشاره ای کنم و اینکه تقصیر چه کسی بود، من فقط می توانم بگویم این والیبالی نیست که از قدیمی ها قرار بود به ارث برسد. سالن افراسیابی 2 هزار نفر ظرفیت داشت و 5 هزار تماشاگر برای تماشای یک دیدار می آمدند که آنقدر ازدحام می شد که دور زمین آدم می نشت و بازیکنان سرویس با دورخیز نمی توانستند بزنند. بازیکنان هم با آن خلق تند و جنوب شهری تهران به زمین می آمدند و بازی ها فوق العاده حساس بود، چرا در آن زمان یک نفر به دیگری بی احترامی نمی کرد؟ به قول الانی ها سطح فرهنگی حالا بالاتر است، پول ها حرفه ای تر است، رسانه و همه امکانات هم در اختیار است اما مگر می شود انقدر بی ادبی و احترامی برای والیبالیست های ملی عادی باشد؟ کارخانه را من سال هاست می شناسم و رابطه خوبی داریم اما اینکه نگذاشتم اکبری به پادگان برود برای چه بازگو می شود؟ غیر از اینکه حالا بازیکنان سرباز برای تراکتور سازی بازی می کنند؟ در زمان هم والیبالیست ها به صنام می رفتند و این بازگو کردن ندارد. اکبری مربی جوانی است که سال به سال با تجربه تر می شود، حالا مرد 58 ساله باید بیاید اینطور حرف ها را پشت سر او بزند؟ مربیان دست بوس به تیم ملی بروند و اوضاع اخلاقی بشود اینی که هست؟ این بی احترامی ها اگر همین طور ادامه پیدا کند باید فاتحه والیبال را خواند و در فدراسیون را تخته کرد.
ریشه بی احترامی ها کجاست؟
اینکه می گویند در تیم ملی و والیبال بازیکن سالاری وجود دارد نه اینکه مربیان لطمه می خوردند، خود بازیکنان ملی هم تحت سایه این مساله قرار می گیرند. بازیکنانی که در تیم ملی مورد امر و نهی قرار می گیردند و وقتی در بازی های باشگاهی مجبور به اطاعت نیستد، ضمن تقویت حس خودمختاری، دیگر احترام عوامل بازیکن سالاری در تیم ملی هم نگه نمی دارند، چون برای آنها نیازی نیست. روابط صفر یا یک است، یا احترام بیش از حد در صورت نیاز، یا بی احترامی در صورتی که نیاز نباشد. حالا نظر اکثریت است که در تیم ملی والیبال روابط به اندازه توانایی فنی ارزشمند است و در برخی پست ها حتی روابط از توانایی فنی قدرتمندتر شده. حالا سرمربی عوض شده، المپیک در راه است و تغییرات احتمالی که همین مساله استرس های زیادی را به وجود آورده است و البته روابطی جدید که شاید روابط گذشته دیگر جایگاه خود را ندارد. احتمالا سابقا در تیم ملی افرادی به هم احترام می گذاشتند که حالا شاید تشخیص داده می شود که این احترامات لازم نباشد ولی در طرف مقابل توقع وجود دارد. روابط پیچیده شده و آثار روابط گذشته ملی علائم خود را در لیگ گذاشته است که صورت زیبایی که ندارد هیچ، بسیار زشت و باعث تاسف است.
مقصر که بود؟
بهمن سلطانی که نقطه نظرات بسیاری در مورد اتفاقات اخیر دارد در مورد مسبب این اتفاقات می گوید:« عامل باز دارنده برای این اتفاقات وجود نداشت. کاپیتان تیم ملی در بازی های مقابل پیکان به دلیل رفتار نامناسب هر دفعه کارت قرمز می گیرد ولی هیچ کس جرات ندارد او را محروم کند. بازیکنان ما و بانک سرمایه بدترین درگیری را انجام می دهند و باز این اتفاق رخ می دهد، چه کسی زورش به بازیکنان می رسد و قرار است جلو آنها بایستد؟» فدراسیون محرومیت نقدی برخی از عاملین درگیری اول دو تیم را بخشید و کک هیچ بازیکنی از آنها نگزید، حالا به خاطر چند شعار کاملا متوسط تماشاگرانی کم سال هزاران نفر را که هیچ توقعی از آنها نیست محروم می کنند اما بازیکنان میلیاردی که از تک تک آنها توقع می رود بدترین الفاظ و حرکات را در زمین پیاده می کنند اما فدراسیون هنوز در رویای المپیک است، نه به قبل و نه به بعد از آن کاری ندارد. فینال، تاسف و اوج بی احترامی چکیده والیبال ایران است که وقتی چند ملی پوش جمع می شوند این اتفاقات می افتد.
منبع: ورزش سه گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید